Een bijzonder Pasen

Vanuit mijn katholieke basis weet ik dat de week voor Pasen ook wel de Stille Week wordt genoemd. Het zijn de dagen van lijden, sterven en herrijzen. Er komt een einde aan het lijden en Pasen staat voor een nieuw leven, een nieuw begin.
Hoe wonderbaarlijk is het om dit terug te zien om je heen in de natuur, waar na een donkere wintertijd de lente aanbreekt. Bomen die ogenschijnlijk dood leken, komen weer tot leven.

Voor mij was het dit jaar letterlijk een stille week. Ik heb bewust niets geschreven, wilde de week en mijn gedachten voor mezelf houden. Misschien als een soort bezinning, ik weet het niet, maar hoe symbolisch is het….  Deze laatste week van ´in stilte lijden´ om straks na Pasen een nieuwe start te kunnen maken: zonder bestralingen en zonder chemo. Wat kijk ik daar naar uit!
Ik schrijf in stilte lijden, omdat dat ook werkelijk zo was. De afgelopen dagen zijn pittig geweest. Moe, koud, constant een tintelende jeuk over mijn hele huid met daarbij nu ook de voorspelde verbrande huid op plaatsen waar ik bestraald word en sinds een paar nachten word ik wakker geplaagd door een hevige buikpijn. De eerste keer dat dit gebeurde was ik licht in paniek, wist van de pijn niet meer hoe ik moest liggen: kon niet op mijn zij en ook niet op mijn rug. Wat was er loos? Iets met mijn stoma? Of kwam dit door de bestraling, of de chemo? Had ik een infectie? Of misschien gewoon buikgriep? Wie kon ik bellen, waar viel dit onder? Huisarts, stomazorg, oncoloog, radioloog, thuiszorg…. Wie? Ik had geen koorts, was niet misselijk maar voelde alleen de pijn die dan in de loop van de ochtend verdween. Met de pijn verdween ook het angstige gevoel en werd ik wat rustiger. Het moet haast wel een bijwerking zijn van de behandeling.
Als het nu gebeurt (meestal tegen de ochtend) ga ik mijn bed uit en verhuis met een dekentje naar beneden waar ik me op de bank in allerlei bochten wring om het enigszins draaglijk te maken en blijf dan stilletjes zo zitten tot het weg ebt. Wat is het daarna dan een opluchting om geen pijn te hebben. En zo ben ik me dat dan de rest van de dag bewust en roep soms hardop bij mezelf “Oh heerlijk… ik voel niets!” Zitten is met de brandwondjes erbij is een nieuwe uitdaging geworden, ik mag mijzelf zo onderhand Meester in het Bankhangen noemen. Je leert je lijf erg goed kennen, moet ik zeggen daar is geen ontkennen aan.

De taxiritjes naar het ziekenhuis leken deze week anders dan anders. Meestal rijden we door de polder: het weidse landschap van MiddenDelfland. Het is de weg die ik zelf ook rijd als ik naar mijn werk ga, maar dan let ik meer op het verkeer dan op de omgeving. Deze week leek ik iedere dag iets anders te zien, met name de veranderingen… Ineens een roze bloesem voor een wit huis;  een schilderachtige Anton Pieck skyline met molens in de ochtendnevel;  vogels en waterhoentjes met takjes in de weer om hun nesten te bouwen; laag overvliegende onoplettende eenden met stuiterende hormonen; en oh zo lief: lammetjes -aan het begin van de Gaag witte en aan het einde van die zwarte met vlekjes; een ooievaarsnest en dikke knoppen in de bomen. Ik heb het in stilte in me opgenomen en moest steeds zuchten. Zo overduidelijk de komst van een nieuw begin. En zo voelt het ook in mij. Op tweede paasdag word ik niet bestraald en daarna nog maar drie keer. Dan is het klaar. Ook al is mij gezegd dat alles nog zeker twee weken doorwerkt en dat daarna pas het herstel gaat beginnen, dat maakt me niets uit.

Maar nu eerst Pasen! Ook weer vanuit mijn katholieke roots: ik ga op mijn paasbest. Van binnen als nieuw, maar ook van buiten. De afgelopen week met vriend die zo lief was om met mij mee te gaan een nieuwe outfit gescoord. Ik vond dat ik het wel had verdiend 😉