Ahaaaaa…ABBA

Op de TV krijgen we een overdosis aan talentenjachtprogramma’s aangeboden, te veel om op te noemen. Maar vér voor the Voice; Holland’s got talent; Idols en So you think you can….whatever, was er in de begin jaren tachtig iemand die er op dat gebied met kop en schouders bovenuit stak en heel Holland jaren aan de buis gekluisterd hield: presentator Henny Huisman met zijn Playback- en later SoundmixShow.

Ik werkte in die tijd samen met naaste collega Mo als Receptioniste Telefoniste Telexiste bij een grote industriële en handelsonderneming. Door onze positie hadden wij met iedereen in het bedrijf dagelijks contact, waar het contact tussen andere collega’s juist meer “eigen afdeling”-gericht was. Soms leek het erop alsof onze receptie tussen ieders drukke werkzaamheden door als een soort oplaadpunt functioneerde. Collega’s kwamen regelmatig -behalve telexconcepten brengen en postbakjes legen- een graai doen in onze drop-pot, stoom afblazen, zomaar een praatje maken of er werden wat moppen getapt. Even een ontspannen momentje en dan weer door. Op vrijdag was iedereen aan het eind van de dag melig en aan weekend toe. Onze ruimte veranderde dan in een rariteitenkabinet. Kunstjes werden uitgewisseld, zo van: kun jij met het puntje van je tong je neus aanraken? Er werd met oren gewiebeld, scheel gekeken, vingers gevlochten, neusgefloten, achterstevoren gepraat, hinkstap-gesprongen en meer van dat soort ongein wat je maar kunt verzinnen. Zoals ik al zei: melig dus.

Naast melig meedoen, was ik sowieso wel te porren voor een geintje op z’n tijd. Dus toen op een dag in een reclameblok een oproep voorbij flitste waarin gevraagd werd om nieuw talent voor een van Henny Huisman’s shows, besloot ik me voor de lol aan te melden voor zo een voorronde. Zingen kon ik niet, maar het was toch playback. Je moest iemand imiteren, wie zou ik dan doen? Ineens kreeg ik een ander lumineus idee -vond ik zelf. ABBA! Dat moest het worden. Ik: Annifrid en collega Mo: Agneta. Nu nog een Benny en Bjorn zien te porren, hmmm. Ik schatte in, dat ik de twee heren van de afdeling Inkoop wel zo gek kon krijgen. Toevallig was één van hen een Noor. Jaja, ik weet het: had eigenlijk een Zweed moeten zijn, maar ach een Skandinaaf leek me meer dan prima en as close as it gets. Of wij als viertal gelijkenis vertoonden met ABBA? Whoehaha.. ab-so-luut niet!! Maar daar had ik ook al op zitten broeden. Ooit heeft ABBA opgetreden voor leden van hun koningshuis, voor die gelegenheid hadden zij zich gekleed in barokstijl en brachten het nummer Dancing Queen. Dát zouden we doen! En zo gaf ik ons viertjes op voor een barokke dancing queen. Ik rekende niet echt op een reactie op mijn brief, dus besloot er nog maar niets over tegen mijn collega’s te zeggen. Totdat….

….er een paar dagen later een bevestiging tussen mijn post zat, met een uitnodiging voor de voorronde van de KRO Soundmix-playbackshow. Of we ons met onze act op aangegeven datum bij de TV-Studio in Aalsmeer wilden komen melden om 18:00 – nou ja, dat was in ieder geval ná werktijd. Tijd voor de volgende stap: de ABBA-collega’s informeren….ahum. Onder luid protest met ach en wee’s wisten Mo en ik, onze gelegenheidswederhelften uiteindelijk over te halen. Dat we niet konden zingen, dat maakte immers niet uit. Dat wil zeggen….
De schrik sloeg me om het hart toen we de brief nog eens doornamen:

Zingen? Life meezingen??!! Hoezo, het was toch playback? Niet goed begrepen, het bleek de Soundmixshow en daar werd wel écht gezongen. Ow…slik. Nou ja…. dat kon toch niet zo heel erg moeilijk zijn? We hadden nog zo’n drie weken te gaan, dus dat moest met oefenen na werktijd in de kantine wel haalbaar zijn. Dachten we.
Ik daag iedereen uit om deze originele versie van ABBA: Dancing Queen(klik) eens mee te zingen. Hardop. Nu!

Lukt het jullie wel? Knap! Ons dus met geen mogelijkheid. Er zat niets anders op dan voor een ander nummer te kiezen dat wél binnen het octaaf-bereik van ons alle vier lag. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. We hebben het hele repertoire van ABBA doorgespit en stuitten steeds op dezelfde problemen met de toonhoogtes. Lastig, lastig, lastig. We werden ons plotsklaps zeer bewust over de eigen, specifieke, moeilijk te evenaren sound die ABBA heeft. Respect! Eindelijk, na veel zoeken, vonden we een nummer dat we redelijk goed konden mee..eh..zingen: Knowing me, knowing you. Niet al te moeilijk voor ons en bovendien bestond de mannenpartij simpelweg uit een langgerekt Ahaaaaa.

Intussen had een van onze andere collega’s contact gelegd met een balletgezelschap, dat zojuist Sleeping Beauty had opgevoerd. Wij mochten de kostuums inclusief accessoires en pruiken lenen. Wat tof zeg! En zo namen we ons voor om in Aalsmeer pas ter plekke bekend te maken dat we op het laatste nippertje een ander nummer dan Dancing Queen ten gehore zouden brengen, anders sloegen die kostuums nergens op. (Hahaha….alleen die kostuums? En de rest wel? – ik hoor het jullie denken) Maar toch, serieus: We oefenden en oefenden. Na het werk, thuis, in het weekend.

Per act had slechts één introducé gratis toegang. Het nieuws over ons optreden ging echter als een lopend vuurtje en dat resulteerde in een aantal van rond de 70 (!) supporters die die avond voor ons op de tribune zaten. We waren bloednerveus, ook omdat we wisten dat we onmiddellijk bij de eerste klanken al door de mand zouden vallen. We léken niet op ABBA, we klónken niet als ABBA…maar we bleken achteraf de superact van de avond. Oké…niet door naar de volgende ronde, dat was dan wel jammer.

Ik vergeet nooit die blik op Henny’s gezicht. Eerst al toen we onze entree maakten. ABBA???? Het was hilarisch eigenlijk. Afijn, toen we na het eerste couplet het refrein inzetten met de regels Knowing me, knowing you….volgde een Ahaaa, dat direct door heel het publiek werd overgenomen. Steeds opnieuw en nog voordat we het zelf konden zingen joelde het publiek luidkeels alles overstemmend: AHAAAAAAAAA!

Het werd een feestje. Iedereen had lol en wijzelf nog het meest. Na afloop van ons optreden wéér die blik van Henny: totally flabbergasted. Zoiets dergelijks mompelde hij ook, en vervolgens: Oooooohhhhh! Wat is dit?! ABBA?!? Oh….Ik ben nog nooit in mijn leven zó belazerd!! ABBA??? Neeeeeeee! Dit menen jullie niet! Ook de jury vroeg zich vertwijfeld af wat wij hier in vredesnaam kwamen doen en of het allemaal serieus was bedoeld. Een dikke vette No Go voor ons dus, maar met dikke pret verlieten we met opgeheven hoofd en statig (deels door onze ingeregen keurslijfjes) het podium. Daarbij kregen wij van iedereen in de zaal het grootste, vetste applaus van de hele avond! Wat een prachtige afgang -grinnik. Anyway: we hadden het toch maar mooi geflikt! Jahaa!