’n Geruststellend piepje

Drie keer is scheepsrecht
Het volgende verhaaltje gaat over mijn derde en tevens laatste werkplek in de zorg. Op deze locatie ben ik gestart als coördinator, waar ik samen met mijn werkgever en ouders een wooninitiatief heb opgestart. Een paar jaar later heb ik mijn coordinatorschap echter weer ingeruild voor een plek terug op de werkvloer. Mijn hart en ervaring lag toch veel meer op het vlak van het persoonlijk begeleiden van de doelgroep.

Op een koude winteravond heb nog een afspraak en ben onderweg naar kantoor van het zojuist opgestarte ouderintitiatief waar jongeren met ASS (Autisme Spectrum Stoornis) zelfstandig -met op maat geboden begeleiding- wonen. Het is donker, het vriest, de wegen beginnen lichtelijk wit aan te slaan. Als ik op plaats van bestemming ben aangekomen, schiet me te binnen dat een bewoner van mij vanavond nog op bezoek gaat bij zijn vriendin. Vaste avond, vaste rituelen: ik weet nu al dat ik hem niet op andere gedachten kan brengen, zeker niet nu hij net terug is van vakantie en zijn vriendin al een tijdje niet heeft gezien.

Ik besluit om toch een poging te wagen. Ik bel hem op met een voorzichtig: “Zou je nou wel…?” en krijg als reactie: Jaha! Ik ga écht wel hoor! Het valt heus wel mee Als ik waarschuw dat de wegen wit zijn, krijg ik als antwoord dat dat komt door het strooien en haastig wordt daar aan toegevoegd En op de fietspaden ligt niks. Hm, denk ik sceptisch -en druk hem nogmaals op het hart dat hij voorzichtig moet rijden. Jajaaa!–

Ik vraag hem: “Doe mij een plezier en stuur mij een (toen nog!)sms zodra je vanavond weer thuis bent. Dan weet ik dat je weer veilig bent en dan ben ik tenminste gerust. Beloof je dat?” Na een zucht en Pffff…okee, best hoor als jij dat wilt hangt hij op, ga ik naar mijn afspraak en hij richting vriendin.

Twee studentes zitten tegenover mij. Zij zijn bezig met een project over autisme en stellen mij, als ervaringsdeskundige, daar vragen over. In eerdere gesprekken met hen heb ik een aantal voorbeelden gegeven om een idee te geven hoe autisme zich op zó ontzettend veel manieren kan manifesteren. Dé Autist bestaat immers niet!
We zijn net in gesprek als er een bescheiden piepje klinkt: een sms op mijn werktelefoon.

Ooit had ik het geluid van een kraaiende haan als waarschuwingstoon voor inkomende berichten. Ik herinner me de keer dat ik op een vorig kantoor zat te werken en daar een bewoner plotseling met een angstig gezicht voor mijn neus stond met de paniekerige melding: Bonniebonnie…kom! Kom! Ik geloof dat er een kip dood gaat in jouw tas. Kan dat? Tja… leg dat dan maar uit.

Maar goed, nu een bescheiden piepje dus. Ik verontschuldig mij, want aangezien het mijn werktelefoon is, moet ik wel even kijken wat er aan de hand is. Ik open mijn inbox en lees. Dan schiet ik in een lachstuip en ben tegelijkertijd geroerd, dit zijn de momenten die iets met mij doen.
“Willen jullie nog een voorbeeld van autisme?” vraag ik aan de dames tegenover mij. Ik laat hen de tekst lezen: Ik stuur nu alvast een sms. Ik kom wel veilig thuis. Dat beloof ik. Tot morgen. Groetjes.

“Leuk geprobeerd, maar sms mij straks als je echt thuis bent toch ook nog maar!” zend ik de ether in. En gelukkig, even na elf uur als ik al lang thuis op de bank hang, krijg ik een melding: Joehoe ik ben thuis! nog voordat ik de kans krijg om te reageren, volgt bericht twee: Wat eten we morgen?
Huh? Eehhhh……. Ik zou het werkelijk niet weten.
“Welterusten” stuur ik terug.
Met een smiley.