Reasons to be cheerful
Ergens eind jaren zeventig bezong Ian Dury een merkwaardige aantal redenen waar hij blij om kon worden. Het deuntje hamerde de hele week in mijn hoofd, eigenlijk nadat ik mijn laatste blog had geschreven. Ik bedacht me toen in een moment van stilte en overpeinzing: Hoe nu verder met het allerdaagse? Helpt het dan ‘to count your blessings’ –zoals je dat soms als goedbedoeld advies krijgt. Hoezo blessings? Waar blessings? En zo moet ik Ian spontaan opgeroepen hebben, ergens vanuit een stoffig grijs punkverleden van mijn zusje, het was zij die immers indertijd naar zijn muziek luisterde. ik was in diezelfde periode meer van Chic, Le Freak.
Why don’t you get back into bed, zo begint het lied gevolgd door zeker tien keer diezelfde regel. Bijna een mantra en het lijkt dan ook de enige oplossing voor het moment. Gewoon terug je bed in kruipen, hoofd onder de dekens, weg van de boze buitenwereld.
Why don’t you get back into bed, zo begint het lied gevolgd door zeker tien keer diezelfde regel. Bijna een mantra en het lijkt dan ook de enige oplossing voor het moment. Gewoon terug je bed in kruipen, hoofd onder de dekens, weg van de boze buitenwereld.
Dan volgt een grappige opsomming van het Bolshoi ballet tot cheddar cheese met augurk, van Woody Allen tot ronde of magere billen en nog veel meer maffe dingen. Ik vraag me af of de goeie man cheerful werd van al dat wat hij bedacht had, of juist van hetgeen hij gerookt of gesnoven had waardoor hij die ideeën kreeg.
Onwillekeurig zette me het toch aan het denken. Wat zijn nou eigenlijk mijn reasons to be cheerful? Met een frons tussen mijn wenkbrauwen dook ik in een van die wattige dromenwolkjes ergens in mijn frontale kwab (of zaten die nou ergens anders?) Maar zoals altijd, als je ergens bij stil gaat staan, dan schiet niets te binnen. Het moet spontaan gebeuren. Niet meer over nadenken. Toch mijn bed maar uit, een nieuwe dag aanvaarden en nemen zoals die komt. Punt.
Dan schiet mij te binnen dat ik ergens nog zo’n Doe-Maar-Lekker-Duurzaam-kaart heb liggen. Kijk, daar word ik dan spontaan al vrolijk van. Altijd leuk om een gratis maaltijd te mogen uitkiezen. Op naar de supermarkt! Als ik in mijn auto wil stappen, ruikt het buiten naar een behoorlijke bosbrand. Da’s gek, zo midden in de duinen. Of misschien ergens een openhaardje? Ik rijd het Duynparc af en kom op een dijkje waar bij een tuinder aan de wegkant behalve vlaggen wapperen, ook stevige rookpluimen walmen. Op de oprit zie ik een viskraam en een heuse rookkast waar trossen paling hangen te druipen. Ohhh…. Daar word ik nog vrolijker van. Natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan om een bosje te scoren. Voor straks. Nu is het nog veel te vroeg. Makreeltje erbij mevrouw? vraagt de tuinder die van zijn hobby ambachtelijk roken zijn nieuwe beroep heeft weten te maken. Nee, ik haat graat, hoor ik mezelf antwoorden. Ho, hooooo!!krijg ik vermanend teruggeworpen. Er wordt driftig met een mesje gezwaaid en voor ik het weet ben ik getuige van een miniworkshop makreelfileren. Tsjak…tsjak…tsjakka… weg graten. Aha hm hm… ja hoor, simpel (maar dat is altijd als een ander het voordoet. Moet je mij thuis eens zien met zo’n beest… huuuu!) Willu hem wel hebben dan? Tsja… zo in hapklare moten is –ie wel aantrekkelijk. Doe maar, hoor ik mezelf antwoorden. De vis wordt duur betaald Kniertje…flitst het even door mijn gedachten. Maar ach… duurzaam, gezond, vitamine D… en de boodschappen die ik zo meteen ga doen zijn gratis… dus dan heft het één het ander weer op. Toch?
Als ik in het winkelcentrum loop, kan ik het niet laten om even bij de boekenwinkel naar binnen te wippen. Ik ben gek op stationary. O ja, dat is dus dan ook zo’n cheerful dingetje. Mooie vulpennen en blanco notitieboekjes… daar kan geen tablet of toetsenbord tegenop, ik ga er nog net niet van kwijlen. Gewoon alleen maar even kijken en vasthouden. De verkoper ziet het aan terwijl hij een nieuwe lading boeken in het schap zet en fluit een deuntje. Als in een reflex schrik ik op. Wat krijgen we nou? Wat hoor ik?? Je gaat het niet geloven…hij fluit een riedeltje en mompelt dan binnensmonds…reasons to be cheerful…part three… Echt, ik verzin dit niet! Bizar!
Met een big smile rij ik weer terug naar ons duinhuisje en merk dat mijn humeur er een stuk op is verbeterd in een paar uur tijd. Ik ga daar vandaag maar eens lekker op teren en een stukje schrijven op een maagdelijk ivoren blanco pagina van een leeg schrift, met de wetenschap dat er een palinkje op mij wacht. Straks, als Don thuis is. Reasons to be cheerful, part four!
