ALOHA

Netflix vind ik beslist een welkome aanvulling op het huidige TV-aanbod dat hoe langer hoe vaker (herhalingen van) herhalingen lijkt uit te zenden. Niks nieuws, of nou ja het ‘echte nieuws’ en actualiteiten daargelaten en daar word ik soms ook niet echt heel vrolijk van. Dus ja dan kijk ik al dan niet samen met Don, wel eens een Netflix-serietje. En ja: wij kunnen ons prima beheersen om niet in één keer een heel seizoen te bingen 😉 De laatste tijd ben ik een beetje serie-beu, omdat ik ook wel eens in één keer iets afgerond met een kop en een staart wil zien en ook op filmgebied is genoeg te kiezen.

Gisteravond keken we naar: The fundamental of caring, ofwel: De basis van de zorg. Het is een dramatische, humoristische roadmovie en neen, het is niet mijn bedoeling om er nu een recensie over te schrijven. Wél deed het begin mij terugdenken aan ‘mijn tijd’ in de zorg.

De film begint met een gesproken tekst, die luidt:

Zorg draait om meer dan voeding, kleding en schoonmaken. Het draait ook om een weg vinden in de ingewikkelde relatie tussen de zorgverlener en degenen die zorg nodig hebben.
Als je verdwaald, gefrustreerd of in de war bent kun je altijd gebruik maken van dit ezelsbruggetje:

ALOHA: Ask, Listen, Observe, Help, Ask again

De basis van de zorg is, dat je zorg moet bieden maar er niet te veel bij berokken moet raken.
Als je het wilt volhouden in de zorg, moet je je houden aan de geboden van de zorg:
“Ik kan niet voor anderen zorgen, als ik niet eerst voor mezelf zorg”.

Toen ik na bijna tien jaar werken bij de TU Delft in de reserveringen, evenementen- en congresorganisatie het roer drastisch omgooide en de sprong in het onbekende diepe van de zorgsector waagde, vereiste dat nogal wat omscholing -dat moge duidelijk zijn.

Ik heb mijzelf altijd in de gelukkige omstandigheid geprijsd, dat het volgen van gespecialiseerde opleidingen en aanvullende cursussen gecombineerd kon worden met werken in de praktijk: de realiteit op de werkvloer. Wat je leest en leert, komt beslist niet altijd overeen met wat er in werkelijkheid gebeurt. Zo bestaat er bijvoorbeeld geen standaard handleiding voor iemand die door bijvoorbeeld kerstboomverlichting-in-de-knoop een woede-aanval krijgt en het servies door de woonkamer aan gort smijt. In de zorg heb je nu eenmaal met een diversiteit aan mensen te maken. Zelfs al is er sprake van dezelfde diagnose, het blijven mensen met behalve “dat stempel” ook hun eigen specifieke karakter, opvoeding en dat wat zij meegemaakt hebben waardoor zij gevormd zijn.

Misschien dat ALOHA daarom mijn aandacht trok, vooral die eerste drie woorden Ask, Listen en Observe. Dit trio is zó belangrijk nog voordat je kunt helpen -ook al wil je misschien liever meteen ‘iets doen’. Mijn praktijkervaring heeft mij geleerd dat luisteren eigenlijk al een groot deel ‘helpen’ is. Niet aan- en invullen voor de ander, nee: luisteren. Ook tussen de regels, wat veelal lukt door observeren.

Wel heb ik moeten leren om de juiste balans te vinden in het aandacht hebben voor de ander en de kunst om los te laten door niet te veel persoonlijk betrokken te raken. Dat heb ik soms best lastig gevonden, maar ik heb mijn weg er in weten te vinden. Buiten dat is het o zo belangrijk om grenzen te stellen -met alle respect. Medeleven is prima, maar bij medelijden is niemand gebaat.

Al mijmerend na de film, leek het me alsof het nog maar een paar weken geleden was, dat ik mij op de werkvloer bevond…maar de harde realiteit is dat ik al vier jaar ‘ziek’ thuis ben. Soms denk ik dat ik mijn werk zó weer zou kunnen oppikken, maar eerlijkheid gebiedt me toe te moeten geven dat dat niet meer aan de orde is. Ook al mis ik het soms nog, ik weet dat het me te veel energie kost, het is te intensief.

Zoals ik wel eens eerder geschreven heb, is de lange -best wel pittige- periode van de afgelopen vier jaren niet bepaald in mijn koude kleren gaan zitten. Ik heb momenteel genoeg aan mezelf om voor te zorgen en dat omvat precies dat laatste zinnetje uit het begin van de film “Ik kan niet voor anderen zorgen, als ik niet eerst voor mezelf zorg”. Daar is overigens niks dramatisch aan hoor, want ook daar heb ik uiteindelijk acceptatie en mijn weg in gevonden 🙂

Ik ben blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen en naast de heftige, ingewikkelde en soms frustrerende momenten, ook terug kan kijken op de mooie, bijzondere, ontroerende en speciale momenten in mijn zorgperiode. Bovenal: de humoristische, vandaar tot slot:

Boodschappen doen
Onderweg passeren we een tamelijk bejaarde man met lange grijze haren en een enorme dito baard.
Cliënt, zonder gene: Zoowww! Neptunus op het droge!
Ik word rood en grijns schaapachtig 🙂

Bij de super:
Ik: Wat wilde je eigenlijk gaan maken straks?
Cliënt: Burotti’s
Ik: Ehhh…..burrito’s misschien?
Cliënt: Whahaha…wat zeg jij nou? écht niet!
🙂
Cliënt: Ik heb ook nog ricotta nodig, dat ligt op de groente-afdeling, toch?
Ik: Nee, ricotta is kaas. Maar ik begrijp wel wat jij denkt. Je bent in de war met rucola, dat is een soort sla.
Cliënt: Niet! Dat is een vampier!
🙂
Ik: Wat zullen we als toetje meenemen?
Cliënt: Ik vind eigenlijk deze lekker…maar dat mag natuurlijk weer niet van jou…
Ik: Huh? Hoezo niet?
Cliënt: Ik mag van jou nooit discrimineren en er staat Blanke Vla
🙂
Cliënt: Zo en nu alleen nog van dat ijzer.
Ik: IJzer?!
Cliënt: Om die burotti’s warm te houden. Dat zit op zo’n rol, jeweetwel, je hebt er ook plastic van.
🙂
Ik: Volgens mij hebben we nu alles, of heb je nog iets anders nodig?
Cliënt: O wacht, nu we hier toch zijn neem ik meteen iets mee voor onder de douche. Ik heb altijd deze, die is speciaal voor mannen. Dat staat er ook op, kijk maar…
Ik lees het etiket en daar staat Gentle showergel.
🙂

Kortom: Ik loop de hele weg te grijnzen. Alleen daarom zou ik nog wel eens met een van ‘mijn’ cliënten samen boodschappen willen doen 😉