Krab(belt)je uit de tuin

Ik denk dat ik me zoiets had voorgesteld een aantal maanden geleden, toen alles nog koek en zopie was: zomer, het ergste achter de rug, ver over de helft op weg naar herstel, conditie en nieuwe energie.

Vandaag is het niet zo heel erg warm meer, dus vanmorgen alle kussens en kleedjes op het tuinmeubilair gepletterd. Is normaliter binnen een paar minuten gepiept, nu heb ik er zowat een half uur over gedaan. Tillen, rekken, strekken, bukken, pfoeh… dat is het nog niet helemaal, maar oefening baart kunst. Heerlijk zo in de buitenlucht in de schaduw onder de druiven. Tot nu toe was ik braaf binnen en hield ik me gedeisd op mijn zorgbed in de huiskamer. Meestal in de loop van de avond als het enigszins was afgekoeld een klein rondje om het huis wandelen aan de hand van Don. 

Per dag een stukje beter, gaat nog steeds op. De pijnsoort verandert nog al eens, soms is het als een mega spierpijn, dan weer als een aanhoudende kramp of soms als een enorme schrijnende schaafwond. Het is net te doen, maar fijn is het niet. Ik ben nog steeds blij dat ik het zonder morfine weet te redden. Daar is overigens totaal niets stoers of masochistisch aan, het blijft een feit van mijn eigen pijngrens weten te voelen om daar mee om te kunnen gaan. En ja, ik weet het.. met morfine had ik al op de fiets gezeten. Nou ja, bij wijze van dan.

Mijn bil die nu 1 is, snapt er geen reet meer van en lijkt ernstig haar/zijn (?) best te doen om weer 2 te worden. Zo’n eendelig iets is toch tegennatuurlijk en ook het seintje vanuit mijn hersenen gaat naar twee helften. Een vreemde gewaarwording, het voelt alsof ik constant in tweeën word gescheurd en dat gevoel is non-stop. Soms word ik er wel erg moe van en helpt een klein stukje lopen, helaas werkt dat niet altijd en zo blijft het zoeken naar de meest aangename houding/beweging voor het moment. Pfff…. Ken Uw lijf…

Vertel mij wat…

Donderdag 28 juli a.s. mag ik mij voor controles melden in de Daniel den Hoed. Eerst bij de WIS poli en daarna heb ik een afspraak bij een van de chirurgen. Ik heb begrepen dat er wat wondvocht is opgestuurd, dus daar krijg ik dan meteen ook de uitslag van. ’t Zal mij benieuwen. Tot die tijd zet ik mijn beste beentje voor en probeer ik aan mijn flexibiliteit te werken. Ja ja, met pauzes. Ik weet het van die vork en dat hooi!

Nu weer even lang genoeg gezeten op deze tuinstoel. Tijd voor een loopje naar de keuken.

Ik ga maar eens een meloen slachten. Mmmmm… lekker!