Vandaag is paars

Mag ik jou nou eens wat vragen?
Ze zit tegenover me en kijkt me doordringend aan, terwijl ze een slok neemt van haar koffie. Ik ken haar langer dan vandaag en zie al aan haar blik dat het niet bij één vraag blijft. Moet dat per se nu, of mag ik eerst afmaken waar ik mee bezig ben? vraag ik argwanend.
Oh nou, je kunt gewoon doorgaan hoor. Kan toch ook? Kijk ik intussen mee. Jee wat doe je nou? Ik doop schouderophalend mijn kwast in donkerpaars. Gewaagd! vindt zij en vervolgt: je bent best wel creatief hè?

Ja, maar van alles een beetje, denk ik bij mezelf. Ik plak, knip, teken, knutsel en frutsel. Ik schrijf, maar schilderen doe ik eigenlijk zelden, kleuren met potlood weer wel. Ook ben ik bedreven met draadjes qua haken en breien, borduren dan weer niet zo. De afgelopen weken heb ik zelfs het stof van mijn naaimachine afgeblazen en heb ik mondkapjes zitten naaien voor mijn nichten, mijn zusje en mijzelf. Eén van de nichten had in Schotland katoen weten te bemachtigen met de print van onze familie tartan. Yep tartan, dat staat er echt. Wij behoren namelijk tot de Clan Stirling: mijn zusje en ik door onze moeder en onze nichtjes via hun vaders die allen Van Heuven van Staereling he(et)ten.

Hee, hallo….het gaat dus over dat schrijven van jou. Die opmerking haalt me terug naar nu, ik was weer eens afgedwaald. Wat is er met dat schrijven? Je gaat me niet vragen hoe en waarom hè, want dat staat al op de hoofdpagina van mijn blogsite. Ik ben er mee begonnen om de mensen die het wilden weten op de hoogte te houden hoe het met mijn gezondheid ging, weet je nog?

Eigenlijk deed ik dat in een nog verder verleden ook al, toen ik nog regelmatig te kampen had met ernstige eczeem-klachten en daardoor vaak voor een lange periode in het ziekenhuis lag. Gelukkig heb ik dat eczeem nu aardig onder controle. At last! Absurd eigenlijk, dat ik pas na tientallen jaren het allernieuwste medicijn heb gekregen op gebied van astma, dat ook een positieve uitwerking heeft op mijn eczeem. Goh, daar moest ik eerst 62 jaar voor worden. Bizar!

Trouwens, over bizar gesproken… ik zal je nog iets geks vertellen. Van de week was er in het nieuws een doorbraak op gebied van corona. Britse onderzoekers van de universiteit van Oxford maakten bekend dat de overlevingskansen van ernstig zieke corona-patiënten verbeterden na behandeling met Dexamethason. Nu komt het: ik gebruik dat medicijn in de vorm van oogdruppels, maar dan voor in mijn oor -wat op zich al heel apart is…

Toch begin ik me nu hoe langer hoe meer af te vragen of het werkelijk zou kunnen dat ik, door het gebruik van al mijn specifieke medicijnen, corona-resistent ben geworden. Want ik bedoel maar, als er iemand behoort tot De Risicogroep, dan ben ík dat toch wel! En nu constateer ik, dat ik beslist aardig “gezond” door deze hele periode heen kom (even afkloppen…) Ik denk dat ik zonder mijn huidige medicatie al lang op apegapen had gelegen.

Ow…ben ik toch alweer afgedwaald -ik ben daar meester in. Wat zei je? Nee inderdaad, mijn schrijven gaat al lang niet meer over mijn gezondheid, maar omdat het wel de aanleiding is geweest vertel ik er af en toe toch nog iets over. Misschien zelfs wel bewust, aangezien het toch iets is wat bij mijn leven hoort en ik het niet wil doodzwijgen.
Whoehaha wat een rare woordspeling… nee zeg, alsof ik na alle behandelingen en ingrepen die ik heb doorstaan en overleefd, mezelf zou doodzwijgen… Zou wel tamelijk hilarisch zijn 🙂

Hoe ik weet waar ik over wil schrijven? Tsja… dat weet ik dus niet. Ik bedoel, ik heb donderdag omgedoopt tot mijn vaste dag om te schrijven en pas zodra ik de klep van mijn laptop heb geopend, ga ik nadenken waarover. Soms is er iets in de voorafgaande week gebeurd waardoor ik op een idee kom, maar niet altijd. In het begin, toen ik net besloten had om wekelijks iets te schrijven, zorgde ik er voor dat ik op woensdagavond al iets klaar had liggen om de volgende dag te posten.

Onzin natuurlijk! Zo werkte ik alleen maar in de hand dat ik er steeds eerder aan wilde beginnen en dat het me dus constant bezig hield. Daar ben ik dus al snel bewust vanaf gestapt. Nu beperk ik mij tot de donderdag en genieten mijn gedachten de rest de week hun volle vrijheid 🙂

Voor wie ik schrijf? Nou, niet per se voor één iemand of voor een bepaalde doelgroep. Het is meer voor iedereen die bij wijze van spreken over mijn schouder mee wil lezen wat ik zit te tikken. Ik doe het voornamelijk voor mezelf, gewoon omdat ik er lol in heb. Soms denk ik ook wel eens, dat ik iets van mezelf wil nalaten. Is dat gek?
Kinderen heb ik niet, dus daar leef ik niet in voort. Dat verklaart waarschijnlijk mijn gedachte aan het spreekwoord:

Ik probeer altijd vanuit mijzelf iets te verwoorden, te vertellen vanuit mijn perspectief, zoals ik het beleef. Zeker niet met de bedoeling om mijn mening aan iemand op te dringen. Ehh…degenen die nu denken dat ik mijn mening niet dúrf te geven, die komen er bekaaid van af. Want: soms behoorlijk ongezouten, stellig en eigenwijs. Ik geloof dat ik wel iemand(en) in mijn omgeving ken die dat beaamt(beamen). Ahum…..ook aan zelfkennis ontbreekt het mij niet 😉

Hoe dan ook, ik hoop stiekem wel zo nu en dan, dat mijn schrijfsels anderen aan het nadenken zetten, iets wakker schudt of herkenning doet vinden. Hoeft zeker niet altijd. Maar wellicht helpt het anderen, als ik vertel hoe ik met dingen of situaties om ga, doch ook hier: niet als belerend! Meer nog hoop ik, dat ik gelezen word alsof een vriendin of buurvrouw even bij je op de koffie was, zomaar voor een gezellig babbeltje… even een paar minuutjes als een luchtige onderbreking van het alledaagse.

Oh ja, mijn overbuurvrouw… weer die doordringende blik van haar. Wat doe jij nou? Rood? Bij paars? Jij durft! Ja hoor, ik durf best, dat kan prima bij elkaar. Ik breng de kwast naar mijn lippen en kleur die netjes binnen de contouren in. Dan werp ik nog even een vluchtige controlerende blik op oneffenheidjes naar haar met een knipoog naar mezelf. Zie je wel: paarse oogschaduw kan heel goed. Combineert wel bij mijn bruin/grijze ogen en stemming van vandaag.

Zeg ik weet niet wat jij gaat doen, zeg ik richting overbuurvrouw, maar het is donderdag en ik wil nu echt aan mijn schrijven beginnen.
Ik klap mijn make-up spiegel dicht en duw de klep van mijn laptop omhoog.

Zoooo….waar zal ik eens beginnen?