Bon Bon

Whatsapp, vorige week:

Nog plannen voor het weekend?
Morgen is Don vrij, ik denk dat we dan toch maar samen naar een andere auto voor mij gaan kijken
Morgen? Je lijkt wel gek! Het wordt hartstikke heet man en zeker in zo’n garage
Ah joh valt wel mee, in die garages hebben ze vast wel airco
Pfff nou dat weet ik nog zo net niet, zou je beter niet op een andere dag…?
Welnee, kan best morgen.

Voordat ik mijn telefoon dichtklap, check ik nog even mijn social media en zie een melding op Facebook. Ik klik op het icoontje en dan komt het volgende plaatje te voorschijn:

Zeg Facebook, bemoei jij je er lekker even niet mee! (Toelichting: mijn zusje is van februari, ik van juli)
Ik zeg niet dat ik eigenwijs ben (…), maar in dit geval had mijn zusje misschien wel een beetje gelijk. Wat zeg ik, een béétje? Kanonnen wat was het heet! Ik was bijna vergeten wat hitte met mijn energie en humeur doet. Sinds wij een airco in ons appartement hebben laten plaatsen, ben ik het zonnetje in huis, nou ja most of the time anyway. Maar daar buiten….

Bij de eerste dealer waar we aankomen, staat de Mitsubishi Space Star die ik op het oog heb binnen voor het raam aan de zonzijde. Best wel warm, maar ik had het met vijf tellen al bekeken. In de auto gezeten bleek het voor mij niet overzichtelijk door een te grote dode hoek, zelfs als ik mijn hoofd maar een klein stukje opzij draaide.
Ooit had ik een Suzuki Alto met het zelfde euvel, waarvan ik toen dacht: Kwestie van wennen. Dus niet! Ik heb me er nooit echt safe in gevoeld. Niets mis met de auto zelf overigens, maar ik wil een herhaling liever voorkomen.

Ik heb buiten een ander merk staan, die minder last heeft van zo’n dode hoek, zei de verkoper met stropdas (met dit weer…arme man) Buiten waren de temperaturen al akelig hoog opgelopen. Een Hyundai stond pal in de felle zon. Ehh… ik geloof dat ik het al heb gezien, zei ik haastig. Er was nagenoeg geen schauw en ik wilde weg uit de zon.
Nee, nu je er bent moet je er even in gaan zitten, anders weet je nog niets. Ik keek Don aan met ‘zo’n blik….’ (vul zelf maar in), maar stapte desondanks de auto in.

Holymoly!! Ik kreeg amper lucht, zo heet en dróóg. Al mijn poriën schoten spontaan open en het zweet brak me aan alle kanten uit. Ik moet eruit! Nu! Wilt u er misschien een stukje in rijden? vroeg de stropdas-man nog vriendelijk. Nou nee hoor, dank u, nu maar even niet. Ook moest ik stiekem bekennen dat ik er niet helemaal kapot van was.

Op naar de volgende: de dealer waar ik mijn Celerio heb aangeschaft en volgende maand moet inleveren. Een grote showroom, propvol occasions en nieuwe modellen, wel warm binnen maar goed te doen. De verkoper herkent ons en nodigt uit: Zullen we op mijn kantoor even kijken wat de mogelijkheden zijn? Koffie? Nee dank je, liever een glas water. We volgen gedwee. In tegenstelling tot in de showroom, was het best heet op het kantoor, bijna op het benauwde af.

De verkoper kwam even later met glazen verfrissend koud water en merkte bij binnenkomst op: Owww…het is hier nog niet helemaal afgekoeld voel ik. Tsja, vanmorgen hebben een paar techneuten per ongeluk een verkeerde aansluiting gemaakt. Ging ineens de verwarming aan en die is nu net pas uit. Gelukkig, maar ik zal u vertellen: Er viel wel letterlijk een vogel dood van het dak, zó de showroom in. Echt waar! We schrokken ons rot!
Neeee… zoiets verzin je toch niet!

Afijn, to the point. Al mijn gegevens zijn doorgenomen en de mogelijkheden voor een eventuele andere auto besproken: de Suzuki Ignis Comfort Smart Hybrid sprak mij het meest aan. In de showroom stond wel een model ter bezichtiging, maar niet voor een proefrit. Wat een enorm bakbeest! Ik schrok er een beetje van toen ik er naast stond.

Dat lijkt maar zo. De auto die je nu hebt is niet veel kleiner hoor. Echt wel! Nee hoor, echt niet. O nee? Nou dan ben ik zeker gekrompen? ik begon te grinniken. Ja! antwoordde Don resoluut en ik stopte abrupt met grinniken. Duh!
Eenmaal in de auto, had ik een prima overzicht en voelde het eigenlijk best comfortabel, ruim en hoog. Makkelijk in- en uitstappen.

