Gaatjes

Aan mijn lijf zijn gaten gedicht en worden nieuwe ingeknipt of aangeboord op alternatieve plekken. Sinds een paar weekjes gaat de uitdrukking “Ik heb toch zeker geen gaatje in mijn hoofd” niet meer op voor mij. In mijn blogs Drie punt drie en P(r)onto, had ik al iets geschreven over een hoor-implantaat.

In eerste instantie wilde ik er niets over weten, maar dat de problemen met de chronisch ontstoken slijmvliezen in beide oren -waardoor ik slecht hoor- blijvend zijn, lijk ik zo langzamerhand te hebben geaccepteerd. De KNO arts heeft mij weten te overtuigen dat de beschadiging in mijn geval niet meer herstelt. Zelf had ik nog een sprankje, ijdele, hoop dat het vanzelf wel een keer zou overgaan. Maar nee: dat wat chemo kapot maakt, is dus echt kapot.

Oké, nu het dan écht goed tot me doorgedrongen was, gaf ik toestemming om mij op de wachtlijst te laten zetten voor het plaatsen van een implantaat. Ik heb begrepen dat er maar een select en beperkt aantal van dit soort ingrepen uitgevoerd mogen worden: vijf per jaar, omdat het een nogal kostbare aangelegenheid is. Of dat alleen in Delft geldt, weet ik niet. In ieder geval kom ik, gezien mijn achtergrond, in aanmerking, maar pas ergens in september.

Ik werd echter een paar weken geleden gebeld met de mededeling dat mijn arts mij als spoedgeval had aangemeld. Zijn verzoek was gehonoreerd en zodoende kon ik ineens diezelfde week terecht voor een intake met de anesthesioloog. Daags er na kon ik komen voor de ingreep zelf en heb ik een halve dag in een blauw katoentje met luchtig open rugje in het ziekenhuis in Delft gebivakkeerd.

Zoals mijn arts mij al had voorspeld, stelde de ingreep op zich niet echt heel veel voor. Ter plekke op de operatietafel vroeg hij zelfs nog of ik écht wel wilde slapen: Want het is zo gepiept. Ja dat zal wel, maar als iemand een gaatje in mijn schedel gaat boren, dan ben ik toch liever een beetje van de wereld. Ja graag, een licht roesje dus. Propmt werd een groot blauw laken over mij heen uitgevouwen en kreeg ik iets in mijn infuus gespoten.

Onmiddellijk werd het blauw intens blauw, het aller prachtigste blauw zoals ik het nog nooit had gezien. Dat zei ik dan ook hardop. Ooooohhhh wat mooooi… Jullie zouden het hier onder eens moeten zien.. zooo blauw…zooo licht… ik word hier zooo vrolijk van….goh ik zou wel willen zingen….In de verte hoorde ik de heren chirurgen grinniken: Ach wat fijn, muziek terwijl u werkt. Ja hoor, doet u maar. Gezellig. Wat is uw repertoire?

Ik voelde me zweven en bleef maar herhalen hoe vrolijk en blij ik was. Of dommelde ik toch weg? Ik was er wel en ik was er niet. Vaag herinnerde ik mijn Grote Operatie in de Daniel den Hoed . Wilde ik toen ook al niet gaan zingen? Wat is dat toch voor niftig spul in mijn infuus? Ik zakte donzig weg, maar schrok op toen ik het geluid van een tondeuse hoorde. Ik haal maar een klein beetje weg hoor! U heeft genoeg haar. Hmja doe maar. Groeit wel weer aan. Hu…was dat mijn stem, die dat zei? Na wat gemorrel en gesjor volgt: Nu gaan we even een gaatje boren hoor, niet schrikken, zo klaar. Mijn hoofd trilde alsof het dwars door het bed gedrild moest worden. Dat was me toch een partij herrie in mijn bovenkamer! Maar zelfs dat vond ik best onder mijn blauwe pret-tentje. Zo, nu nog even het schroefje erin en dan gaan we hechten. Als dat dan maar met blauw garen is, dacht ik wazig.

