Eigen Aardigheden

Vandaag verwijs ik in ieder geval even terug naar twee blogs:

De eerste is een verwijzing naar een foto die ik in mijn blog van de vorige week liet zien. Dat was een foto van een wat raadselachtig (v)lock-down thuisblijf projectje: een fröbeltje dat ik aan het maken was voor kleine Lio. De tekst eronder was al een verwijzing met een knipoog naar het eindresultaat: La-Li-La-Li-La-Li....zo bootste mijn eerste neefje toen hij nog klein was, een auto met sirene altijd na.
En jawel, ik wilde toch ook het eindresultaat hier even delen:

De volgende verwijzing is naar een blog die ik een paar jaar geleden schreef: “Hoera een zusje” dat gaat over de geboortenacht/dag van mijn zusje. Ik kan daar vandaag echt niet om heen, want vandaag is het haar verjaardag.

Zes-en-een-half jaar schelen we en ondanks dat we beiden ruim een halve eeuw gepasseerd zijn, zal zij altijd mijn kleine zusje blijven. Niet dat hier per se geldt: “De oudste = De wijste” hoor. Onze ouders hadden dat misschien wél zo in hun achterhoofd, maar het pakte vele malen anders uit. Mijn idee van “het goede voorbeeld geven”, strookte niet altijd met wat zij voor ogen hadden.

Ik weet sowieso niet of je wel kunt stellen dat de een het voorbeeld was voor de ander. We deden -en doen nog steeds- zo ons ‘eigen ding’, allebei anders en vooral op eigen wijze (neen, je hoort mij niet zeggen eigenwijs) Ieder een eigen karakter, zeg maar. En dat is maar goed ook, zo vult de een de ander aan als het nodig is.

Als het erop aan komt: vier handen op één buik, elkaar feilloos aanvoelen, sowieso weten dat de ander er altijd is, een onzichtbare verbinding door dik en dun. Letterlijk ik nu dik -maar daar wordt aan gewerkt 😉 – en zij dun.

De één gebruikt wat meer woorden dan de ander (ra ra….) maar met een half woord begrijpen we elkaar. Oh en sommige woorden begrijpen juist alleen wij, terwijl anderen zich vertwijfeld afvragen; Waar hebben die twee het nou over?? Ik ga natuurlijk niet alles verklappen, maar één zo’n woord dat we allebei gebruiken is bijvoorbeeld: Waltekoek.

Het is een verzinsel van mijn vader uit de tijd toen ik nog geen zusje had. Ik vroeg hem nog al eens het hemd van zijn lijf. Als mijn vraag begon met Hoeveel.. Hoelang.. of Wanneer.. en hij die beantwoordde met: Oh heel veel, of: Dat duurt nog heel lang, dan liet ik mij nooit zomaar afschepen. Ja maar pap, hóe veel dan?
Heel heel heeeeel veel.
Ja maar, hoeveel heel veel precies?

En op een keer zei mijn vader ineens moedeloos, doch vindingrijk: Heel veel waltekoek.
Ha! Dat bleek het toverwoord! Ik was acuut stil en gaapte hem een moment overdonderd aan. Wal-te-koek…. zoooo, dat is wel heel erg veel hè pap?
Ja, zei hij opgelucht en herhaalde geheimzinnig: Waltekoek, dat is zoveel dat je het niet meer kunt tellen. Ik geloofde hem en een paar jaar later leerde ik het evenzo geheimzinnig en met trots aan mijn kleine zusje (en straks misschien wel aan Lio? 😉 )

Waltekoek, oneindig. Net zo oneindig als dat wij zussen zijn. Ja, ook als een van ons twee er niet meer zou zijn, dan genetisch toch nog….

Bovenstaand armbandje, ooit gekregen van mijn zusje, deed me er afgelopen zondag aan denken dat er tussen de sieraden van mijn moeder iets ligt met aquamarijn-steentjes. Misschien ’n leuk aardigheidje als verjaardagscadeautje, dacht ik. Aquamarijn is de geboortesteen van mijn zusje. Vlak nadat zij geboren was, kreeg mijn moeder een ring met die specifieke steen van mijn vader. Later heeft zij die doorgegeven aan mijn zusje.

De overige sieraden van mijn moeder, heb ik na haar overlijden in bewaring mee genomen. Afgelopen zondag haalde ik haar sieradendoos te voorschijn om te kijken of ik iets kon vinden wat ik wellicht kon laten aanpassen. Ik had eigenlijk geen idee wat, maar bedacht me wel een ogenblik “Ma zal dit vast wel goed vinden…”

Het volgende moment vond ik in één van de vakjes onderin het horloge van mijn moeder. Uiteraard stond het stil. Ongeveer acht minuten over negen, gaf het aan. Automatisch keek ik op onze klok aan de muur…..en de adem stokte in mijn keel….

Even wist ik niet wat ik moest zeggen, maar begon toen maar een beetje nerveus-achtig te giechelen.
Jeetje…dat heb ik weer! Kijk hoe toevallig! Ik liet het Don zien terwijl ik het meteen op foto vastlegde. Dit was bizar!
Ik viste haastig een snoer met aquamarijntjes uit de doos en sloot snel het deksel.

En nu ligt het snoer hier te wachten tot het aangepast kan worden, alle juweliers zijn immers nog gesloten.
Jammer, maar het maakt eigenlijk niet uit. Komt wel een keer goed. Mijn moeders toestemming heb ik in ieder geval al gekregen -eh… dat denk ik tenminste 😉

Tot slot het alternatief verjaardagsliedje, dat door mijn moeder onlosmakelijk verbonden werd aan de-laatste-zwangerschapsdagen-van-zusje. Letterlijk omdat haar bevalling langer op zich liet wachten –
al had ik indertijd geen flauw benul wat daarmee bedoeld werd.

Het origineel is uitgebracht door Brian Hyland in 1962. Pas toen Albert West in 1973 het nummer coverde en daarmee ook het hele verhaal weer uit de motteballen herrees, kreeg ik er meer beeld bij: Aha! Gin’ was dus een beetje aan de late kant…. 😀

….en over laat gesproken….hoog tijd dat ik haar eens een bezoekje ga brengen. Kijken of er nog een taartje te scoren valt. Na deze afgelopen “verantwoord-eten-weken”, heb ik daar nu toevallig voor één keertje waltekoek trek in 😉