Mijn vier jaargetijden….en die van Antonio

Ik kan best begrijpen dat sommigen in mijn naaste omgeving het afgelopen jaar als een Rotjaar hebben bestempeld en dat is dan nog netjes uitgedrukt, ik heb ook andere kreten gehoord 😉
Blij dat het is afgelopen en niet meer aan denken. En toch…. Als ik nog één keer bij mezelf te rade ga, dan was het toch ook een bijzonder jaar, een pittig jaar. Bijzonder pittig én bizar. Natuurlijk ben ik net zo goed blij dat het is afgelopen, neemt niet weg dat 2016 voorgoed in mijn geheugen gegrift staat.

Niet eerder heb ik de vier jaargetijden zo intens beleefd en (deels)beschreven. Ik voel me een beetje Antonio Vivaldi, alleen bestaat mijn componeren uit het aanslaan van letters op een toetsenbord en niet uit geschreven muzieknotaties –dat talent bezit ik helaas niet.  Volgens mij moet Antonio de jaargetijden toch minstens zo intens hebben beleefd,  anders lijkt het me bijna niet mogelijk om er zo’n fantastisch  muziekstuk over te kunnen creëren.

Seizoenen. Je kunt er niet omheen, je moet er doorheen. Ontlopen kun je ze niet, zelfs als je in december naar Portugal gaat. De zon mag er dan wel schijnen, maar het blijft winter. Het is meer een kwestie van een ander standpunt innemen, iets van een andere kant bekijken en daardoor diezelfde winter anders beleven.  Daar heb ik inmiddels wel van geleerd.

De wintermaanden van 2015/2016 waren als een tsunami. Er kwam ineens van alles over me heen. Letterlijk overkwam het me en kon ik niet anders dan het maar laten gebeuren. In het begin deed ik misschien nog wel een poging om me te verzetten, me te bewapenen en te vechten…. Maar tegen wat? Tegen wie? Het is niet dat ik het heb opgegeven, maar meer geaccepteerd. Hoe moeilijk dat soms ook was.  Het ontstane tumult voelde soms als een wervelwind,  dan tolde en draaide alles om me heen. Wat een gekkenhuis en toch ook niet. Want: In het midden van een orkaan is het immers stil. Zo heb ik dat ook letterlijk ervaren. Er middenin zitten. Stilte. De stilte waaruit ik op een bepaalde manier kracht kon putten.

De lente heb ik per dag zien ontstaan tijdens de weken van mijn ritjes naar de chemo/radiatiebehandelingen. Ja, dat was erg vermoeiend, maar het zien van de eerste lammetjes en voorjaarsbloemen gaven me een houvast en maakten me vrolijk. Alles om me heen ging weer leven! Dan was er de vakantie met mijn moeder, waarvan ik toen niet had vermoed dat het onze laatste samen zou zijn.  Het was al een lente vol lichamelijke pijn en daarbij kwam ook nog de pijn om haar verlies. Verdrietig, maar ook zo speciaal. Zij is niet weg, ik vind haar regelmatig terug in mezelf en bovendien: waar zij is gestopt ben ik verder gegaan. Ook dat geeft me kracht om door te zetten bij alles wat nog komt.

De warmte van de zomer deed me beseffen dat die warmte er al die tijd al was, zij het in een andere vorm.  Het was de liefdevolle warmte van iedereen die op wat voor manier aandacht aan me besteedde. Dat vond ik niet zomaar vanzelfsprekend,  ik vond dat bijzonder en heb me er gesteund door gevoeld.  De grote operatie daags na mijn verjaardag was het hoogtepunt, twee seizoenen hiervoor had ik me erop voorbereid. En nu kon in diezelfde zomermaand echt begonnen worden aan een algeheel herstel. In de warmte van de zon, op mijn schommelbankje in de tuin.

De herfst stond in het teken van revalideren en weer langzaam opkrabbelen. Terwijl de natuur om me heen zich zichtbaar ontdeed van alles wat was geweest door het letterlijk los te laten, deed ik dat ook op mijn manier.  Ook karakteristieke onstuimige buien horen bij de herfst en ja die had ik ook. Maar hee, mag het, na zo’n heftige periode?

Met de winter is het jaar nu weer rond. Herrijzend uit de as, voel ik me als een Feniks. Ofwel, gezien mijn roots, als een Garuda.  Ik weet wel dat ik er nog niet ben, maar er borrelt weer van alles in mij. Mijn streven is om het nieuwe jaar weer te dansen ook al ziet dat er misschien anders uit dan voorheen, dat kan me niet schelen. Ik merk dat ik nu wel weer geïnspireerd raak door muziek, het zet me in ieder geval in beweging. Dit brengt me weer terug bij het begin: de vier jaargetijden. Als ik die net als Vivaldi zou mogen vertalen naar muziek, dan zouden mijn jaargetijden van 2016 als volgt klinken:

Winter:
Storm, Antonio Vivaldi
Hoef ik niet uit te leggen toch?

Lente:
Aja o que houver, Madredeus (Electronico)
Omdat het een fado is, een levenslied. En ook omdat het zoiets betekent als “wat er ook gebeurt…”
https://youtu.be/liYtguGrAy0

Zomer:
Gates of Istanbul, Loreena McKennitt
Omdat het de muziek is van mijn favoriete dans “Poorten Van Verlangen” en het de afgelopen zomer mijn wens was om deze weer zelf te kunnen dansen en dat de komende zomer kan!
https://youtu.be/SDl5G-mxqF0

Herfst/winter:
Rise van Safri Duo
Zowel om de titel als om het opzwepende ritme en tussenliggende ‘pauzes’. Ik kan hier echt niet bij stilzitten.
https://youtu.be/FHKMlyGw2Jc