Het volgende moment werd het blauwe laken weggetrokken, bleek het hele team met stille trom te zijn vertrokken en was alles weer grijs en wit. Ik bleek weer in mijn eigen bed te liggen, hoe kon dat nou? Iemand reed het bed naar de verkoeverkamer. Daar was ik op slag weer helder. Niks blauw, niks blij, niks liedjes zingen. Volgens mij is mevrouw al weer helemaal bij, hoorde ik iemand zeggen. Dan wilt u vast wel een lekker ijsje. Lekker! Ah, het blijkt een Raketje…ook weer zo’n ouwe bekende. Alleen jammer dat delen van mijn gebit ergens in een bakje op een andere verdieping liggen. Ach wat kan mij het schelen, dan maar kwijlen. 😉

Een week later zijn de hechtingen eruit gehaald. Nog een week later zijn op de kale plek weer korte haartjes zichtbaar aan het groeien. De wond wijkt iets, maar geneest desondanks aardig. Eind augustus zou het schroefje goed verankerd moeten zijn in het bot en krijg ik het hoorapparaatje dat daarop geklikt kan worden. Nog even geduld!

Parallel aan dit alles, loopt bij de tandarts een ‘gedoe’ om de nep-delen van mijn gebit. In mijn boven frame zit een klein gaatje, door slijtage denk ik. Ik kauw te enthousiast, wat wel nodig is omdat mijn recepten soms wat knapperiger uitvallen dan de bedoeling is. Afijn, het frame bleek z’n beste tijd gehad te hebben, maar kon aangepast worden.

De tandtechniker die één keer per week bij mijn tandarts zetelt, hoopte delen van het bestaande frame te kunnen hergebruiken. Zo niet dan moet er een hele nieuwe gefabriceerd worden. Bij die laatste veronderstelling, krijg ik kramp in mijn portemonnee. Na het maken van gips-afdrukken, blijkt dat het met de onderkant ook niet echt jofel is. Tsja….als de bovenkant vernieuwd wordt, zouden we eventueel op de onderkant ook onderdelen kunnen vervangen. Hm hm, zou ik ook gezegd hebben, denk ik grimmig. Maar het is aan u, mevrouw. U beslist.

Grrrr… in een vlaag van bevangen-door-de-hittegolf-ik-wil-hier-weg hoor ik mezelf zeggen Pas ze dan allebei maar aan. Catschingngngng, gaatje in frame wordt straks gapend gat op bankrekening -vermoed ik.

Ik heb dus wel weer genoeg wachtkamers bezocht en behandelstoelen bezeten de afgelopen weken. Controletje hier, hapje gips daar en bij dat alles: twee weken niet mijn haren mogen wassen, want de wond om het implantaat moest droog blijven (Leg uit: hoe doe je zoiets met een hittegolf??)

Tot overmaat van ramp had ik mijn beide frames achter moeten laten en het zes dagen zonder moeten doen. Hoezo zonder tanden, ongewassen haren, met rollator de straat op? Je moet dan toch wel heel stoicijns of stoer zijn om zó bij de slager om schnitzels te durven vragen. I dare you! 😉 Ondertussen deed de tandtechniker nog een poging tot meedenken: Dan doet u toch gewoon een sjaal om, om het een beetje te bedekken? Ehm…..zowat 40 graden…een sjaal om… DUH!

Ik ben opgestapt, mét frames. Dan maar een andere oplossing verzinnen, maar beslist geen 6 dagen zonder -niet nu. No way. Ook ik heb grenzen….

Gelukkig kwam er snel een alternatieve constructie. Maandagochtend werd ik gebeld en mocht direct rechtstreeks naar de tandtechniker komen. Weliswaar in Hoek van Holland, maar dat kon me niet schelen. De volgende dag belde hij al dat mijn frames klaar waren. Kijk, dat zet tenminste zoden aan de dijk. Op mijn vraag of ik voortaan altijd rechtstreeks bij hen mag komen, kreeg ik als antwoord dat er regels gelden. Zolang een cliënt nog eigen tanden heeft (al is het er maar één), dan moet alles via de tandarts. Het heeft te maken met het indienen van declaraties en de vergoedingen daarvan. Dat een en ander hierdoor vele malen lastiger is voor een cliënt, dat boeit niet…

Al met al heb ik vanmorgen uitgebreid onder de douche met een brede grijns vol nieuwe tandjes, voorzichtig mijn haren staan wassen. Hoe heerlijk, fris en fruitig! Voorlopig kan ik er wel weer even tegen aan, met een gaatje minder en een gaatje erbij