Nog ééntje dan…

Misschien herken je het: je bent iets aan het vertellen en ergens halverwege je verhaal, doet het je ineens ook denken aan een ander voorval. Dat gebeurde toen ik in mijn eervorige blog schreef. Er schoot me nog iets te binnen en na een korte overweging bedacht ik me nu net: ach waarom ook niet, ik wijd er een blogje aan 😉

Dat betekent: weer even terug naar het Aula Congrescentrum, alwaar op een aantal vaste dagen in de week intree- of afscheidsredes plaatsvinden, naast het wekelijkse aantal promoties. Hier verlopen deze protocollaire zaken volgens oude tradities, geheel in stijl begeleid door een cortège van hoogleraren gehuld in toga.

In het gebouw is dan ook een tussenruimte die dient als kleedruimte. Hier worden in een enorme kastenwand alle toga’s achter slot en grendel bewaard. De sleutels zijn in beheer van de Pedel en van de dienstdoende (beveilings)receptioniste. Een enkele keer komt het voor, dat een professor na afloop van een promotie of rede in toga de deur uit gaat.

Indertijd werd het gebouw in het weekend veelal gebruikt voor zogenaamde ‘externe aangelegenheden’ ofwel (commerciële) evenementen. Denk aan: theatervoorstellingen, shows, optredens, cabarets, toneelstukken, concerten en wat al niet meer. Voor deze avonden werden tickets verkocht, was er een deurcontrole en kwam je dus niet zomaar het gebouw binnen. Ook niet als TU werknemer.

Meer dan eens werd geprobeerd gebruik te maken van de situatie, door juist op deze avond een toga terug te brengen. Voor de receptioniste was dit onhandig. Zij had tijdens de ontvangst en in de pauze -met honderden gasten in huis- wel wat anders aan haar hoofd dan het innemen en opbergen van zo’n toga. Daar zat nou net het hiaat.

Gewiekst werd er dan gezegd: Geeft u mij de sleutel van de toga-ruime maar, dan doe ik het zelf wel. Dat gaf dan meteen de gelegenheid om verder in het gebouw te komen en vervolgens quasi achteloos, met een ach nu ik er toch ben, “even” om een hoekje te gluren bij het evenement.
Dit alles werd niet op prijs gesteld en dat was algemeen bekend, maar dat boeide niet. Met een attitude en de inmiddels welbekende kreet: “Weet u wel wie ik ben?” kwamen sommige heren er nog mee weg ook als zij er op aangesproken werden.

Ik was ‘on-duty’ op een bonte zaterdagavond met diverse optredens. Het was druk in het gebouw en vlak voor de pauze liep ik door de ontvangsthal. Toevallig zag ik buiten een wat oudere man met een grote kledingzak over zijn arm, die richting de ingang liep. Ha! Daar had je er weer zo eentje! Die zou ik bij de deur wel eens even vertellen dat hij maandag kon terugkomen met z’n toga.

Toen de arme man dus ook maar net één voet over de drempel had gezet, begon ik al met : “Sorry meneer, maar dit kan dus helaas echt niet…” De man keek me eerst niet begrijpend aan. “Het lijkt me handiger als u maandag terugkomt” vervolgde ik stoicijns. Nu begon de man te lachen en zei: Nou dat denk ik niet hoor! Weet u eigenlijk wie ik ben?

Aaarghhhh, olie op het vuur! Wat een engerd, dacht ik geïrriteerd. De man liet zich niet uit het veld slaan, hield voet bij stuk dat hij het gebouw in wilde en “verklaarde”: Ik ben Peter!
Nu was het mijn beurt om de man niet begrijpend met opgetrokken wenkbrauwen aan te gapen. Peter? Ja? En?
De man had zichtbaar dikke pret, begon harder te lachen en zei toen geamuseerd: U kent mij echt niet hè? Nou mevrouw, aangenaam -hij stak zijn hand uit- ik ben Peter Koelewijn en ik kom hier vanavond optreden na de pauze. Kunt u mij dan misschien nu alstublieft vertellen waar ik mij even kan omkleden?

Oowwwww……Ik weet niet meer met hoeveel excuses ik de goeie man heb overladen. Ondertussen wenste ik mezelf ergens ver weg, of onder de grond – of bovenop het hoogste punt van de Aula bijvoorbeeld. Als maar ver genoeg.
Dat Peter mij mijn blunder had vergeven was na de pauze luid en duidelijk te horen met zijn Kom van dat dak af! 😉