? Raadselachtig ? Wereldwonder ?

De chirurg kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik sta voor een GROOT raadsel” zegt hij.”Op de scan is niets te zien, behalve dan dat ene vlekje op uw long, maar dat zat er al. Uw CEA waarde is gedaald naar 3. Ik begrijp hier totaal niets van. Als u mij zegt hoe u dat voor elkaar heeft gekregen, wilt u mij dan zeggen hoe u dat doet?” en verder: “Voelt u niets? Heeft u ergens last van? Gebruikt u medicatie? Aha, hm hm. Tsja…”

Dus??? Als hij het al niet snapt, hoe moet ik het dan allemaal begrijpen? Het onmogelijke, ondenkbare, onwaarschijnlijke en onverklaarbare is geschied. Van 18 is mijn waarde nu 3. Dat is een enorm verschil. 3 is een mooi getal, zeker als je bedenkt dat de waarde tussen 0 en 5 moet zijn. Precies goed zou je denken. Op de scan niets waarneembaar, ook goed zou je denken… en toch…. de chirurg bleef behoudend. Wat moet je hier nu mee? In ieder geval over drie maanden dan maar weer bloedprikken en opnieuw door de molen: darmonderzoek. 

Op mijn prangende vraag of er nu dan wel een mogelijkheid is om geholpen te worden aan de zwellingen door mijn breuken, antwoordde de arts net zo behoudend. Het is wel duidelijk dat hij daar geen voorstander van is. Ten eerste is het een lastige operatie die risico’s met zich meebrengt. De kans op complicaties is groot en de kans van slagen schatte hij in op 70% – met alle naweeën van dien. De vraag of het verbetering oplevert blijft. Liever zo laten, zeker in deze fase waarin het toch nog onzeker is allemaal -zo zei hij. Er mee leren leven dus, is mijn vertaling. 

Maar goed, de uitslag is dus een soort van positief. Denk ik. Ik ben blij. Denk ik. En met dat gemengde gevoel verlaten Don en ik de Daniel den Hoed. Eenmaal in de auto passeert alle tekst nog even de revue en blijf ik hangen op dat zinnetje met “vlekje op uw long”. Dan realiseer ik me dat die nieuw is voor mij. Op mijn long?! Dat ding zat toch op mijn lever??? Ah joh, opperde Don nog, dat was een verspreking van hem, hij bedoelt je lever natuurlijk. O ja, is dat zo? Hij zei toch echt long. Het laat me niet los en als ik thuis kom is het eerste wat ik doe: bellen met de afdeling. De secretaresse komt er niet uit en gaat het navragen…tiktaktiktak….vervolgens klinkt de stem van de chirurg aan de andere kant van de lijn. Hij legt mij uit dat het om een minuscuul vlekje gaat op mijn long, dat de vorige keren ook al is geconstateerd maar niet verontrustend. Dat vlekje is niet groter geworden en kan geen kwaad. Aha, goed om te weten, ik parkeer ‘m maar ergens achterin.

De rest van de dag is Don vrij. Het is prachtig weer. Toch maar even samen genieten en “iets” vieren, Denk ik. En ondertussen realiseer ik me dat niets ‘standaard’ is bij mij. Als je als een soort wereldwonder bent geboren, dan zul de de rest van je leven de wereld blijven verwonderen… Ik ben nummer acht. Denk ik….