Mr. Bean….nooit saai

Ik kon nooit om hem lachen, sterker nog die man irriteerde me: Mr. Bean met zijn stomme stunts. Nu heb ik nogal eens de neiging om in mijn weerstand te duiken, rare gewoonte maar soms levert het best nog wel iets interessants op. Wat was dat toch bij die man waardoor mijn haren rechtovereind gingen staan? Waarschijnlijk  de herkenning. Die stomme stunts heb ik ook. Alleen worden die niet gefilmd en verdien ik er ook geen kapitalen mee. Aha, dat zal het zijn. Hang bij mij thuis een paar camera’s op en ik ben mijn eigen goudmijntje.  Ik doe dagelijks suffe dingen en verdien er niks-nada- noppes mee en hij doet alsof en loopt binnen. Niet eerlijk. En daarbij komt: eens in de zoveel tijd beland ik ongevraagd zo’n Bean-periode, die staat gelijk aan Murphy -ook zo’n fijne man.

Vanaf oktober ben ik aan het sukkelen met mijn astma. Mijn longen piepen en zagen als nooit te voren, met onlangs maar weer een zoveelste antibiotica kuur tot gevolg.  Ik hield mijn hart vast voor afgelopen woensdag: de mri scans. Als ik het maar kon volhouden om 2x drie kwartier muisstil te liggen. Rechtop is voor mij nog het prettigst, maar zodra ik even met mijn bovenlichaam hel, dan barst het gepiep al los en volgen de hoestbuien. Ik wilde me er nog maar niet al te druk over maken en stond daags tevoren slaperig mijn tanden te poetsen.  Tingng! Hoorde ik in de wasbak. Wat was dat? Ik keek, maar door het stromende water was er niets bijzonders zichtbaar. Ik spoelde nog maar eens, keek in de spiegel….en stond verbijsterd als aan de grond genageld. Neeee, niet!! Waar was mijn tand?! Jawel, spontaan afgebroken. Tingng, in de wasbak, door de afvoer…. Ik voelde me al miserabel, maar nu nog meer.
Dat zou wel eens met  de chemo te maken kunnen hebben, verklaarde mijn tandarts de volgende ochtend.  Niets meer aan te doen. “Ik ga geen ingewikkelde ingrepen doen in je kaak hoor. Kroonopbouw en zo, dat blijft toch allemaal niet zitten” De moed zonk me even in de schoenen, maar het alternatief was om een tandje bij te zetten –letterlijk- aan mijn bestaande frame. Dat kon diezelfde dag nog. Betekende wel dat ik totdat de klus geklaard was zonder tanden mocht doorbrengen.  Nu hoorde ik dat er een nieuwe Harry Potter trilogie verfilmd wordt, nou… als ik auditie zou doen voor een van de heksen dan zou ik zomaar in aanmerking komen met dit uiterlijk.
Pffff….gedoe.

De ochtend van de mri scans was een van onze vrienden al vroeg hier om met mij mee te gaan. Hij ging nog even naar het toilet en ik zou nog even snel iets uit de keuken pakken. Het gebeurde in a split second… ik weet nog steeds niet hoe, óf ik struikelde óf ik gleed uit. Ik klapte voorover en wilde als in een reflex Zakkelien beschermen tegen mijn val, waardoor ik een vreemdsoortige draai maakte en bovenop mjn rechterknie terecht kwam en mijn enkel verdraaide. En zo vond een verbaasde vriendlief mij op de keukenvloer “Meid, ik hoorde me net toch een klap! Huh? wat doe jij nou?” ik kon me niet bewegen door de pijn, panty kapot, knie kapot. Lachkriebels welden in me op. Zó stom dit, zó mr. Bean!
Geen tijd meer voor andere pantys, kom we gaan.

“U mag met mij mee en u mag daar in de wachtkamer plaatsnemen”zei het meisje van het Erasmus MC. Voordat we door de klapdeuren verdwenen vroeg ik haar nog “Krijg ik wel een korte pauze tussen de twee scans? Ik weet niet of ik het zo lang kan volhouden om stil te liggen met mijn longklachten” Het meisje keek me even ongemakkelijk aan Eehhh… ja nou, ik had u straks daar op de afdeling eigenlijk pas willen informeren.. Wij keken haar niet begrijpend aan.
Eehm… het is namelijk zo… u mag maar 1x door de scan. Een heel vaag verhaal volgde over de contrastvloeistof die ik via een infuus krijg toegediend. Dat schijnt maar 1x te kunnen en dus kan er maar 1 scan gemaakt worden. Ik begreep er werkelijk geen hol van. Hoe dan ook een scan van het bekken had de hoogste prioriteit en die van de lever….tja, daar moet u dan nog voor terugkomen en dat kan binnen twee maanden al hoor. PARDON???? Dit verstond ik verkeerd toch?  Ik kon met mijn zere been niet stampvoeten, maar had des te meer zin om de hele tent te verbouwen. Maar u begrijpt, ging ze verder, wij plaatsen u op een spoedlijst, dus waarschijnlijk weten we al wanneer u kunt komen als u straks klaar bent.

Laat ik me vooral niet druk maken, zoemde het als een mantra door mijn hoofd terwijl ik op het smalle bed  de nauwe tunnel van het mri apparaat werd ingeschoven. Mijn hemel wat was dit krap! Het duurde niet lang of het oorverdovende gehamer begon en voelde ik een briesje op komen zetten. Lekker, dacht ik nog eerst. Maar later werd dat van een stevige bries een behoorlijke irritante wind die in mijn hals en gezicht blies. Ik voelde me koud worden.

Gelukkig was er een nieuwe afspraak gepland voor de scan van min lever, toen ik klaar was. Dinsdagavond, dus dat is nog voor de datum van de uitslag.  Thuisgekomen heb ik voor de zekerheid toch maar even naar de Daniel gebeld met de vraag of de datum van de uitslag gehandhaafd kan blijven nu ik op dinsdagavond pas mijn tweede scan krijg. Zij waren  zeer verbaasd over het verhaal dat ik niet twee keer door de scan mocht. Want dan hadden we net zo goed twee aparte afspraken voor u kunnen maken en was u al veel eerder geholpen. Aaaarrhhhhh grrrr… nou die opmerking heb ik maar even niet gehoord.  Afijn, op dinsdagmiddag is het chirurgisch teamoverleg. Als ik pas ’s avonds door de scan ga betekent dat, dat ik die dinsdag daarop pas word besproken en dus schuift ook de datum van de algehele uiitslag op. Nee hoor! Nee alsjeblieft niet! Ik wacht nu al zo lang, ik wil nu wel eens weten waar ik aan toe ben. Misschien heel kinderachtig dat het “maar” om 1 week verschil gaat, maar ik heb hier zó geen zin meer in. Daar was alle begrip voor. En zo werd ik een paar uur later teruggebeld dat mijn scan verplaatst is naar maandagmiddag. Mooi op tijd voor de bespreking en blijft de datum van de uitslag op donderdag 2 februari. Punt. Eind goed, al goed.
Je zal maar last hebben van je bloeddruk….
In ieder geval: het is hier NOOOOOIT SAAI

Oh, minor detail…. Ik heb weldegelijk een behoorlijke kou gevat in die mri scan.  Huisarts is op bezoek geweest; antibioticakuur verlengd en prednison erbij….. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Zou mr. Bean ook niet doen.