Van nazomerweeën tot herfstperikelen

Dit beeld typeert eigenlijk wel zo’n beetje hoe ik me voel: een rare druif.  Maar die klimop, dat ben ik dan ook. Eigenwijs, langzaam maar zeker de zomer door omhoog geklauterd, vastklampend aan wat maar ook en uiteindelijk boven in de top houvast gevonden tussen het blauw van de zoete najaarsdruiven, om het daar de komende seizoenen zien vol te houden
De laatste zonnestralen van de zomer kleuren de bladeren in mijn pergola, de herfst is in aantocht terwijl ik kamp met de naweeën van de zomer. De ene dag is het zowat nog tropisch, maar volgende dag is het best wat fris. In deze overgangsfase doet mijn luchtwegstelsel haar (of is het een hij?) best om mee te gaan in deze flow, maar airco’s en broeierige ruimtes maken het er niet gemakkelijk op. In mijn hoofd is het een grote wattenbende geworden, zo voelt het. Ik ben doof, mijn neus zit dicht en dat heeft dan helaas ook het gevolg dat mijn piepende vriendjes weer terug van vakantie zijn. Wat heb ik die longen een tijd lang niet gehoord zeg, ik zou zowat vergeten dat het daar allemaal mee begonnen is eind 2014. Jawel! Het hele jaar daarop heb ik toen getobt met allerlei medicatie voor astma. Ik had meer last van alle bijwerkingen dan dat het hielp. De vele kuren prednison en antibiotica hebben er toen aan bijgedragen dat ik uiteindelijk met een medicijnvergiftiging in het ziekenhuis belandde. Om de samenvatting nog maar even compleet te maken: daarna ben ik aan mijn neus geopereerd om poliepen weg te laten halen en de luchttoevoerkanalen wat te verbreden. Had ik eindelijk zo’n beetje mijn ademprogramma op orde en onder controle….kreeg ik een explosie van eczeem over me heen. Rare druif, ik zei het je toch? Elf weken dagbehandeling volgden om mijn huid weer normaal te krijgen. Wat bij mij normaal is, dat is nog maar de vraag. En toen ik bedacht dat ik eindelijk wel weer eens aan het werk zou kunnen gaan, werd mij pardoes de diagnose darmkanker op mijn rauwe dak geworpen.  Dit is overigens niet bedoeld als klagen hoor, maar meer een opsomming van feiten. Feit is ook dat ik geneigd ben dingen snel weer te (willen) vergeten -zonder te verdringen natuurlijk, anders zit ik er over een paar jaar mee bij een psych. Maar door wat er nu gebeurt met mijn longen, doet me toch ineens weer beseffen dat dat er al was en nog steeds is en niet meer weggaat. ’t Zelfde geldt voor mijn eczeem.  Door de hele kankerperiode (ook weer zo’n woord….)  is dat allemaal op een laag pitje komen te staan.

Na anderhalve week aankijken, want misschien ben ik wel gewoon verkouden zoals ieder ander dat wel eens is, ben ik deze week toch maar naar de KNO arts gegaan. Hij was vrij tekstvast bij ieder gat dat hij controleerde met een lange metalen naald met ledlampje aan het uiteinde, à la vinger van ET. Hmmm, niet goed. Nee, niet goed. Wat nou niet goed? Het buisje dat hij afgelopen juni in mijn rechteroor had geplaatst bleek ontstoken, dus die moest eruit met korsten en al. Smakelijk! Er zat vocht achter, dat werd weggezogen. Meteen ook al die andere gaten maar even stofzuigen. Oh ja… zo voelde dat ook al weer, zo niet mijn favoriete hobby. Ik zie een klein poliepje! Neen, niet doen, reageerde ik. “Jammer”, zei de arts “Chemo werkt wel heel goed tegen poliepen…. maar dat heeft u niet meer he?” Kanonnen, bespaar me. Gelukkig niet nee. “Vervelend voor u, maar ik ga u toch aan de antibiotica zetten met prednison en neusampullen, het is behoorlijk ontstoken allemaal” Beelden van 2015 doemen in me op. Ah gatjak! Net nu ik zoveel weken aan de detoxthee ben geweest om mijn lijf schoon te spoelen. Heb ik een keus? Ja natuurlijk, altijd. Ik weet dat het nodig is… Doe maar dan, zucht ik.

En ja hoor, na een paar dagen zijn alle bijverschijnselen er weer. Ik kleur bij de herfst en ben weer mijn eigen welbekende paddenstoel met rode stippen. De naweeen die ik al had van de zomer, zijn nu krampen van de medicatie en… bijkomstigheidje: ik ben nu niet meer alleen, Zakkelien doet vrolijk mee. Die kende ik nog niet. Ze krampt en zucht en steunt en doet niet leuk. Met als gevolg dat de plaklaag van het zakje niet weet of het mee zal doen met het uitstulpen en inkrimpen van Zakkelien. Niet dus en dus stroopt het als het ware op,  Daar had ik ook nog niet eerder mee te maken gehad. Rare luchtbellen tussen de plaklaag en mijn huid, gepaard met de angst dat het hele zaakje zal loslaten en eraf zal vallen. Als ik onder de plaklaag kijk, zie ik ook daar rode stippen, natuurlijk doet dat gebied daar ook solidair in mee. De moed zinkt me even in de schoenen. Nee hoor, nee, nee! Niet dat ook nog Niet ook nog de extra zorg voor Zakkelien. Ik moet zorgen dat…. ik moet zorgen voor….maar het is meer: ik maak me zorgen!

Ik voel me onzeker en teleurgesteld, Jeetje… was ik zó goed op weg en dan dit weer. Nu niet panieken, even schelden dan maar. Dat kan ik en dat doe ik ook. Maar het liefst zou ik nu toch even mijn moeder bellen. Dat kan niet, maar dat doe ik in gedachten toch wel. Het lijkt alsof ik haar stem hoor. Het lijkt alsof het helpt. Of verbeeld ik me dat maar? Don troost waar hij kan en herhaalt op mijn verzoek nog maar eens dat het goed komt. En dat weet ik ook wel, het komt goed. Ik merk nu immers al dat de medicatie iets doet, de snottebellen vliegen om mijn oren, dus het komt lekker los. Lekker 😉  Nog even volhouden dus. En vooral rustig blijven.

De komende week start ik met de revalidatie in Delft. De aflopen dagen heb ik een aantal afspraken gehad ter voorbereiding en ik heb er een goed gevoel over en vertrouwen in. Daar klampt dit klimopje zich dan maar aan vast voor nu.

Een plaatje wil ik nog delen. Die kreeg ik te zien bij een presentatie tijdens een van mijn afspraken. Ik vond hem tegelijkertijd confronterend, als overduidelijk, als grappig..