Pittig wijfie

Neen, de titel slaat niet op mezelf. Alhoewel ik soms beslist als zodanig uit de hoek kan komen. Dit keer gaat het echter om wat pittige wijfies die mijn pad hebben doorkruist in mijn rondje ziekenhuis. Ik hoefde niet eens moeite te doen om ze te herkennen, het zou iedereen gelukt zijn.

Ha ha ha, nu lijkt het wel een verborgen opdracht: “Vind het Pittige Wijfie”. Grappig, want nu ik het zo heb benoemd, gaan jouw gedachten finetunen en -let maar op- ineens ga je ze in jouw omgeving ook tegenkomen (of wie weet herken je jezelf er misschien een momentje in) Wedden? 😉

De eerste riep mij met luide stem de wachtkamer uit: NUMMER DRIEENVIJFTIG! Ik had nauwelijks mijn mouw opgestroopt, of zij had haar naald al in mijn ontblote elleboogplooi gestoken. Snel en kordaat. Ehm…zal ik nog een vuist maken, bedacht ik mij nog aarzelend. Maar het volgende moment werd er al een gaasje op het geprikte gaatje geduwd. Goed aandrukken alstublieft! Wilt u er een pleister overheen? Nee? Ok dan, dag mevrouw. NUMMER VIERENVIJFTIG!

De tweede sloot achter mij aan, toen ik mij bij de balie van de longpoli wilde aanmelden. Er zat niemand, maar een jongeman die voor mij stond te wachten vertelde dat de verpleegkundige even was weggeroepen. De vrouw achter mij: klein en steeds ongeduldiger, stapte plotseling uit de rij en stevende recht op een totaal andere balie af. Ik wil dat u mij nú aanmeldt! Pardon mevrouw, maar dit is een andere afdeling. Kan wel zijn, maar je kan toch zeker wel even in het computersysteem kijken? Ik ga echt niet staan wachten tot er eindelijk eens iemand komt bij die balie daar. Overdonderd gaf de baliemevrouw de pittige tante nog haar zin ook. De jongeman en ik keken elkaar verbouwereerd aan toen zij ons even later triomfantelijk passeerde, richting wachtkamer. Als ik jullie was, zou ik maar hetzelfde doen, sprak zij voldaan. Tsss…. Gelukkig werd prompt onze balie weer geopend.

De derde sloeg werkelijk alles. Ik was klaar bij de longarts en was tamelijk gaar, vooral omdat ik al heel lang had moeten wachten (ruim tweeënhalf uur). Gelukkig heb ik dit jaar nog een taxivergoeding, dus ik hoefde niet zelf naar huis te rijden. Ik belde om opgehaald te worden op de afgesproken plaats: in het restaurant van het ziekenhuis. Toevallig was er een taxi in de buurt, die zou er over een paar minuutjes al kunnen zijn. Echter, na drie kwartier was er nog steeds geen taxi. Ik belde opnieuw naar het taxibedrijf. Daar begrepen ze er totaal niets van en gingen uitzoeken hoe het zat. Vijf minuten later werd ik teruggebeld met een absurde verklaring.

Zodra de taxichauffeur de ingang van het ziekenhuis had betreden, was er meteen een mevrouw opgesprongen die had gevraagd: Bent u mijn taxi? Waarop de chauffeur informeerde of zij mevrouw Groenewout was. De vrouw antwoordde met Ja! Onderweg in de taxi bleek dat het adres afweek en heeft de chauffeur gevraagd of dit wel klopte. U bent toch echt wel mevrouw Groenewout? Wederom een Ja. Hij heeft het haar tot drie keer toe gevraagd en bevestigd gekregen. Uiteindelijk nam hij aan dat het dan wel in orde was. Dus niet!
Pas twee uur na mijn eerste telefoontje was ik thuis en behalve dat liepen ook de taxi-reizigers na mij een vertraging op. Ongelooflijk hè, de brutaliteit van zo’n pittig wijfie!

Gelukkig is mijn bijna zesurige-verblijf, grotendeels wachtend, in het ziekenhuis beloond met een mooi resultaat. Dat wil zeggen, dat mijn longarts dik tevreden is met de uitslagen van mijn bloedonderzoek en longfunctietest. Het lijkt er zowaar op dat de nieuwe behandeling aanslaat. Ikzelf merk dit aan het dagelijks minder benauwd zijn, waardoor ik soms mijn middagmedicatie vergeet te nemen. Nou, dat was vóór de nieuwe behandeling écht niet aan de orde hoor. Meestal werd ik juist al een uur voortijds steeds meer benauwd.

Goed nieuws dus, maar desondanks wil de arts het nog vier maanden aankijken. Hij vindt de vijf behandelingen die ik tot nu toe heb gekregen veel te kort om er iets definitiefs over te zeggen. Ook geeft hij in dit stadium nog geen toestemming om zelf thuis het medicijn te injecteren. Pfff… stiekem ben ik daarover opgelucht, ook al betekent het dat ik tot die tijd om de week in het ziekenhuis de Dupilumab toegediend krijg. Dat is dan maar zo.

Ik ben al lang blij dat ik goed op weg ben om in navolging van mijn gehoorprobleem, het volgende (astma)probleem goed beheersbaar te kunnen krijgen, zonder al te veel klachten en bijwerkingen.

Ach ja, dat doet me er aan denken dat mijn KNO arts vorige week ook meer dan tevreden was. De wond rondom mijn implantaat is netjes en goed geheeld. Ondanks de blijvende slijmvlies-ontstekingen (waardoor: loop-oren), heb ik mijn gehoor volledig terug. Mijn arts merkte op, dat hij zelden een patiënt heeft meegemaakt met zoveel mankementen als ik en die toch zo optimistisch blijft. Hij vond mij een enorm voorbeeld voor anderen. Echt u bent een inspiratiebron voor velen!
Nou, nou….. :*-)
Ahhhh…misschien had hij eigenlijk wel gewoon willen zeggen: U bent een pittig wijfie! 🙂