Oud en nieuw envelopje

Vandaag valt mijn blog-dag precies op oudejaarsdag, een uitgelezen dag om terug te blikken op het afgelopen jaar. Echter dat wordt de hele dag door al gedaan, als ik zo naar de programma’s op de tv en radio-uitzendingen kijk en luister. Buiten dat is er al heel veel over dit bizarre jaar geschreven, gevonden, geklaagd en gemopperd is en dan is die laatste term nogal mild uitgedrukt.

Ik voel er niet zo veel voor om me te laten verleiden tot commentaar op alle meningen die her en der geuit zijn. Soms waren die terecht, maar vaak ook behoorlijk ongezouten en niet gehinderd door enige kennis maar slechts gebaseerd op geruchten.
Dus nee, van mij geen terugblikken of reacties op het afgelopen jaar. Of nou, toch eentje dan.

Voor mij was het best bijzonder, dat ik dit jaar nu eens géén ziekenhuisopname had, geen operatieve ingreep en zelfs geen behandeling. Volgens mij is dit voor het eerst sinds de afgelopen zes of zelfs zeven jaar! Zou dat dan betekenen dat voor mij nu De Zeven Vette jaren aangebroken zijn? Ehm… kan ik dan nog ruilen? Letterlijk gezien heb ik namelijk liever zeven (of langer) Magere Jaren 😉

Maar goed, vandaag gaat mijn terugblik verder terug.
Een aantal jaren achtereen maakte ik op nieuwjaarsdag een envelopje met een briefje erin. Ik schreef hier wat dingetjes op voor het komende jaar. Echte voornemens waren het niet, maar soms wel suggesties voor acties. Aan het eind van het jaar, op oudejaarsdag, maakte ik dat envelopje pas weer open en was het altijd weer een verrassing wat ik ook al weer bedacht had. Sommige dingen was ik dan al lang vergeten. Als reactie schreef ik er een kort “wat er van terecht kwam”-briefje bij.

Toen ik onlangs naar totaal iets anders op zoek was, vielen de envelopjes uit een doos met bewaarde spulletjes. Herken je dat, dat je dan ineens gaat zitten lezen en dan zomaar de tijd én dat waar je naar zocht vergeet? Maar, gut ja…die envelopjes… Oké, dat worden mijn terugblikjes voor vandaag. Ik neem je mee naar de eerste keer dat ik zo’n envelopje maakte en die van het jaar daarop.
Op het eerste briefje schreef ik:

1995
– Het jaar van de creatieve doorbraak;
– het jaar van de verbazingwekkende gebeurtenissen;
– het jaar van de verrassende veranderingen;
– het jaar van de A C T I E → veel ondernemen;
– het jaar van de zelfacceptatie??
Doen:
– starten aan een creatieve ontwikkeling, dus:
cursus/opleiding grafische richting, cursus korte verhalen schrijven, kalligrafie?

Op oudejaarsdag schreef ik wat er van terecht gekomen was:

– ik heb diverse kaartjes gemaakt voor deze en gene voor allerlei gelegenheden. Ik had ideetjes op zowel zakelijk gebied als privé. Het was niet echt een doorbraak, maar gewoon zoals voorgaande jaren. Creativiteit zit ergens in mij…
– zeker weten, ik liet zowaar een piepkleine tattoo zetten
– we kochten een huis in Maassluis!
– het grootste gedeelte van een internationaal meerdaags congres heb ik zelf administratief op de rails gezet en uitgevoerd. Veel van geleerd, ontzettend leuk om gedaan te hebben.
– zelfacceptatie komt niet in mijn woordenboek voor (misschien in een nieuwe editie?)
– kalligrafie: over 20 jaar misschien!
– LOI cursus Reclame tekenen: enthousiast aan begonnen, door verhuizing en andere drukte (congres e.d.) onderbroken
– korte verhalen schrijven: opgeschort naar volgend jaar

Op nieuwjaarsdag schreef ik mijn tweede envelop-lijstje:

1996
– cursus schriftelijk communiceren/verhalen schrijven;
– parachute springen;
– iets met mijn vriendin doen vanwege ons 25 jarig jubileum;
– sparen voor een PC;
– mezelf meer verdiepen in “BoVisage” (visagie) qua fotografie en traverstie?
– mezelf thuis thuis gaan voelen!
– het ongelofelijke creabeest uit gaan hangen!
– in de herhaling: zelfacceptatie: dikke benen+bolle kop+buik+dikke kont = nou en?
– LOI cursus weer oppikken en afmaken!!

