Fourth of July – 2

Ik heb goed nieuws zei de oncoloog verpleegkundige. Op de scan is niets te zien en uw waardes zijn met 0,6 omlaag gegaan. Dat is mooi! En natuurlijk ben ik blij! Maar het blijft een raadsel voor iedereen. Het is geen ‘normale’ situatie en het is lastig te verklaren waarom het bij mij zo afwijkend verloopt. Ik ben nu eenmaal geen ‘standaard-patiënt’, met mijn lijf is nog vele malen meer aan de hand dan alleen maar het overwinnen van kanker.

Zoveel ontstekingen: mijn hoofd, waardoor problemen met beide oren; mijn longen, waardoor astma en huid, waardoor eczeem. Ik piep, ik puf, ik krab, ik smeer en roep constant Hè wat zeg je? Ik heb zelf altijd het vermoeden gehad dat al deze bijkomstige ontstekingsklachten invloed hebben op mijn CEA waardes. Mijn behandelend artsen zullen dat zelf echter nooit met zekerheid zo stellen, simpelweg omdat het niet wetenschappelijk bewezen is. Onderzoek doen is kostbaar en wordt niet gedaan, omdat er te weinig of geen patiënten zijn die in hetzelfde schuitje zitten zoals ik.

Ondanks alle hobbels en bobbels, letterlijk, want die prolaps -uitstulping- zit me ook danig in de weg, ga ik gewoon door met mijn Dolce Vita en laat mij over drie maanden weer controleren.

Goed nieuws. Ik herhaal het nog maar een paar keer hard op. Goed nieuws.
Toch gek dat ik het zo dubbel voel. Het klinkt misschien raar, maar soms denk ik bij mezelf: als ze nou één heel klein makkelijk behandelaar ‘vlekje’ zouden vinden, dat makkelijk te verwijderen was… en dat daarna mijn waardes normaal waren en ik gewoon een jaar weg mocht blijven, omdat het probleem is opgelost….Gewoon echt hardop kunnen zeggen Ik ben schoon!

Ik weet het wel, ik kan nu ook hardop roepen dat ik schoon ben. Er was immers niets te zien op de scan. Feit blijft dat ik over drie maanden weer gecontroleerd word. Feit blijft dat ik al drie jaar lang continue geconfronteerd ben met steeds de opmerking “dit is niet goed… en toch kunnen we niets vinden” Zoiets doet onwillekeurig tóch iets met je, ook met mij -al lijk ik af en toe misschien een stoïcijns ijskonijn. Mixed feelings, zeg maar -ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven en ik kan me best indenken dat het voor sommigen onbegrijpbaar is.

Maar, genoeg! Voor nu veeg ik mijn mixed feelings van tafel, goed om te constateren dat die er zijn -maar ik wil er niet in blijven hangen. Ik ga mijn Goed Nieuws dan toch maar een beetje vieren deze vierde van juli. En oh, mijn verjaardag is morgen een stuk gezelliger 😉