Kikker en Ooievaar

Oh wat is het toch heerlijk om alles weer goed te kunnen horen! Al is dat niet hetzelfde als verstaan. Rap en binnensmonds gesproken Nederlandse reclames of acteurs in TV-sieries kan ik nog altijd niet volgen. Gelukkig kan Don mij op Wat-zegtie-nou? ook niet altijd een antwoord geven, dus het ligt niet altijd alleen maar aan mij 😉

Kikkers hoor ik wel. Heel goed zelfs. Beneden in onze gezamenlijke tuin, is een vijver en sinds kort woont daar Rick de Kikker, zo heb ik hem maar omgedoopt. Soms klinkt hij als één, maar vaak ook als een hele familie. Als het me te dol wordt, draai ik de volumeknop van mijn Ponto omlaag. ‘s nachts heb ik helemaal geen hinder, want dan ligt het apparaat op mijn nachtkastje. Hoe handig!

Hoe anders was dat toen ik nog in Wassenaar werkte en slaapdiensten draaide. De huizen waar de cliënten woonden stonden rondom een grote vijver. Gezellig. Prachtig. Dat vonden alle kikkers uit de omgeving ook, met als gevolg dat er een hele kolonie zat. Overdag hoorde je ze niet, maar ‘s avonds des te meer en dat geluid werd nog eens extra versterkt doordat het weerkaatste tegen de muren van de woningen om de vijver.

Tijdens één van mijn avond/slaapdiensten was het kikkerorkest weer oorverdovend. Altijd ‘s avonds en ‘s morgens leken die beesten in geen velden of wegen meer te bekennen en was het muisstil. Ik had er thuis wel eens over verteld, met name dat ik er niet door kon slapen. Nou, nou, is dat niet een beetje overdreven? werd daar dan op gereageerd. Echt niet! Ik kon het bewijzen. Die middag had ik een teamoverleg gehad en was het mijn beurt om de notulen te maken. Ik deed dat meestal aan de hand van een dictafoontje en wat losse aantekeningen. Dat dictafoontje lag nog ergens op het bureau. Ha! Bewijs! Ik besloot om het kikkergeluid er mee op te nemen om thuis te laten horen hoe oorverdovend het was.

Wat ga jij doen Bon? Ik schrok van de stem die plotseling achter mij klonk toen ik de buitendeur opende. Een cliënt, laat ik hem gemakshalve maar even Chris noemen, stond achter mij. Chris! Je liet me schrikken… ik kom zo terug, niets aan de hand. Gewapend met dictafoon liep ik op de vijver af. Een paar minuutjes stond ik met uitgestrekte arm, microfoon gericht op kikkerkoor en wist op tijd op stop te drukken toen Chris bulderde JAHAAA MAAR WAT DOE JIJ DAAR NOU BON?! Ik haastte me naar binnen. Chris keek argwanend van mij naar mijn dictafoon, maar liet zich vervolgens toch gedwee zijn tanden poetsen en richting bed te sturen.

De volgende morgen zaten drie dames cliënten aan het ontbijt, toen Chris naar beneden kwam, linea recta de voordeur opende en midden op straat ging staan luisteren. Huh? Wij keken hem allen verbaasd na. Buiten klonk een nog veel verbaasder Verrek! Het werkt! Verdomd! Hahaha, Bon het werkt!!
Drie tellen later stond Chris weer binnen en gaf mij een schouderklopje met een glimlach van oor tot oor. Bedankt Bon!

Ik was net zo verbaasd als de dames en één van hen was mij voor: Wat dan Chris, wat werkt? De vraag die prompt beantwoord werd met:Bon heeft de kikkers gevangen! -Nee, Chris dat kan toch niet, het zijn er veel te veel- Jawel! Ik heb het zelf gezien, ik was erbij. Ja toch Bon? Ik was erbij hè, toen jij ze in dat zwarte doosje stopte.

Zwarte doosje? Oh nee….die dictafoon! Ik begon te grinniken. De dames begrepen er niets van, dus gebaarde Chris naar buiten. Ga maar horen….WEG….ze zijn allemaal weg. De dames overtuigden zichzelf en Oooooo, ze zijn echt weg! beaamden ze in koor, terwijl ik verbijsterd in de deuropening stond. Pak dat doosje eens Bon, op je kantoor! riep Chris me enthousiast toe. Ik kon niets anders dan mijn dictafoontje tevoorschijn halen om vervolgens iedereen het opgenomen kikkergeluid te laten horen. Er werd in een kringetje om mij heen gedanst. Jaaaaa, daar zijn ze! Ze heeft ze gevangen! Ik was zo ongeveer de held van de ochtend.

Verlost van kikkeroverlast gingen de cliënten op weg naar hun werk en dagbesteding. Mijn dienst zat er op en ik kon naar huis. Eerst nog een rapportage schrijven. Misschien moet je zeggen dat je per ongeluk mijn zwarte doosje hebt geopend en dat ze allemaal ontsnapt zijn….sloot ik mijn overdracht voor de avonddienst af.

Kikkers en ooievaars lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alhoewel de één meestal op de run is voor de ander…. en daar is dan meteen mijn link 😉 naar:

Ik had mijn schoonvader er vaak over horen vertellen. Hij was één van de vrachtwagenchauffeurs en heeft de run vanaf het ontstaan wel 23 keer (!) gereden. Ik kan vol trots zeggen dat ik één keer samen met hem, als bijrijder en begeleider de rit heb gemaakt. Pas toen ik zelf die dag samen met ‘mijn’ Wassenaarse cliënten meemaakte, realiseerde ik me wat deze belangeloos grandioos georganiseerde feestdag precies inhield. Ik raad je beslist aan om een kijkje te nemen op de site van de link die ik hierboven noemde, met name bij de Organisatie.

Ik ben niet zo’n strooier van het woord Respect, omdat ik het idee heb dat het een ‘modewoord’ is geworden. Je hoort het te pas en te onpas, waardoor ik me ben gaan afvragen wat voor waarde het voor sommigen dan nog heeft. Voor mij zijn er van die momenten dat ik het oprecht voel en oprecht meen als ik het hardop uitspreek. De Ooievaarsrun is er één van. Ik heb diep respect voor alle vrijwilligers en sponsors die zich inzetten voor een dag vol honderden blije gezichten (niet alleen van de cliënten, maar ook van hun familie en begeleiders -je hebt er geen idee van in hoeverre dit op iedereen doorwerkt!), enorm veel plezier, heerlijk onbezorgd zijn, verbondenheid/saamhorigheid en vooral DANKBAARHEID.

Zaterdag 14 september a.s. trekt het konvooi weer vanuit Den Haag, door het Westland richting eindpunt Scheveningen. Een mooie dag, eentje waarop ik beslist weer even aan -wijlen- mijn schoonvader terugdenk 🙂