Lachen mag

Ik las onlangs ergens een artikel met als thema Lachen is Gezond. Het was een heel verslag over vele wetenschappelijke onderzoeken die zijn gedaan naar het effect van lachen op de gezondheid. In het kort komt het er op neer dat als je lacht, zogenaamde gelukshormonen in de hersenen vrijkomen. Om preciezer te zijn: endorfine, oxytocine en serotonine. Deze ‘drie-eenheid’ zorgt er voor dat je je fijn, prettig cq. goed voelt en dat gevoel werkt dan weer pijnstillend. Bovendien stimuleert lachen de bloedcirculatie, doordat de bloedvaten verwijd worden. De positieve bijkomstigheid hiervan is dat je je ontspant en meer energie krijgt.
Of heel simpel en nog veel korter gezegd: Lachen is Gezond!

Ergens tussen alle medische termen in het verhaal werd gevraagd: Wanneer was het voor het laatst dat je zo hard moest lachen dat je er buikpijn van kreeg, dat je het bijna in je broek deed of dat de tranen over je wangen biggelden?

Hm…’n beetje overdreven, dacht ik eerst nog. Toch gingen mijn gedachten automatisch door de mapjes van mijn geheugendossiers. Ik betrap me erop dat ik me nu al in mijn eentje zit te verkneukelen achter mijn toetsenbord, gewoon omdat er zoveel momentjes zijn met een (glim)lach. Maar buikpijn en broekplassen? Nou nee, dat nou ook weer niet. Tranen over mijn wangen? Oooooh ja! Ineens doemt er iets op van nog niet zo lang geleden en waar ik, nu ik er aan denk, prompt weer om zit te grinniken.

Toen ik bij de KNO het spiksplinternieuwe hoortoestel op mijn implantaat kreeg, ging dat gepaard met de nodige instructies. Er werd mij vooral op het hart gedrukt met zorg om te gaan met het toestel. Zo kreeg ik ook het advies om er een verzekering voor af te laten sluiten, want het is nogal een kostbaar apparaat. Denkt u erom, het toestel kan ab-so-luut niet tegen vocht! Ehh… hoe dan in de regen? Dan haalt u hem van uw hoofd af. Kan ik niet gewoon dat beschermhoesje uit het doosje eroverheen doen? Neen, u haalt hem eraf. En als het motregent? Ook dan haalt u hem eraf! Ok, duidelijk. Doof onder de douche en doof in de regen dus. En doet u vooral voorzichtig met aan- en uitkleden? Ik zeg niet dát het gebeurt, maar het zou kunnen dat u het apparaat per ongeluk van uw hoofd af stoot. U begrijpt, als het dan op de vloer valt…… Brrr het idee alleen al. Ja, ja, duidelijk! Duur ding…Ik ga heel voorzichtig doen.

Heus, ik was écht behoedzaam. Durfde in het begin amper het toestel van mijn hoofd af te halen, want stel dat ik het compleet met implantaat uit mijn schedel zou trekken. Iewww. Onzin natuurlijk, dat zat inmiddels goed verankerd. Na een weekje was ik er zo goed als aan gewend en werden mijn bewegingen wat nonchalanter.
Op een avond wilde ik mij in de badkamer omkleden, trok mijn jurk over mijn hoofd en hoorde een luid “Ták”-geluid en vervolgens niets meer. O jee! riep ik nog, want daar floepte mijn hoortoestel van het implantaat. Ik dook onmiddellijk omlaag en zocht de vloer af.

Tot mijn stomme verbazing kon ik echter nergens het toestel vinden en zo groot was de ruimte toch echt niet. Hè? Ik had duidelijk iets horen vallen. Of toch niet? Was -ie misschien in mijn jurk blijven hangen? Ergens in een plooi misschien…maar nee. Zou het ding in één van openingen van de wasmand-kast gevlogen zijn? Ik haalde alles overhoop, maar geen hoortoestel. Wat bizar! Misschien in mijn haren blijven hangen? Ook dat niet. Intussen begonnen lachkriebels op te wellen. Hoe was dit nu mogelijk? Misschien met een zwiep de gang op geslingerd? Ook daar kon ik zo gauw niets bespeuren. Via de gang de slaapkamer in gerold? Nu is bukken nog altijd niet mijn sterkste punt, dus onder luid gezucht, gekreun en onderdrukte giechels probeerde ik een blik onder ons bed te werpen.

Wat ben je toch in vredesnaam allemaal aan het doen hier? klonk het plots vanuit de deuropening. Ik eh….ik ben mijn hoor-dinges kwijt, antwoordde ik schaapachtig. Je bent wát?! Dat meen je toch zeker niet? Don klonk serieus verontwaardigd en dat was nu net genoeg voor mij om in de lach te schieten. Daar ga je toch niet om lachen?! Ik beet op mijn lip. Ja nou, ik weet het ook niet hoor, ik stond in de badkamer en….

Het volgende moment dook Don de badkamer in, kamde de vloer en de wasmanden uit. Niets te vinden. Ik stond erbij en keek er naar. Mijn jurk werd uitgeschud, binnenstebuiten gekeerd, ik werd aan mijn haren getrokken….Au! Nee joh, daar zit -ie ook niet, heb ik allemaal al gecheckt. Ik begon te giechelen, waardoor Don geïrriteerd raakte. Ik duwde mijn gezicht in een handdoek om het geluid van een opkomende lachbui in de kiem te smoren. Dat lukte amper. Kom op Bon! Sta daar nou niet zo stom te lachen. Waar is dat ding? Hihihi… weet ik veel! Vind jij het dan niet bizar?-grinnik. Nee, dat vind ik niet! Nog één keer: Waar stond je? Wat deed je precies? Ik zuchtte diep en staarde de badkamer in. En op dat moment…..

…op dat moment barstte ik hardop in schaterlachen uit. Want uitgerekend daar, daar op de wastafel in de beker waar Don zijn scheermes en tandenborstel stonden, zag ik op de bodem iets wat verdacht veel op mijn hoortoestel leek. Whoehahahaaa… hoe is het mogelijk…dit verzin je niet! Ik wees er gierend naar en als in een reflex keerde Don geschrokken de beker om en wikkelde het toestel al mopperend, razendsnel in een droge doek.

Bon hou op! Hier ga je toch niet om lachen??? Dat ding mag niet nat worden! Het gaat wel om een paar duizend euro ja! Maar het hielp niet, wat hij ook zei. Oh, wat erg… soms ben ik een draak en kan ik iemand tot wanhoop drijven. En juist omdat Don zo akelig serieus en boos bleef, kon ik mezelf niet meer in bedwang houden. Whahaha…het is toch grappig… hahaha…
Nee, dat is het totaal niet!!

Oké, achteraf begrijp ik heus Don zijn reactie wel. Maar op het moment zelf kon ik alleen de hilariteit er maar van zien. Want zeg nou zelf: zoiets lukt je toch maar één keer? Zelfs als je het zo zou willen, dan krijg je het niet meer voor elkaar. Nice shot Bo! 😉

Misschien waren het wel de zenuwen, waardoor ik zo moest lachen. Maar een lach is een lach, met het effect zoals ik aan het begin aanhaalde. Ook een kleine (glim)lach, of zelfs als -ie nep is, telt volgens de wetenschappers. Dus stel ik voor:

Glimlach vandaag eens naar iemand en zie wat het effect is. In de spiegel mag ook 😉