Even afstand genomen….
….om bij de oosterburen achter de geraniums te zitten
Soms is het verhelderend om letterlijk even afstand te nemen. Even weg uit de dagelijkse beslommeringen, een ander huisje, boompje, beestje zien. Ook al kostte het me energie, het heeft me ook massa´s energie terug gegeven om daarna weer door te gaan waar ik gestopt was. Tien dagen in de Vulkaan Eifel, wat heb ik er van genoten!
Dit jaar, ook in oktober, kennen Don en ik onze vrienden dertig (!) jaar en dat was een reden om samen terug te gaan naar de plek waar we zo’n 26 jaar geleden voor het eerst samen onze eerste vakantie vierden. Wat een tegenstrijdigheid! Er is in die tijd zoveel veranderd in en om ons heen, als je alleen al kijkt naar alle ontwikkelingen op gebied van techniek en het hele internetgebeuren. Eenmaal de bergen in gereden, kwamen de Aha’s en Oh ja’s. Was even vergeten hoe steil het ook al weer is, en dan ook nog al die haarspeldbochten! Brrrr. En dan sta je ineens ergens bovenop een berg, alwaar de blokhut nog net zo staat als al die jaren geleden. Alsof de tijd hier heeft stil gestaan en deels is dat nog waar ook, want meteen worden we letterlijk met onze neus bovenop de feiten gedrukt. Onze gsm’s blijken geen bereik te hebben en er is geen internet -laat staan WiFi. Maar ach….hebben we dat nu nodig?
Bij het uitladen word ik al meteen geconfronteerd met de steile wegen. Ik sta gewoon nog naast de auto, maar mijn rollator is zelfstandig naar beneden afgereisd. Ehm…. Hoe werkt zoiets in deze omgeving? Als ik ‘m ga halen voel ik de spieren die ik nog wel heb in mijn onderlijf enorm protesteren en trekken. Jee, daar had ik nog niet bij stilgestaan hoe bewegen zou zijn in deze contreien. Terug de heuvel op met een rollator is een kunst op zich, zie zo’n eigenwijs ding maar eens in bedwang te houden. Ik krijg spontaan bewondering voor alle moeders die in de bergen wonen. Pfff…. ik zou mijn kind binnen no-time -met buggy, bugaboo of-hoe-die-dingen-tegenwoordig-heten en al- verloren hebben in de berm, Vanaf dag één is de rollator dus maar in huis gebleven. Dat betekende dat ik de afstanden in een slakkentempo heb moeten afleggen en vooral veel pauzes heb moeten houden. In diverse Konditoreien wel te verstaan, met Kaffee en een lokale lekkernij. Ach, we zijn er nu toch…. en bovendien heb ik zo kunnen ervaren dat de ene Flammkuchen de andere niet is.
Behalve van het gezelschap, heb ik volop kunnen genieten van de omgeving: het uitzicht en de heerlijke schone lucht (ook fijn voor mijn longen!) Aan het eind van de dag was ik ‘gezond moe’, kon ik geen stap meer zetten en was gaan zitten geen feestje, maar het was goed om er uit te zijn geweest. Aanvankelijk was ik er wat onzeker over om ‘over de grens’ te gaan. De Veluwe of Limburg is nu eenmaal wat dichter bij en in geval van nood zou ik snel bij een van mijn specialisten kunnen zijn. Zowel mijn behandelend therapeuten als verpleegkundigen adviseerden me echter om gewoon te gaan. Doe maar! Als er iets gebeurt, ben je in Duitsland op medisch gebied zeker in goede handen, trouwens: wat zou je nu kunnen overkomen? Neem in ieder geval ruim voldoende stomamateriaal mee, was het advies. En zo had Zakkelien haar eigen uitgebreide handbagage, alsof ik al niet genoeg had aan die van mezelf. Want ja….voor slecht weer, voor goed weer, bijpassende vestjes, schoeisel…verzin het maar, zolang het maar in de auto past. Toch?
Afstand was even nodig, zo merk ik nu na een week weer thuis zijn. Nu is het tijd om de draad weer op te pikken, ook die van het bloggen…dus er komen er nog een paar aan om ‘de achterstallige schade’ in te halen 😉
Verder heb ik ook mijn revalidatie hervat en probeer ik voorzichtig aan -in een voor mij vertrouwde omgeving- mijn grenzen te verleggen.
en hoe mooi het hier ook was….
Oost Best, Maassluis-West of zoiets
