Hart onder de riem
In gedachten verzonken zit ik aan de thee met Die Biscuitjes, waar ik een pak van heb meegenomen uit Duitsland. Onvoorstelbaar dat het twee weken geleden is dat ik samen met mijn moeder omstreeks dezelfde tijd ook koekjes zat te dopen. Twee weken pas en moet je zien wat er in die tijd allemaal gebeurd is, wat gaat het hard. Wie verzint in Godsnaam zo’n gezegde als: Time flies when you´re having fun? Wat mij betreft slaat dat dus nergens op, want zoveel fun hebben we nou niet bepaald deze afgelopen dagen. Ik mijmer nog wat door en dan worden mijn filosofische gedachten prompt onderbroken door het geluid van mijn telefoon. Het is Careyn.
– Mevrouw Groenewout?
# Ja, dat ben ik
– Het gaat even over uw thuiszorg. Vandaag kunnen we om tien uur bij u zijn, is dat goed?
# O? He? Dat is toch al lang gestopt? Ik heb dat al een tijdje niet meer nodig hoor
– Eehhh… pardon? -stilte- Maar hier staat… ehm… u heeft een katheter toch?
# Huh? Nee, ik heb een stoma!
– Stoma?! U bent toch mevrouw Groenewout?!
stilte
# Ooooohhh! Sorry! u heeft het niet over mij… het gaat om mijn moeder! Dat is ook mevrouw Groenewout, Van Heuven van Staereling om nog preciezer te zijn.
Suf, ik was even vergeten dat ik mijn nummer als contactpersoon had opgegeven. En nee, natuurlijk gaat het niet altijd over mij of over StomaZakkelien! Alhoewel….nu ik het er toch over heb… Met haar gaat het goed. De verzorging gaat goed, daar ben ik nu aardig geroutineerd in mag ik wel stellen. Ook het douchen-zonder-zakje gaat me goed af, in het begin durfde ik dat absoluut niet. Sta je daar met zo’n kwetsbare grote rode stip op je buik, bang dat er tijdens het bewegen iets tegenaan stoot of dat er shampoo in komt… Brrr ik vond het maar doodeng, maar nu weet ik niet beter en beschouw ik het als een paar minuutjes ‘vrijheid’ lekker zonder plakjes-en-zakjes.
Voor het dragen van de veiligheidsgordel tijdens het autorijden heb ik ook een oplossing gevonden. Tijdens de lange rit op de heenweg naar Limburg heb ik er een kussen als buffer tussen gepropt. Dat was voor de stoma prettig, maar door het grote formaat met het sturen wat onhandig. Tot we op een avond over het vakantiepark wandelden en bij het speeltuintje langs zo’n grijpautomaat met pluchen knuffels liepen. Ik ben een tijd lang fan geweest van die andere variant waar Coco in zijn kooitje zat. Remember? Die met zo’n Bassie-en-Adriaanstem kindertjes (en mij dus) lokte met zijn irritante Hallo ik ben Coco. Wil jij een cadeautje? Hoor ik daar een muntje vallen? Nog voor ik iets kon vragen, had Don mij al een muntje gegeven. “Ja ja…al goed, ga maar zo’n beest winnen dan.” Mijn kind-zijn kent geen grenzen en houdt volgens mij nooit op 😉 Drie tellen later stond ik te glunderen met een rood pluchen hart in mijn handen Jaaaa! Gewonnen! Ik kon de gedachten van de omstanders bijna van hun gezichten lezen Pffff, meid leuk hoor, wat móet je er mee. Maar ik wist het al lang!
Geïnspireerd door alle wensen met (op)kikkers en harten onder riemen die mij per post waren toegestuurd, kreeg ik het idee om dat laatste letterlijk ter harte te nemen. En vanaf dat moment rijd ik er dus zo bij….
met (dank aan) een hart onder de riem 🙂
(Tussen mijn post zat overigens ook een mooi zelfgemaakt stoffen exemplaar, maar die ga ik natuurlijk niet pletten!)