Vijf jaar

Ik zit te wachten op de uitslag van mijn CEA-waarden en van mijn CT scan van twee weken geleden. Mijn oncoloog belt mij in de ochtend, een ruim begrip. Ik weet dat zijn ochtenden onvoorspelbaar en erg rekbaar zijn, tel daar de zomer plus wintertijd in tweevoud bij op 😉 Kortom, ik denk dat hij vanavond pas belt. Is wel vaker voorgekomen, net op het moment dat je het niet meer verwacht. Het zal ook niet de eerste keer zijn dat ik zelfs de volgende dag word gebeld. Wel met excuses, maar ach het is ‘maar een uitslag’ (Ik vraag me wel eens af hoe zo’n arts zelf reageert als hij op zijn eigen uitslag zit te wachten….)

Intussen start ik maar gewoon met mijn bonblogje en scrol nog even vluchtig door Facebook. Kijken welke herinnering die nu weer naar boven haalt. Regelmatig verschijnt een melding uit de voorraad FB-mottenballen, wat je op die dag – maar dan “zoveel” jaar geleden- gepost hebt. Gisteren was dat deze melding

Vijf jaar geleden. Jee, dat lijkt aan de ene kant een eeuwigheid geleden en aan de andere kant lijkt het alsof dat de vorige maand nog was. De eerste gedachte die in mij opkomt is die van de nare penetrante geur van gesmolten asfalt, de zwarte teerzalf waar ik van top tot teen mee werd ingesmeerd.

In totaal ben ik elf weken lang iedere maandag, woensdag en vrijdag een dagdeel zoet geweest in het ziekenhuis voor de behandeling van mijn eczeem.
Bij aankomst had het nog eventjes iets weg van een beautydagje. Alle kleding uit, blauwe badjas en slippertjes aan in de wachtruimte.

Eerst werd mijn totale lijf in een speciale lichtcabine blootgesteld aan een aantal minuten UVA en B licht. Mijn benen moesten daarna nog extra in een aparte licht-box. Daarna een kwartier in een lauwwarm oliebad dobberen en aansluitend werd mijn hele lijf in de teerzalf gezet, dat moest dan een uur intrekken. Als ik eindelijk alles eraf mocht spoelen, stikte ik zo ongeveer de moord van de dampen in de kleine douchecabine. Tot slot werd ik van top tot teen opnieuw dik ingezalfd met een speciale crème en als dat ingetrokken was, mocht ik me weer aankleden -voor zover mogelijk, want alles plakte.

Halverwege was ik, meldde ik vijf jaar geleden dus op Facebook. De behandeling zou tien weken duren, dus ik had nog 5 weken te gaan -dacht ik…

Al voor week acht, was ik het meer dan bagger-zat. Niet alleen de behandeldagen, maar álle dagen braken me op. Het kostte me enorm veel energie. Ik had nergens trek meer in, at daardoor slecht en bovendien viel ik op de gekste tijdstippen in slaap. Ik was moe. Mijn lijf was moe, amper bijgekomen van een medicijnvergiftiging door alle medicatie die ik de maanden ervoor had uitgeprobeerd om mijn astma in bedwang te houden.

Het leek alsof mijn lijf aan alle kanten protesteerde. Intuitief voelde ik aan, dat er méér aan de hand was dan alleen maar de strijd tegen astma en eczeem. Het móest haast wel, waarom had ik anders ook last van bloedingen? Het werd echter van de tafel geveegd.

Iedere arts bij wie ik aanklopte, weet het aan alle medicatie die ik gebruikte en de bijwerkingen er van. Ik moest “gewoon even doorzetten”.
Maar ik kán haast niet meer, klaagde ik.
Ook daar was een verklaring voor: het kwam door de intensieve eczeem dagbehandeling. Let maar op, als dat straks achter de rug is, dan voelt u zich een stuk beter. Nog een paar weekjes volhouden!

In week negen werd mij voorgelegd dat de behandeling voor een beter resultaat nog vijf weken extra behoefde. NIET!! Dat ging ik echt, echt niet volhouden! Drie weken extra dan? Ook daar had ik geen puf voor. Niet dus!

In week tien belandde ik echter in een stresssituatie, waardoor mijn behandelend arts mij met klem adviseerde om in ieder geval nog één week langer door te gaan. Hij voorzag een mogelijke terugval. Mij leek het in dit geval ook verstandig en ging zonder tegenstribbelen akkoord.

