Van Zen tot Zen

Bij ons thuis hangt een canvas doek aan de muur, een repro van een Zen-aquarel. Toen ik de afbeelding voor het eerst zag, sprak mij die direct aan. Ik vind ‘m mooi omdat -ie door zijn eenvoud heel herkenbaar is als boom en qua kleuren precies bij ons interieur past. Tijdens een etentje bij ons, zat excollega/vriendin C. aan de eettafel tegenover de muur met boom. “Mooi Bo! Hoe kommie daar aan?” Die maakt een klant van Don, antwoordde ik, zij is kunstenares en laat soms via Don haar kunstwerkjes reproduceren. Ik zag deze en was meteen verkocht…en haar werk toen ook. “Hmmm en het is een zen aquarel zei je? Interessant. Hoe werkt zoiets? Zouden wij dat ook kunnen? Geeft ze ook les?” Don stelde voor om het haar te vragen.

Sinds ik noodgedwongen niet meer werk, wordt mij nogal eens gevraagd of ik mij niet verveel. Nee ik kan mij prima vermaken en soms doe ik bewust even lekker helemaal niets. (Mijn energie werkt als zakgeld: ik kan het in één keer opmaken, óf ik versnipper het zodat ik er meerdere dagen plezier van heb) Ook C. had mij eens gevraagd: “Wat doe jij nou zoal?” Het was min of meer een vraag die ik prompt vrij interpreteerde als: Wat zal ik straks allemaal gaan doen als ik met pensioen ben en veel meer vrije tijd heb? 😉 Wat dacht je van een workshoppie op z’n tijd? Kunnen we samen gaan doen, had ik geopperd met nog geen flauw idee hoe-wat-waar.

Afijn, na informatie via Don, was workshop 1 plotsklaps een feit: zen-tekenen. Nu ben ik best aardig Creabea, als ik dat zo van mezelf mag zeggen. Ik kan van veel dingen op creatief vlak ‘een beetje’, maar sommige dingen lukken me echt niet -en dan heb ik het dit keer niet over mijn keukenprestaties 😉 Voor mij was het een ontdekking dat ik het zen-tekenen zwaar had onderschat. Het is niet iets wat ik zomaar even onder de knie krijg. Oefening baart kunst zou je zeggen, maar juist van het oeverloos oefenen om een afgevallen bloemblad weer te geven op papier en dan te constateren dat ik eigenlijk kleine gedrochtjes krabbel…daar word ik niet zen van. Ik wijt het aan mijn perfectionisme die soms nog de kop op steekt. Bij zen-tekenen gaat het om goed kijken naar dat wat je wilt tekenen. Van binnen stil worden zodat je de realiteit kunt weergeven: je hand tekent wat je ogen zien. Louter door alleen het object waar te nemen en zónder op je papier te kijken! Ondanks dat het mij niet zo erg wilde lukken, was het wel een leuke en leerzame ervaring.

Afgelopen zaterdag hebben C. en ik ons op hout gestort. Ergens tussen workshop 1 en deze, hebben we op andere workshoplocaties nog een canvasdoek en onze gezichten met kwasten van kleur voorzien. Respectievelijk met acrylverf en minerale make-up 🙂

Nu is het de beurt aan houten panelen die van afvalhout in elkaar zijn getimmerd. Na het zen-gebeuren, was ook dit nieuw voor mij. Een aardige bijkomstigheid: voor mij een thuiswedstrijd, want de locatie van deze workshops is in Maassluis ergens aan het havenhoofd. Een leuke workshopmevrouw, een leuke locatie waar een gemoedelijke, ongedwongen sfeer heerst. Bij het overhandigen van de houten panelen en een kopje thee met lekkers, werd ons gevraagd wat we wilden schilderen.

Ehm….oh, daar hadden we eigenlijk niet zo over nagedacht. We waren in de veronderstelling dat we ‘een opdracht’ zouden krijgen. Wel had ik me thuis zo voorgesteld, dat hout zich prima leent voor iets Aboriginal Art-achtigs, maar toen ik ter plekke op mijn gsm naar voorbeelden ging googlen deinsde ik daar toch voor terug. Kanonnen wat een werk, dat werd ‘m niet! We bladerden door het grote boek met voorbeelden dat voor ons op tafel lag. Ideetjes zat! En ja: natuurlijk kwamen De Dikke Dames ook voorbij, in allerlei varianten. Altijd grappig, maar ik pas. Dikke dames zie ik al genoeg in iedere spiegel waar ik voorbij loop, dus voor mij hoeft dat niet per se ook nog eens op mijn houten paneel.

C. scrolt over het scherm van haar gsm en over haar schouder gluur ik mee naar zonovergoten blauwtinten aan het strand van Ibiza. Mij te moeilijk, maar ik moet toch ergens beginnen. Het Ibiza blauw inspireert mij echter wel. Ik besluit na overleg met ‘onze juf’ om eerst mijn hele paneel diepblauw te verven, terwijl C. geconcentreerd met aqua een stukje zee inkleurt.

Intussen blijven de Aboriginal Art stipjes maar oppoppen in mijn gedachten. Ik besluit om er dan maar een eigen draai aan te geven. Precies volgens een voorbeeld gaat me toch niet lukken, dus is mijn uitgangspunt één simpele stip. Daarna zet ik er in cirkels stippen omheen, in diverse formaten en blauwtinten. Oh, dit is eigenlijk best heel leuk om te doen! De tijd gaat volkomen langs me heen. Ik meng en stippel, ik mijmer en ben stil. Of we nog thee willen, wordt tussendoor gevraagd. En dan is zomaar opeens een hele middag verstreken. Ik heb het niet eens gemerkt. Ik was één met alle blauwen op mijn paneel. Ik was z(o)waar zen 😉

Wat een verademing. Er is geen goed of fout. Mijn werkstuk hoeft nergens op te lijken. Het is gewoon zoals het is. (geen)Punt.