Geen huisje geen boompje geen bioptje

Eens in de zoveel tijd als die bekende onnozele druppel iets met mijn overvolle emmer doet, ontaard ik in een hysterisch wezen. Kun je beter niet in mijn directe omgeving vertoeven. Iets goedbedoelds mompelen is ook niet aan te raden. Laat me maar uitrazen, ’t gaat vanzelf over. Bij mij wel ja. Maar hoe zit het met de hysterische huizenmarkt van dit moment?? Zal ook wel vanzelf overgaan, maar er rest ons nu nog wel heel erg weinig tijd om er onze voordelen van te plukken.

Een aantal weken zijn we nu intensief zoekende naar alles wat maar gelijkvloers is hier in Maassluis. Ik hou me al geeneens meer bezig met de puzzel Hoe-prop-ik-3-woonlagen-in-1-appartement, maar ben al lang blij als er iets betaalbaars beschikbaar is. En als dat er is, zijn wij niet de enige zoekenden. Makelaars ook en kopers ook. De een om de ander van dienst te kunnen zijn. Een vraagprijs is op dit moment geen vraagprijs waar je net even onder gaat bieden, maar lijkt een absurd startgetal waarna Sotheby’s-taferelen volgen en grote getallen om je oren vliegen. Klap met de hamer en de hoogste bieder krijgt het huis. Alsof het een schilderijtje is. Ergens halverwege zijn wij met ons budgetje al afgehaakt, terwijl we toch aardig boven de vraagprijs mee konden. Zo frustrerend dit….

Gisteren kregen we bericht van onze makelaar dat alles nu rond is en ons huis officieel verkocht is. Dat is fijn. En nu? Eind oktober moeten we ons huis verlaten. Kamperen bij de boer was geen optie meer, overal waar we informeren krijgen we hetzelfde liedje te horen: alles is al verhuurd, in de meeste gevallen aan mensen in dezelfde situatie als wij. Schrale troost…. We zijn de enigen niet. Uiteindelijk wordt het: langdurig logeren in de duinen voor de hoofdprijs. Ach je moet wat en het voordeel is dat je alles in zo’n huisje bij de hand hebt. We hoeven “alleen maar wat” persoonlijke spulletjes mee te nemen. De rest slaan we dan maar zolang op, ook voor de hoofdprijs uiteraard, maar het voordeel is dat het droog en verzekerd in een container zit.

Onze begane grond is nu verdeeld in een dozendoolhof. Wat weg? Wat kringloop? Wat mee? Wat opslaan? Een soort georganiseerde chaos zeg maar. Voordeel is: je ruimt nog al wat op. Planten kunnen niet opgeslagen, dus die staan nog even groen in een grijs gebied.

En in alle huizenstress was daar de bevestigingsbrief van een afspraak voor een “echogeleid biopt”. Er zat geen informatie bij, dus heb ik meteen de Daniel gebeld. Zij vertelden mij dat het in de Centrumlocatie van het Erasmus ging gebeuren en dat ik daar dan naar toe moest bellen. Daar kreeg ik iemand van de radiologie aan de lijn, die mij doodleuk vertelde dat ik de informatie zelf moest googlen. Op de website vindt u onder de rubriek ‘formulieren’ alles wat u wilt weten. Ehhmmmm ja?

’s Morgens om 9:15 zou de biopt genomen worden, maar ik moest mij een half uur van te voren nuchter melden voor iets wat me nog niet duidelijk was.  Ons kent ons, wij zaten er al om 8:15. En dat werd een zwarte dag. Iemand kwam om 9:15 naar me toe, om me te halen –dacht ik. Maar die iemand zei doodleuk dat een biopt een dagopname is en dat daar geen rekening mee was gehouden. Er was geen bed. Dagopname?? Geen bed?? Ik moest direct naar boven, daar was alsnog een bed voor me geregeld. Ik moest mij daar melden en meteen met bed en al terug naar beneden. Tot zo!

Boven was geen bed. Sterker nog, er moest eerst iemand de zaal af om een plek te creëren. Het bed kwam een uur later pas en nog veel later kwam iemand vertellen dat mijn bloed eerst getest moest worden. Daarna zou ik meteen naar beneden gebracht worden. Bloed werd een uur later afgenomen. Na nog een uur ging Don maar eens informeren waarom het allemaal zo lang duurde. Mijn bloed bleek ergens onderweg te zijn blijven liggen en moest toen alsnog getest. Iemand zei dat door deze vertraging mijn plek voor behandeling al lang vergeven was. Het was nog maar de vraag of ik überhaupt geholpen kon worden, maar dat ik toch maar even nuchter moest blijven a.u.b. @#$%^*&!! 