Reden was dat mijn moeder op een totaal onverwachte manier tijdens een gewone controle afspraak tussen neus en lippen door te horen kreeg dat zij uitgezaaide borstkanker had. Pardon?! Donderslag bij heldere hemel!

Een maand eerder brak zij ineens, zonder enige aanleiding, haar been. Een operatie volgde en tijdens haar opname zou uitgezocht worden hoe dit zomaar had kunnen gebeuren.
Er werd alleen niets meer over gezegd, ook niet als wij er naar vroegen. Dan zal het wel niets bijzonders geweest zijn, dachten we. Ouderdom misschien, botontkalking of iets dergelijks.
Pas tijdens de controle om te zien of de breuk goed geheeld was, maakte de arts een achteloze opmerking in de trant van “toch is het vervelend dat de breuk is ontstaan door de uitzaaiingen van kanker hè”

De arme man schaamde zich kapot toen hij besefte, dat niemand het ooit aan mijn moeder had verteld. Simpelweg vergeten! De diagnose zat al een maandlang in haar dossier, daardoor ging deze arts er vanuit dat iedereen al lang op de hoogte was. Een bijzonder pijnlijke situatie en zeer slordig bovendien!

Er volgde een traject van ziekenhuis in – ziekenhuis uit. Het ene voor mijn moeder, het andere voor mezelf. En toen zat mijn behandeling er op, at last: mission accomplished!
Niet dat ik er van opknapte. Nou ja, wel qua eczeem, maar mijn energie daalde tot ver onder nul.

Mijn huisarts hoorde mij aan en vond het allemaal niet zo vreemd, want: zoveel stress! Mijn stoppen sloegen door. Ik zette het op een huilen. Ik protesteerde uit volle overtuiging en liet mij niet meer wegsturen. Nee! Nee!! Het is niet alleen stress! Er is iets met mijn lijf niet in orde. IK VOEL HET TOCH!!
Pffff…..en ein-de-lijk, mijn huisarts luisterde! Hij liet mijn bloed nakijken. Amen!

Enfin, lang verhaal kort: mijn bloed was beslist niet goed, ik moest direct door naar het ziekenhuis voor een ijzerinfuus en darmonderzoek. Dat laatste bleek ter plekke geen zin meer te hebben, omdat het voor de arts meteen al duidelijk was… De molen werd onmiddellijk in werking gesteld om te zien of er uitzaaiingen waren en om een behandelplan op te stellen. The rest is history….

Grappig, door die ene melding op Facebook word ik aan één specifiek moment herinnerd en rol ik pardoes van het één in het ander. Eerlijk gezegd voelt het voor mij wel soms ‘goed’ om eens terug te blikken. Niet altijd, maar zo af en toe. En nee, absoluut niet om “er in te blijven hangen”, ook al zullen sommigen daar anders over denken.
– Joh, daar moet je maar niet meer aan denken.
– Dat moet je maar gauw vergeten.
– Wat geweest is is geweest.
– Vooruit kijken, niet achterom.

Ik begrijp dat wel, maar voeg er meteen aan toe dat ieder mens anders is en op een eigen wijze ervaart. Gelukkig maar.
Ik spreek voor mezelf als ik zeg, dat ik best nog wel eens aan dingen terugdenk. Al is het alleen maar om het verschil te voelen met hoe ik nu in het leven sta.
Vergeten zal ik niet gauw, omdat ik door alles wat geweest is, letterlijk ervaringen rijker ben geworden. Ik weet dat het zomaar had gekund, maar ik durf gerust hardop te zeggen dat het mijn kijk op het leven -gelukkig- niet heeft verbitterd of verzuurd.
En natuurlijk kijk ik vooruit, of misschien beter gezegd: ik kijk om me heen -en dat kan alleen ‘nu‘…
Jaja, denk daar maar eens dieper over na! 😉

MIJN TELEFOON RINKELT!

Ja, het was mijn oncoloog!
Ja, alles was goed!
Geen afwijkende bijzonderheden op de CT scan te zien!
Mijn CEA is 1.7!
Geweldig toch?!
Ik zeg: Langzaam maar zeker de goede kant op!
Hij zegt: laten we over een half jaartje in ieder geval nog maar eens controleren.
Hij is behoudend.
Maar ik ben blij…
…voor nu.