Allebei de beentjes, hopla in de lucht

Twee dagen voel ik me als kabouter Spillebeen met de beentjes in de lucht, maar dan zonder de paddenstoel.  Wat vermoeiend zeg! Ik schreef al eerder dat het lastig is om een aangename houding te vinden om te zitten zonder er al te veel last van te hebben. Dat nare gevoel is erger geworden. Ik krijg continu steken alsof iemand mij met een serie naaldjes te lijf gaat. Soms voelt het alsof ik in een behoorlijke bos brandnetels ben neergestreken. Alles wat mijn huid raakt is dan te veel. Zitten kan niet, maar staan is ook een lastige optie met name door de zwaartekracht en het bloedverlies wat dan spontaan inzet. En zo raak ik zelf minstens zo geïrriteerd als die getergde tumor in mijn lijf. Pfff. Moe word ik er van. Kun je nagaan, niet eens moe van de behandeling, maar van de bijkomstigheid er van. Vrijdagmiddag was Don thuis, die kwam mij af en toe nog even over mijn rug wrijven of  mijn schouders een beetje masseren. Lekker! Dat gaf wel een beetje afleiding, maar het bleef een lange vermoeiende dag.

´s Morgens zijn we samen met de taxi naar het ziekenhuis gereden. Na mijn bestraling had ik een gesprek met de oncoloog-verpleegkundige. Dat is op iedere vrijdag en iedere donderdag er voor laat ik dan eerst mijn bloed prikken. De uitslag van mijn bloed was goed, ze was tevreden over alle waardes. Verder heeft ze mijn huid nagekeken, die is `gewoon` geïrriteerd maar nog niet verbrand, desondanks super vervelend.  `U heeft gewoon de pech dat u zo´n gevoelige huid heeft` I know….some girls have all the fun.

Zaterdagochtend ben ik na het douchen plat op mijn rug op bed gaan liggen. De zon scheen de slaapkamer binnen, dus daar lag ik dan op een badlaken, letterlijk à la Spillebeen, met beide benen hopla in de lucht. Dat bleek op dat moment de enige manier om even niets te voelen. Een beetje maf, dat wel, maar dit thuisbestralen beviel me wel. Zo heb ik een tijdje quasi zen naar het plafond liggen staren, tot ik ineens een heldere ingeving kreeg. Welke datum was het ook al weer? Het eerste weekend van de maand, oeps dan zou het zomaar kunnen dat de glazenwasser ineens aan de gevel kwam hangen. Lag ik er dan even charmant bij….huuuu. Wegwezen en wel nu. Einde zenmoment. 

Het heeft wel iets geholpen. De rest van de dag ben ik aardig doorgehobbeld, als ik mijn bewegingen maar zorgvluldig en weloverwogen maak. 

’s Middags vriendin weer op de koffie geweest en ik merk dat zomaar een paar uurtjes bezoek een fijne afleiding is, zolang ik maar gewoon in de vreemdste standjes op de bank kan blijven hangen 🙂