1 pilletje 24 uur lol

Zo dan, ik ben weer een beetje bij de mensen. Nog niet helemaal fris en fruitig, maar in ieder geval iets beter dan gisteren. Allemachtig, was me dat schrikken. Wat een effect 1 pilletje Naproxen kan hebben! Wel jammer, want ik deed het juist zo goed en nu is daar een enorme terugslag en moet ik hier weer uit zien te krabbelen. 

Vrijdagavond was er nog niets aan de hand. Na het bezoek stond mijn medicatie al klaar. ’s middags was besloten om naast de paracetamol toch ook nog maar een extra pijnstiller te geven. Niet dat ik dat per se wilde, maar dat was toch wel fijn voor me -zo werd voor mij beslist. Ok, best, ik nam braaf het pilletje in. Wat er toen gebeurde, ging in een sneltreinvaart. Ik voelde vanuit mijn onderbenen een golf van onder naar boven over mijn hele lijf trekken, het begon helemaal te gloeien. Ik zag in een split second talloze rode vlekken op mijn armen verschijnen, toen ik de dekens terugsloeg  wist ik niet wat ik zag: .één grote rode vlekkenparade. In de spiegel zag ik dat ook mijn hele gezicht er als een gespikkeld paasei uitzag, met vuurrood doorlopen ogen. Ik trok onmiddellijk aan de bel, mijn ademhaling ging intussen in een razend tempo omlaag, ik kreeg het benauwd. Vanaf dat moment was er paniek in de tent. van alle kanten werden verpleegkundigen opgetrommeld, zoiets hadden ze niet eerder meegemaakt. Er werd gehaast een infuus ingebracht en iemand schoof een zuurstofkapje over mijn neus. Er werd aan me geplukt en getrokken en constant geroepen “Mevrouw Groenewout! Blijft u bij ons!” Een arts kwam aangesneld die met een ijslollystokje achter in mijn keel probeerde te kijken “gaat het zwellen?” vroeg hij bezorgd. Nee, dat was gelukkig niet het geval, maar toch controleerde hij om de zoveel minuten of dat wel zo was. Ik voelde me wegzakken en ontzettend moe. Ik was er meer niet dan wel. Als ik mijn ogen opendeed, zag ik meer mensen rond mijn bed. Op een bepaald moment waren dat twee artsen met neon gekleurde hesjes waar Intensive Care op stond. Zij stonden met een grote toren op wielen vol apparatuur en begonnen mij te voorzien van plakkers op mijn lijf, waarbij eentje met kracht een enorme pleister midden op mijn toch al zo pijnlijke buik duwde. AU..haalde ik uit, gevolgd door een Oh, sorry mevrouw. Niemand scheen op dat moment nog rekening te houden met de werkelijke reden van mijn opname. Mijn zuurstofpeil daalde naar 83 er moest beslist worden wat ze mij gingen toedienen. Wat? Wat? Wat? Waar kan mevrouw eigenlijk wél tegen? 

Ik hoorde links de kreet Tavegil en rechts stond iemand in de aanslag met een injectie: Ik geef u adrenaline mevrouw, hoort u mij? het kan zijn dat u zich dan een beetje raar gaat voelen. Raar? Raar? hoeveel meer raar dan dit was nog mogelijk dan? Ik merkte echter niets bijzonders. Nog maar een shot dan? werd gevraagd. Ja, of inhaleren… werd als optie aangedragen. Met een dronkemansstem lalde ik “ik kan niet tegen dat inhaleren.. wat gaan jullie daar in doen dan?” Adrenaline, u moet hier uit zien te komen. Een vernevelaar werd in mijn mond gestopt en terwijl ik inhaleerde voelde ik zowaar mijn ademhaling iets rustiger worden. In mijn arm voelde ik een tweede injectie en in het infuus werd ook van alles gespoten. Nog zakte ik steeds weg, maar was wel wat rustiger. Het was inmiddels nacht geweest en het liep tegen de ochtend  toen de meesten rondom mijn bed waren verdwenen.. Ik viel in slaap.

’s morgen voelde ik me geradbraakt en herinnerde me nog vaag wat er die nacht allemaal was gebeurd. Een arts verscheen aan mijn bed met een legertje volgelingen “Allemachtig, wat heeft u ons vannacht beziggehouden zeg!”zei hij, waarop de anderen met hem meeknikten. “U heeft een behoorlijke strijd geleverd” Ik ben moe, zei ik alleen maar. Dat was niet zo vreemd, werd mij uitgelegd, mijn lijf had een uitputtingsslag geleverd om er bovenop te komen. Doet u het maar rustig aan vandaag, werd mij geadviseerd. Een overbodig advies, want ik was werkelijk nergens toe in staat. Ik heb nog geprobeerd om mijn bed uit te komen, met het idee om me even op te frissen in de badkamer. Maar daar heb ik slechts enkele seconden als een zombie naar een washandje zitten staren, heb het toen opgegeven en ben mijn bed toen weer ingedoken. Ik heb praktisch de hele dag geslapen, geen fut om ook maar iets te eten. Het bezoek heb ik wel meegemaakt, maar niet voor de volle honderd procent… sterker nog, tijdens het avondbezoek ben ik zelfs in slaap gevallen, sorry!! 

Woorden van de verpleegkundige tijdens het intakegesprek van een week geleden, kwamen bovendrijven. Ik kreeg allerlei informatie van haar en op een bepaald moment zei ze stellig: “oh ja, en op dag drie krijgt u een dip” Pardon?? was mijn reactie “Ja ja, op dag drie ziet eigenlijk niemand het meer zitten, dat is normaal. Dan weet u dat” Ik werd lacherig en baldadig tegelijk. Pffff… dat zou ik zelf wel even uitmaken. Wat een onzin zeg. Maar zie daar…. dag drie en ik lag er als een dood vogeltje bij. Grrrrr…..Had ik niet dat ene pilletje…..