Ik: Oost-Indisch blij

Always be careful what you wish for.. zo pakt mijn opmerking Pfff die hitte is niet meer leuk, van mij mag dat wel minder nu, binnen enkele ogenblikken hoogstwaarschijnlijk uit in een forse regenbui. Kun je donder op zeggen. Van mij mag het. Ik begin een akelig persoon te worden voor mijn omgeving plus voor mezelf en dan druk ik het nog op z’n aller zachts uit. Ik zeg het nog één keer ter verduidelijking: Deze pinda is nep. Deze kan niet tegen de hitte. Echt niet. Sterker nog: als het te lang duurt, zoals nu, dan verschrompelt mijn lontje door oververhitting en kun je beter niet in mijn buurt zijn tenzij je het een uitdaging vindt om honderd ach-en-wee’s te trotseren en overal de schuld van te krijgen.

Mijn energiepeil schommelt als een gek op dit moment en deels denk ik dat dat te verklaren is door de prednison-kuur die ik onverwacht kreeg. Ik had het al een tijdje méér benauwd dan normaal, voor zover je het bij mij over normaal kunt hebben. Soms sluipen dingen er gewoon in, doordat ik mijn grenzen verleg. Dat kleine beetje meer benauwd kon ik wel verdragen, maar geleidelijk aan werden dat steeds meer kleine beetjes. Tot ik gebeld werd door de longconsulente die mijn update had gelezen en het toch verstandig leek om mij na te laten kijken door een longarts. Regelmatig schrijf ik zo een update in mijn astma patiëntendossier en dat daar serieus mee om wordt gegaan blijkt steeds uit de reacties die ik prompt dezelfde dag nog krijg. Als het nodig is kan ik dan meestal meteen langskomen, zo ook nu.

Een vervangend arts geeft me te kennen dat ook mensen zonder astma bijzonder veel hinder ondervinden van de huidige weersomstandigheden, het is een schrale troost. Ik ontkom niet aan een prednison-kuur om erger te voorkomen. Jammer. Ik had gehoopt dat mijn maandelijkse Mepo-injecties deze kuren uit mijn leven zouden verbannen. Sowieso is het nog maar de vraag of de Mepo behandeling het gewenste effect heeft. Ik krijg zelf de indruk dat het de laatste maanden wat minder merkbaar is, maar volgende maand word ik opnieuw onderzocht, getest en gemeten. Mijn eigen longarts noemde in een vorig gesprek al het allernieuwste medicijn op gebied van astma (klik) Dupidumab en bespreekt dan of ik hier eventueel voor in aanmerking kom in plaats van de Mepo. Nog even afwachten.

Met het innemen van de prednison, krijg ik per direct déjà vu’s van de hele mikmak die ik er als bonus bij krijg. Zakkelien kampt met kramp, een parade van rode vlekken verschijnt op mijn armen en benen, ik kan niet slapen omdat hele legioenen kleine wezentjes in mijn lijf aan het bootcampen zijn, ik hou vocht vast en krijg opgezwollen voeten waardoor ik niet in mijn schoenen pas. Bleehhhh…en daarnaast speelt de hitte mij parten. IK WIL DAT HET KERST IS MET SNEEUW. Oh en na de kuur is er die fijne terugslag, dan word ik moe met terugwerkende kracht. Nu was ik al “standaard moe”… tsja, nu dus ‘moeder’ aahh toch nog 😉

Tot overmaat van ramp hebben mijn oren het echt allebei begeven, ik ben zo doof als een kwartel (waarom zeggen wij dat eigenlijk? Want een kwartel is helemaal niet doof -ik ga dat zo uitzoeken) Het vocht blijft non-stop uit beide oren stromen, waardoor mijn hoorapparaat verstopt raakt en geen enkel nut meer heeft. Vermoeiend. De laatste weken hou ik me dan ook bewust afzijdig van publiek. Eén-op-één communiceren gaat nog net, maar vergt veel geduld -van beide partijen wel te verstaan (of in dit geval niet te verstaan).

Maarrrrr…. Ik zou ik niet zijn, als er dan toch ergens iets is waar ik met smart naar uit heb gekeken: Het hoortoestel voor op mijn implantaat! Dat zat er deze week aan te komen en dat was werkelijk mijn lichtpuntje in de midzomerduisternis. Hoe heerlijk als ik dan in ieder geval weer zou kunnen horen! En hoe heerlijk om te weten dat dit dan een BLIJVENDE oplossing is en niet zomaar voor een paar weekjes. Hoera!

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik mijn toetsenbord rammelen, de ventilator zacht zoemen, de metro die af-en-aan proef rijdt gevuld met zandzakken in plaats van passagiers, een hond die blaft ergens buiten in de straat, de vaatwasser die piept, wind die ruist in de boom naast ons appartement. Wind? Wind?

Mijn dag kan niet meer stuk. Afkoeling en een super gehoor, de rest van alle mankementen is bijzaak. Peanuts. Niet belangrijk. Op de dag dat de Ponto3 SuperPower op mijn implantaat werd geklikt, ging een wereld voor me open. Wat een geluiden, wat een lawaai, wat overdonderend en wat vermoeiend. Onvoorstelbaar hoeveel je dan toch nog hebt gemist. Onvoorstelbaar ook hoe je hersenen dit dan meteen weten te verwerken en aan te passen, binnen een dag was ik er al weer aan gewend. Ook al is het best gek dat het geluid in mijn hoofd zit, het komt niet binnen via mijn oren maar via het schedelbot. Ik kan nu met recht zeggen Ik hoor stemmetjes in mijn hoofd 😉

Oh ja, nog even over die kwartels… Die kunnen echt prima horen hoor 😉 De verklaring van dat doof zijn is waarschijnlijk ontstaan door het volgende: Zodra ze zich bedreigd voelen of onraad bespeuren, dan nemen ze een natuurlijke schuilhouding aan door zich plat tegen de grond aan te drukken en geen veer te verroeren. Ze houden zich als het ware van de domme. Mijn interpretatie: kwartels zijn dus eigenlijk gewoon Oost-Indisch doof. Slimme beestjes.

Pfff, genoeg gefilosofeerd voor vandaag. Ik ga naar buiten. Uitwaaien en met mijn ogen dicht luisteren of ik alle geluiden om me heen kan herkennen 😉