Bouwsteentje

Een bouwsteentje om aan te sterken. Dat zijn nog eens leuke hapjes. Moet je alleen wel trek hebben en dat is nou net waar het mij aan ontbreekt. Sinds het akkefietje met het foute pilletje, ben ik alleen maar moe geweest, heb heel veel geslapen en heb totaal geen fut om te eten. Ik weet dat het moet en dat maakt iedere maaltijd die me voorgeschoteld wordt `een ding`. Vanmorgen met moeite en kokhalzen 1 boterham met hagelslag naar binnen gekregen en tijdens de lunch eentje met pindakaas en een halve banaan. Van de avondmaaltijd heb ik het deksel opgelicht en toen de geur van zuurkool me tegemoet kwam, zonk de moed me onmiddellijk in mijn bling-bling-teenslipperpantoffels. 

Kortom, ook vandaag niet veel gegeten dus. U moet ook veel bewegen om wat trek te krijgen, is het advies, maar mijn benen willen niet en bovendien heb ik sinds twee dagen een soort weeën. Heb ze nog nooit gehad, maar kan me zo voorstellen dat het zo ongeveer aanvoelt. Ze komen op en ebben weg en ik puf gezellig altijd-is-kortjakje mee, maar het helpt niet echt. Er is me gevraagd of ik een pijnstiller wil, maar huuu… ik durf niet zo goed meer aan iets nieuws te beginnen. Laat ik het maar even gewoon op mijn paracetamolletjes houden. 

Het gaat wel weer iets beter dan gisteren, maar echt fit voel ik me nog niet. Vanmiddag was mijn temp 37.9 dus da’s toch nog een verhoginkje en na ieder bezoek ben ik doodop. Vandaag had ik nogal wat mensen rond mijn bed. De stomabegeleiders, de fysio, een maatschappelijk werkster met wie ik uitgebreid een uur heb zitten babbelen, iemand van de apotheek om mijn medicatie door te nemen voor straks thuis en de transferverpleegkundige die mijn ontslag voor morgen gaat regelen. 

Jawel ontslag. Morgen mag ik naar huis. De zaalarts had vanmorgen enthousiast geroepen dat ik zo meteen naar huis mocht, want dat stond zo op de planning. Ik keek haar verdwaasd aan en dacht meteen: He? Kijk even hoe ik er bij lig dan en trok mijn op-apegapen-gezicht. De zaalverpleegkundige sprong voor me op de bres en  opperde voorzichtig “Is dat nou wel handig? mevrouw krabbelt net een beetje op, iI het niet beter om……” En wat wil mevrouw zelf? onderbrak de zaalarts zowaar. “Eerlijk gezegd liever morgen naar huis” zei ik kleintjes. Met een kort “Goed dan” werd er geknikt en ergens een handtekening geplaatst, waarop ik me gerustgesteld terug liet vallen op mijn grote kussen.  

Pfff, gelukkig nog 1 dag om eventjes bij te komen -dacht ik. Maar ja, in een ziekenhuis gebeurt er nu eenmaal van alles om je heen. Het is hier op zaal een komen en gaan. Vannacht is iemand binnengebracht en vanmorgen ontslagen. Een leeg bed wordt zo weer opgevuld met alle rumoerigheid die dat met zich meebrengt. Het zijn dus hazeslaapjes die ik tussendoor doe.

Nu kan ik me instellen op het feit dat ik morgen thuis ben, lekker in mijn eigen omgeving, alles op mijn eigen tempo doen en rusten wanneer ik wil.

En verder….

….kreeg ik een smsje van het Reinier de Graaf uit Delft dat er voor mij op a.s. woensdag 2 afspraken staan gepland: eentje bij de radioloog, alwaar ik een scan krijg waarbij ze stippen op mijn lijf gaan zetten voor de bestraling en eentje bij de oncoloog voor een gesprek over de chemo behandeling die ik krijg. De radiologe belde mij niet veel later op om alles te bevestigen en kon meteen al zeggen dat ik ingepland sta voor 25 februari als startdatum voor het hele bestralings/chemo traject.

Heb ik gelukkig nog eventjes de tijd om wat meer aan te sterken thuis.

Dus… chop chop…. aan de bouwsteentjes!

PS 

als er vandaag wat kromme zinnen in deze blog staan, dan is dat omdat ik m nu net even in soort oplevingsmoment snel heb zitten tikken en geen fut meer heb om m na te lopen. Moet ook kunnen voor een keer toch? Ik hou het voor gezien, ik duik mijn bed weer in. Nou ja… duik…..