Een klein beetje jammer
Een klein krablogje tussen de bonderdagblogjes door, omdat het drie maanden verder is nadat ik de Drie Punt Drie blog schreef en ik inmiddels de afgelopen week langs de kop van Daniel ben gelopen. De kop van heer Den Hoed is zo ongeveer het enige vertrouwde in het enorme pand van het Erasmus MC, meeverhuisd net als ik. Ik vraag me af of ik ooit zal wennen aan deze enorme fabriek, waarin ik slechts één miniscuul onderdeeltje op de lopende band ben. Een onderdeeltje met een registratienummer…
Een doolhof aan gangen trappen en liften voor dienst, personeel en geregistreerde onderdelen herkenbaar aan zoekende blik en een dagticket in de hand, die zojuist uit De Aanmeldzuil kwam rollen. Ik ga op in de massa en ben blij dat Don is meegegaan. Sowieso vind ik dat net even prettiger als ik een uitslag krijg. Gelukkig is mijn oncoloog verpleegkundig specialist nog steeds dezelfde, maar is het raar om haar in deze betonsetting achter haar bureau te zien. Kwestie van wennen denk ik.
“Uw CT”, zegt ze, “daarop was niets te zien”. Dat is mooi! Ze zwijgt even glimlachend en vraagt dan hoe het met me gaat, hoe ik me voel, of het (leven?) me allemaal lukt zonder problemen. Ja, ho, wacht even. En mijn bloed dan? Mijn CEA waarden? “Tsja”, aarzelt ze een ogenblik… “Nou, het is dus zo… die waren niet goed”. Weg 3.3, het is verdubbeld naar een 6.7 Hé getsie. Ik zou me er maar niet al te ongerust over maken hoor. Gezien uw ‘schommelende verleden’ doe ik dat ook niet. Maaaaaar… we kunnen en mogen het niet negeren! U zou nu in het halfjaar controle traject moeten zitten, maar u begrijpt dat dat niet aan de orde is zolang uw waarden niet stabiel zijn.
Ik hoor het en begrijp het, maar een klein beetje jammer vind ik het wel. Dan volgt er nog een lichamelijk onderzoekje, waarbij het net lijkt alsof ik als een homp klei op de tafel, van achter en van voren, opnieuw geboetseerd word. Duwtje hier, knijpje daar.. auw zeg… doe mij dan toch maar liever een massage met warme olie of zoiets. “Heel vervelend voor u, die uitstulpsels”, zegt ze en benoemt dan nog maar weer eens dat een reconstructie zelden gedaan wordt, gezien de risico’s die het met zich meebrengt. Zeer zeker in mijn geval: door de vele bestralingen is mijn huid daar ernstig aangetast, dun en kwetsbaar. Het is de vraag of een wond na een ingreep wel wil hechten of genezen. Ja, ja ik weet het, het is mij al zo vaak verteld. Dan hoor ik mezelf zeggen: Ach weet u…het is gewoon een kwestie van wennen….
Kortom: in april wederom bloedtesten. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Ik ben niet ongerust en ik máák me niet ongerust (zonder al te veel op een struisvogel te willen lijken… grinnik) Voor nu: snel weg hier! Don snelt de trappen af en ik wurm me met mijn Rollz in het glazen liftje ernaast. Dág imposante receptie! Ik kan me wel een leukere receptie voorstellen. Strak plan, kom we gaan ergens wat drinken!
