Zo’n dag

Ik zit te herkauwen op een stug korstje van mijn boterham pindakaas/banaan en staar naar het witte scherm van mijn laptop. De letters schijnen vandaag niet als vanzelf te willen komen. Het is zo’n dag. Ik ga niet zeggen “Zo’n dag dat niets lukt”, want in de meeste gevallen blijkt ‘s avonds als je je bed in duikt, dat het best nog wel een aardige dag was vandaag. Maar oké, da’s vanavond en daar heb ik nu niets aan.

Het is zo’n dag waarop ik als kind mijn moeders stem hoor Zit niet zo op die bank te hangen, ga iets nuttigs doen! -gevolgd door mijn: “Geen ziiiin” (met nadruk op de langgerekte ‘i’) En hoezo moest ik vooral iets ‘nuttigs’ doen? Best gek dat dus in mijn kinderjaren het voor je uit staren op de bank als Zinloos en Niet Nuttig werd bestempeld, terwijl als ik het nu doe het als Mindfull en Zen geprezen wordt. Jaja, iets om over na te denken hè?
Mijn vader daarentegen, was directer. Hij sommeerde luid en duidelijk: Naar buiten! Nu! Ga fietsen, of pak een bal!
Ja Majoorrrrrr! 😉

Ach ja, mijn vader de sportman, de atleet, de zwemmer, de badmintonner, de fanatiekeling in alle balspelen die je maar kunt bedenken. Uitgerekend hij trof precies een eerste dochter die alleen maar op haar teentjes wilde dansen. Ballen en ik zijn geen vrienden. Ik vang ze niet, nee ik krijg ze op mijn oog: blauw. Ik schop ze niet, nee ik struikel erover: verstuikte enkel. Ik kaats ze niet terug, nee ik breek mijn nagels erop. Als ik al een bal terug wil gooien raak ik altijd iets -of iemand- wat niet helemaal de bedoeling was. Kortom: ik heb niets met een bal, tenzij in een tule japon, glazen muiltjes en een koets van een pompoen.

Het is zo’n dag waarop ik op de groenteafdeling loop en niet weet wat ik wil eten. Ah, waar ken ik die pompoen van? Hm, vandaag niet. Boontjes? Blèh. Broccoli? Jak. Witlof? Mwah. Bietjes? Pffff. Worteltjes dan? Wèèhh. Spinazie? Neuhh. Hou me ten goede: ik lust alles hoor, maar op zo’n dag heb ik gewoon nergens trek in. Ik hoef alleen maar mijn aanrecht en kookplaat in mijn (nog schone) keuken te visualiseren, plus het vermoedelijke (lees: zeer waarschijnlijke) slagveld na het koken. Dat beeld ontneemt mij à la minute totaal de behoefte om aan dat laatste te beginnen vandaag. Grinnik.

Het is zo’n dag waarop ik thuis van alles zou kunnen, maar niets uit handen komt. Ik voel me heel even weer die besluiteloze 6-plusser die zo naar buiten wordt gebonjourd, als ik nog langer zo blijf zitten. Echter, het scherm van mijn laptop weerspiegelt een eigen wijze 60-plusser met weinig inspiratie voor vandaag. Hoewel, het me ineens doet denken aan wat mijn docente Spiritualiteit tijdens een van mijn dansopleidingen, schrijfster van meerdere boeken en ook mijn scriptiebegeleidster altijd zei. Het helpt mij beslist om op een vaste dag op een vast tijdstip te schrijven. Dus: zonder je af met pen en papier, begin gewoon met schrijven en zie maar wat volgt. En o ja, nu schiet me te binnen dat mijn ‘Schrijfdames-juf’ zich óók op een vaste dag – op een vaste plek, terugtrekt om te schrijven aan haar boek in wording. Als je dat doet, ontstaat er een regelmaat en zul je zien dat er altijd wel iets op papier verschijnt. Probeer maar!

Beider schrijf-adviezen heb ik ter harte genomen, door de donderdag te benoemen voor het schrijven van van mijn verhalen – nu al weer dertien maanden. Jeetje, waar blijft de tijd? En ja, ik moet toegeven dat het me vrijwel altijd lukt om een schrijfsel te fabriceren en de ether in te slingeren. Alleen vandaag wil het niet zo vlotten, gewoon omdat het “Zo’n dag” is.

Mijn blik dwaalt af van het scherm naar het raam naast me. Hee, zie ik daar nou een mager zonnetje boven de daken aan de overkant doorbreken? Warempel!
“Ja pap”, zeg ik grijnzend tegen zijn foto op mijn boekenplank, “ik ga al naar buiten!” Nee niet sporten, maarrr: ik wandel naar de slager, da’s voor mijn doen ongeveer hetzelfde. Oh, ik heb al een idee: ik ga gehakt kopen. Doe ik toch nog iets nuttigs, nu en straks. En: ook iets met een bal vandaag 😉