Laten we anders even ergens gaan lunchen, dan denk je er over na. Je kunt altijd bellen voor het maken van een proefrit, stelde Don voor. Strak plan. En dus lagen een kwartier later enorme pannenkoeken op de borden voor ons neus in de koele serre van het pannenkoekenhuis.

Nu we toch in de buurt zijn, kunnen we eventueel nog naar de Kia Picanto gaan kijken. Die stond toch ook op je lijstje? Inmiddels was ik letterlijk weer wat afgekoeld.
Yep, laten we dat maar doen en daarna ben ik er wel klaar mee voor vandaag!

Gelukkig zijn niet alle verkopers zo, maar vertel mij: wat is dat toch, dat als je als man-vrouw-stel binnenkomt en duidelijk als vrouw zijnde zegt Ik kom naar een auto kijken, dan tóch de man wordt aangesproken??? Zo ging het dus bij deze verkoper. Welk model had u in gedachten? vroeg hij aan Don. Ik niets, antwoordde die droog, dat moet u aan háár vragen. Zíj komt voor een andere auto. Waarop ik opsomde: Voor mij is belangrijk dat er een airco in zit, geen onoverzichtelijke dode hoeken en verder voldoende ruimte om een rollator mee te nemen. Meer hoeft niet, een standaard model volstaat voor mij.

De showroom leek op een enorme hangar, waar alle warme lucht bleef hangen. De Kia die ik wilde zien stond ergens halverwege. Voor de tweede keer die dag stapte ik in een private-lease-sauna. Blèègghh. Intussen legde de verkoper alle wetenswaardigheden uit aan Don, die nog maar weer eens benadrukte dat de auto niet voor hem bestemd was.

Even leek de man zich te corrigeren en richtte zich tot mij: hier ziet u het navigatiesysteem, dat zit wél in deze luxe uitvoering, maar helaas niet in het standaard model. Geen probleem, ik hoef geen navigatiesysteem, zei ik, waarop de verkoper zich prompt weer tot Don wendde: Ja maar het is geen overbodige luxe meer tegenwoordig. Het is zo makkelijk!
Ik hoef geen navigatiesysteem, herhaalde ik van achter het stuur. Ik kom zonder ook altijd wel waar ik moet zijn.

Goh, de man moest eens weten hoeveel leuke plekjes ik in Nederland weet, gewoon omdat je door een omweggetje vaak hele grappige dingen ziet. Whoehaha….
Buiten dat, kijk ik op verkeersborden en weet altijd wel “ongeveer” waar ik moet zijn. Het laatste stukje vogel ik ter plekke wel uit met Google Maps op mijn GSM. Bovendien lijkt mijn zicht op de snelwegen juist verbeterd de laatste tijd, het zal dus niet zo gauw meer gebeuren dat ik in een andere stad beland.

Hi hi hi, zoals jaren geleden, toen ik met mijn moeder naar ons vakantie adresje bij Loenen reed en ik het plaatsnaambord naderde met de tekst: “Welkom in Lochem”. Mijn moeder die de hele weg stilzwijgend naast me had gezeten, was in lachen uitgebarsten.
Ja ja mevrouw! Jij dacht zeker al die tijd dat er Loenen op de borden stond hè? Ik dacht nog: ik zeg niets, laat haar maar. Want soms ben je zó eigenwijs. Waarom gebruik je die Tom-Tom-dinges niet?
En ik durfde toen ook nog eens glashard te beweren: Mam, ik rij op gevoel! Wat nou Tom Tom, ik doe gewoon: Bon Bon!

Bon….Bon!! Don roept mij weer terug tot de orde in tropisch Schiedam. Oh, sorry ik was even afgedwaald -grijns.
Ik stap uit en loop nog een rondje om de Kia. Hm, ik twijfel over de ruimte voor mijn rollator. Mwahhh… ik ben niet echt enthousiast geloof ik en al helemaal niet als ik hoor over de maanden lange levertijd, die te wijten is aan het Corona gebeuren. Ik weet voor nu even genoeg, dank u voor uw tijd en informatie, zeg ik beleefd. En natúúrlijk is dan de afsluiter: Meneer, voor u nog even de brochure waarin u alles kunt terugvinden.
Beetje jammer.

Zoals ik al had aangekondigd: ik ben er wel helemaal klaar mee voor vandaag. Kom, we gaan naar huis. Ik weet een binnendoorweggetje, zeg ik. Alleen blijkt die dus opgebroken en Don kijkt niet blij.
Aha hm hm… geen nood, hier ergens gewoon naar rechts….vertrouw maar op jouw Bon Bon, zeg ik overtuigd.

Morgen maak ik een proefrit,
daarna neem ik een beslissing.
Ik ga niet over één nacht ijs.
Zie je wel:
ik ben heus niet zo eigenwijs 😉