 Ergens half in de middag werd ik eindelijk afgevoerd naar beneden, waar mijn bed in de gang geparkeerd werd. Iemand kwam mij zeggen dat ik helaas nog even mijn geduld moest bewaren, want nu kreeg eerst alle apparatuur nog een onderhoudsbeurt.

1,2,3,4,5…….1000…..Plof.

Weglopen was geen optie meer, ik zou er alleen mezelf mee hebben, want voor de komende dinsdag staat al een afspraak gepland bij de chirurg voor de uitslag van dit biopt. Ik wil geen uitstel meer.

Eindelijk in de behandelkamer alwaar een heel team stond te wachten. Zo, u weet wat er gaat gebeuren he? Als het goed is hebben ze u voorbereid. Voorbereid??? Ja Google, zo vertelde ik de radioloog, waarop hij verontwaardigd reageerde met Dat meent u niet! Dat is slordig!
Ik kreeg alsnog de uitleg en er werd besloten om voorafgaand aan het werkelijk nemen van een biopt eerst met een naaldje wat vocht proberen weg te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Kwak roze jodium en een venijnig prikje ergens boven mijn bil. Oh, kijk nou…. Dit moet ik even overleggen.. hoorde ik een paar tellen later achter mijn rug. Ik kreeg een injectie met vochtinhoud te zien. Kijk, dit heb ik er net allemaal uitgehaald…. Maar nu vind ik geen weefsel meer om een hapje van te nemen… Ik ga even overleggen. Weg radioloog. Geen weefsel?? Wat nou geen weefsel? De radioloog kwam terug na overleg met een arts. Het vocht wordt onderzocht, dus ik kan niets meer voor u betekenen. U bent klaar. Meer wou hij er niet over kwijt. Ja maar… was het dan alleen maar vocht? Zit er dan geen tumor? Dat kan ik u niet zeggen mevrouw. Sterker nog, ik mág er niets over zeggen. Wat hebben ze u in de Daniel gezegd? Dat de kanker terug is. Oh nou… tsja… nogmaals, ik mag er niets over zeggen….

Iemand kwam mij met bed en al ophalen en bracht mij terug naar boven. Daar was het spitsuur en geen opvang. Mocht ik op mijn rug? Mocht ik uit bed? Naar huis misschien? Don zocht op de gang en vond iemand die zei dat het gebruikelijk was dat ik ter observatie een uur moest nablijven.
Dat werd langer. Herhaaldelijk is hij gaan vragen of ik weg mocht. Neen, de arts moest eerst toestemming geven, maar die zat in bespreking. Later waren ze medicijnen aan het uitzetten, dus niet storen. Inmiddels was ik er he-le-maal klaar mee en ben mijn bed uitgegaan, samen met Don op hoge poten naar de receptie. Daar had weer een wisseling van de wacht plaatsgevonden, dus weer iemand die nergens van wist en er niets aan kon doen. Zij ging wel een arts zoeken en zo kreeg ik na een half uur een ontslagbrief in handen. We wilden nog maar 1 ding: NAAR HUIS! Weg hier! NU!

Bij de parkeerautomaat wachtte ons nog een verrassingsbijdrage voor ons dagje uit: 25 euro, zonder versnaperingen en om 18:30 waren we thuis.

Ik hoef vast niet te niet vertellen hoe wij ons de hele dag gevoeld hebben en hoe bekaf we ’s avonds allebei waren. Het moge duidelijk zijn. Thuis heb ik eerst getracht een en ander te laten bezinken, ben toen een klacht gaan schrijven en heb die meteen per email ingediend voorzien van parkeerkwitantie.
Niet alleen geen biopt genomen, maar ook geen bezichtiging kunnen laten doorgaan en geen afspraak met het verhuisbedrijf. Een dag vol ergernis, geduld bewaren en geforceerd beleefd blijven tegen iemand die niet echt aansprakelijk was. Op wie moet je dan boos worden? WIE IS DIE IEMAND???

Gemiste kansen en dat alleen maar voor een enkel prikje in mijn roze bil.
Dus ja… eens in de zoveel tijd heb ik dan zo’n ontploffinkje. En daarna, zoals ze bij defensie (met een knipoog naar pa en neefje) zouden bulderen: HERGROEPERENNNN!!