Bingo!
In Holland staat een huis
en dat huis staat in Maassluis
tralala tralaliiii
kom en zie
Eindelijk! Ons bod is geaccepteerd! Nu draait de grote financiële hypotheekmolen.
Vorige week vrijdag belde de makelaar die op “Erasmusmaandag” de woning verkocht waar wij interesse in hadden. Zij vertelde dat zij zojuist de opdracht had gekregen om de verkoop van zo’n zelfde woning op zich te nemen. Omdat ze het zo sneu vond hoe het de vorige keer met ons was verlopen, belde ze ons nu voor een herkansing. De maandagochtend erop stonden we op de stoep om als eersten (en enigen) een bezichtiging te doen, nadat we al ongezien een bod hadden gedaan. Beetje omgekeerde procedure, maar bij ons gaat niets volgens het boekje. Bij binnenkomst volgden we braaf met open mond de makelaar richting lift en galmden onze Oooh- en Aaahhh-kreten door het atrium. Het had iets weg van zo’n vakantieparkplaza..
Het is een 50+ complex dat in 2000 gebouwd is en het grappige is dat ik er tijdens de bouw regelmatig langsreed met mijn ouders. Mijn moeder zei toen al: Daar zou ik wel graag willen wonen. Ze was weg van de binnentuin en de bouwstijl. Een grote glazen overkapping, als een soort kas. Je kon de palmbomen binnen in de overdekte serre zien staan. Toen bleek dat het koopwoningen waren, dacht ze dat het voor haar niet mogelijk was en bleef ze uiteindelijk toch maar liever huren waar ze zat. Wisten wij veel, misschien had het wél gekund. Maar grappig, nu ben ik samen met Don “de volgende generatie” die er wel gaat wonen.
Het appartement is vorig jaar geheel opgeknapt en om met makelaarstermen te smijten: het is een topfloor turnkey woning met een all inclusive keuken en een frans balkon. Snappie?
Twee slaapkamers. Dat dan weer wel. En in die twee slaapkamers gaat de inhoud van drie verdiepingen. Die inhoud staat nu voor een deel in dozen in onze nog huidige woning op de begane grond. Als je die ziet…..afijn, ik zeg niks. Verzin zelf maar. Wordt nog leuk. Komt goed (zegt Don). Hm hm. (help….)
Afijn, we zijn in ieder geval blij dat deze zorg alvast van ons lijstje gestreept kan worden. Wel gaan we alsnog een tijdje overbruggen in een huisje in de duinen, maar nu met de wetenschap dat er medio december een woning op ons wacht.
Twee slaapkamers. Dat dan weer wel. En in die twee slaapkamers gaat de inhoud van drie verdiepingen. Die inhoud staat nu voor een deel in dozen in onze nog huidige woning op de begane grond. Als je die ziet…..afijn, ik zeg niks. Verzin zelf maar. Wordt nog leuk. Komt goed (zegt Don). Hm hm. (help….)
Afijn, we zijn in ieder geval blij dat deze zorg alvast van ons lijstje gestreept kan worden. Wel gaan we alsnog een tijdje overbruggen in een huisje in de duinen, maar nu met de wetenschap dat er medio december een woning op ons wacht.
Dezelfde vrijdag waarop de makelaar belde, zat ik ‘s morgens vroeg al in het Erasmus op de Centrumlocatie. Jawel. De avond ervoor was ik door ze gebeld omdat ze van de chirurg hadden doorgekregen dat er een pet scan gemaakt moest worden. Er was op korte termijn plek, zo zei de nucleaire man. Wat dacht u van morgenochtend vroeg. Slik. Op zo een korte termijn onmogelijk voor Don om nog iets te regelen op het werk, maar daar was zwagerlief die mij kon vergezellen. Fijn!
Aan de telefoon werd mij haarfijn uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren en hoe ik mij thuis alvast kon voorbereiden. Nuchter zijn en een uur van te voren een liter water drinken. Piece of cake, o nee nuchter.
Direct na het gesprek ontving ik een uitgebreide email waarin ook nog alles eens duidelijk stond beschreven. Op de ochtend van de scan werd ik eerder dan de geplande tijd opgehaald. Ook in de kamer waar het infuus werd aangebracht, werd nog eens verteld wat er allemaal ging gebeuren en hoe lang het zou gaan duren. Vervolgens verliep alles keurig op schema, ik was zelfs eerder klaar dan verwacht.
Wat een verschil met mijn voorgaande bezoekje!! Ik begon me af te vragen of na mijn ingediende klacht achter mijn naam misschien rood knipperend oplicht in de computers van het Erasmus, zoiets als: Prinses! Prinses! Prinses! Het leek verdacht veel op een voorkeursbehandeling.
Aan de telefoon werd mij haarfijn uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren en hoe ik mij thuis alvast kon voorbereiden. Nuchter zijn en een uur van te voren een liter water drinken. Piece of cake, o nee nuchter.
Direct na het gesprek ontving ik een uitgebreide email waarin ook nog alles eens duidelijk stond beschreven. Op de ochtend van de scan werd ik eerder dan de geplande tijd opgehaald. Ook in de kamer waar het infuus werd aangebracht, werd nog eens verteld wat er allemaal ging gebeuren en hoe lang het zou gaan duren. Vervolgens verliep alles keurig op schema, ik was zelfs eerder klaar dan verwacht.
Wat een verschil met mijn voorgaande bezoekje!! Ik begon me af te vragen of na mijn ingediende klacht achter mijn naam misschien rood knipperend oplicht in de computers van het Erasmus, zoiets als: Prinses! Prinses! Prinses! Het leek verdacht veel op een voorkeursbehandeling.
Overigens, de afdeling klachtenbehandeling heeft daags na ontvangst van mijn op-hoge-poten-bericht met mij gebeld. Heel vervelend hoe het allemaal verlopen is, vond een begripvolle mevrouw. Excuses, parkeergeld vergoeding en de klacht is doorgestuurd naar de betrokken afdelingen. Daarna heb ik steeds emails ontvangen met een update over de verloop van zaken. 1 hoofd van de afdeling heeft al gereageerd met excuses, een samenvatting wat mis ging en hoe ze het in vervolg gaan oppakken. Ook al is voor mij het leed al geleden, wel mooi om te lezen en wie weet plukt de volgende patiënt er de vruchten van.
Nu zijn er vlak na elkaar twee total body scans gemaakt, zo is mij uitgelegd. Eerst een CT-, direct gevolgd door een PET-scan. Dat geeft twee verschillende plaatjes de ze dan op elkaar leggen, om het verschil zichtbaar te maken.
Via het infuus kreeg ik een nucleaire vloeistof ingedruppeld die zich in eerste instantie direct aan kankercellen hecht, maar daarnaast ook aan ontstekinkjes. Met name dat laatste zal mij benieuwen…mijn hele luchtwegsysteem is immers flink aan het krengen dus dat zal de nodige gekleurde vlekken wel opleveren. Zul je net zien dat ze zich daar geen raad mee weten. Of misschien (eindelijk) toch wél…
Via het infuus kreeg ik een nucleaire vloeistof ingedruppeld die zich in eerste instantie direct aan kankercellen hecht, maar daarnaast ook aan ontstekinkjes. Met name dat laatste zal mij benieuwen…mijn hele luchtwegsysteem is immers flink aan het krengen dus dat zal de nodige gekleurde vlekken wel opleveren. Zul je net zien dat ze zich daar geen raad mee weten. Of misschien (eindelijk) toch wél…
Nou ja, ik ga me er nu niet druk om maken, morgen weet ik meer. Eerst nog maar weer even stoeien met de plattegrond linksonder 😉
