Ansje

        

1967                                                                       2017     

Nee, ga maar niet rekenen, hou het maar op lang geleden. De afsluiting van de fysio-vierdaagse die ik gisteravond met een heuse medaille omgehangen kreeg van de burgemeester, was aanleiding om me te bedenken wanneer ik de vierdaagse voor het laatst had gelopen.

Nou, in 1967 dus! Dat was in Eibergen met onze klas van de lagere school Op d’n Esch. Op de foto naast mij loopt Ansje Monsjou, mijn toenmalig vriendinnetje. Onze vaders waren collega militair. Eerst woonden we beiden in Gorinchem, tot onze gezinnen tegelijkertijd werden overgeplaatst naar de Achterhoek. alwaar onze vaders vanuit Kamp Holterhoek gingen ‘opereren’. Defensie had in die tijd in een nieuwbouwwijk een aantal dienstwoningen ter beschikking gesteld en zo woonden we niet alleen bij elkaar om de hoek, maar gingen we ook samen naar dezelfde school. Onafscheidelijk waren we. Lief en leed deelden we, lazen elkaars dagboek en deden ons best om de aandacht te trekken van het andere geslacht. Ja, toen al ja. Ansje was altijd net even mondiger dan ik, spontaner, vrijer en heldhaftiger. Ik was verlegen, terughoudend en durfde niet zo veel. Meestal spande ik Ansje voor mijn karretje. Ansje was ouder, zij was op 4 juni jarig, ik op 5 juli. We schelen maar één maandje hoor! zei ik altijd, waarop zij dan grijnsde “Maar toch blijf ik altijd ouder dan jij! Je kan me nooit inhalen!”

Ik wou dat het zo was, lieve Ansje! Ik wou dat jij nog steeds ouder was dan ik. Ik wou dat jij overmorgen ook zestig zou worden. Wie had ooit gedacht dat ik jou toch zou inhalen…..

Na onze verhuizing van Eibergen naar De Lier, alwaar papa in Het Schefferskamp werd gelegerd, verwaterde onze vriendschap. Door de grote afstand konden we elkaar niet zo makkelijk bezoeken. We schreven elkaar en ook dat werd minder. Tot we op een kwaaie dag in mei 1977 overdonderd werden door een telefoontje met de schokkende woorden: “Ansje zit in de trein!”  De wereld stond even stil, het was hotnews. Molukkers hadden een trein gekaapt bij De Punt in Drenthe. Ansje had niet in die trein moeten zitten, maar ze zat er wel….onderweg naar Groningen waar zij toen studeerde. Het kon gewoon niet waar zijn! Dagenlang volgden we het nieuws op de voet. Ik wist dat ze jarig was en hoorde dat kapers een taart voor haar geregeld hadden. Maar wat heb je nou in s hemelsnaam aan een taart als je gegijzeld wordt?! Het waren dagen vol spanning en voor haar machteloze ouders niet te bevatten. Een al foute film ontaarde in een horrorscenario. Op de slopende dag van de bevrijding schijnt vader Monsjou opgelucht en overgelukkig geroepen te hebben “Ze zijn vrij! Ze zijn vrij!” Enkele seconden later hoorde hij dat Ansje het niet had overleefd. Van de twee passagiers die geraakt waren door een ware kogelregen, was zij er één…

Jouw naam klinkt niet meer zo vaak, maar ik noem hem nu in memoriam and in loving kindness: 

Ansje Monsjou

Mijn medaille is voor jou.