En vervolgens was het resultaat:

– cursus schrijven in een kleine groep bij de TU voltooid. Was ja en nee leuk. De leraar had zo zijn eigen opgelegde ideeën, niet de mijne…
– jaaaaa: A-brevet gehaald in 6 sprongen. Mijn topprestatie van dit jaar! Ongelooflijk leuk. Een hele nieuwe wereld ging voor me open.
– met mijn vriendin, haar man en Don een weekend naar de Bonte Wever geweest. Was leuk en het kon omdat het voor mij precies tussen twee congressen in viel;
– PC…hmmm. Heb op het werk even mogen proeven van een Mac. Zou eigenlijk daar wel wat op willen leren, maar ja…wat en wanneer? En wat kost zoiets?
– de eerste foto opdracht in onze studio thuis samen met Don volbracht: “Pin-up 50er jaren”. Visagie verzorgd voor nog wat andere shoots en een bruid!
– ja natuurlijk voel ik me thuis, alleen: ik ben er te weinig geweest. Ongewoon druk jaar geweest. Niet normaal en soms niet leuk, maar wel leerzaam. Jammer dat het ook geen mooie zomer was, dus weinig in de tuin kunnen zitten. Ik woon hier naar mijn zin.
– Het creabeest zit nog in z’n cocon. Doet wel zijn best om eruit te komen. Het zit er wel, maar wacht tot….tot wat?? Wel een winterjas voor mezelf genaaid en verder de gebruikelijke wenskaartjes, “awards” en logo’tjes verzonnen.
– Nee ik heb mezelf nog niet geaccepteerd. Soms denk ik: kan mij het allemaal schelen, maar diep in mijn hart meen ik dit dan niet echt. Ik heb wel mijn best gedaan en tja… die stevige benen heb ik al vanaf mijn geboorte…
– LOI blijft mij briefjes sturen met de vraag of ik ja of nee aan het komende examen wil deelnemen. Nee dus. Ik ben helaas nog net zo ver als in 1995

Verder schreef ik ook nog een aanvulling:

Het is een druk congresjaar geweest met vijf meerdaagse congressen waarvan drie internationaal. Veel werk, veel stress, maar ook heel heel veel geleerd.
Aan het begin van het jaar kreeg ik last van allergiekwalen Met name in mijn gezicht. Ben getest in het Dijkzigt. Nu aan het eind van het jaar steekt het weer de kop op.
Mijn knieën liggen in puin. Vanaf juli niet meer kunnen sporten of dansen. Parachutespringen was het laatste. Tijdens één sprong, liep ik bij de landing een zweepslag in mijn linker bovenbeen op. Waarschijnlijk is dat de druppel geweest voor mijn knieën. Nu achttien keer fysiotherapie achter de rug.

Ik vind het zelf wel grappig om dit nu, anno 2020, teug te lezen. Ik constateer onmiddellijk dat er een groot verschil is in hoe ik tóen in het leven stond en nú. Op dit moment kan ik eigenlijk alleen maar glimlachend en meewarig mijn hoofd schudden.
Ach meid toch!

Zag je toen dan niet hoe vol je je tijd propte en daarmee jezelf totaal uit het oog verloor?
Zag je toen dan niet de dingen die er werkelijk toe deden?
Zag je toen dan niet dat je niet altijd maar alles kunt afdwingen?
Zag je toen niet dat je te geforceerd, te veel wilde?
Zag je toen dan niet de dingen die er al waren?
Zag je toen dan niet dat je geleidelijk aan jezelf voorbij draafde?

Gelukkig zag ik wél dat er iets moest veranderen.
IK moest veranderen. Of nee, beter gezegd: Ik moest Ik worden. Ook geleidelijk aan.
Ik leerde behalve naar anderen, veel meer nog naar mezelf te luisteren. Ik leerde mijn lichaam te voelen. Ik leerde zelfs te accepteren.
Stukje bij beetje.

2020: ik ben wie ik ben!
En weet je…. dit bizarre jaar waar over slechts een paar uurtjes een einde aan komt, ben ik toch maar mooi doorgerold… Misschien juist wel, omdat ik uiteindelijk ben geworden wie ik wil zijn….

PS
Morgen toch maar weer eens zo’n envelopje maken.
Altijd leuk voor “later” 😉