Kleine cadeautjes

Don werkt inmiddels alweer 31 jaar bij dezelfde fotospeciaalzaak, die weliswaar door de jaren heen een paar keer van naam en eigenaar is veranderd. Ook het assortiment heeft nogal wat ontwikkelingen doorgemaakt met name op gebied van analoog naar digitaal. Al met al kent Don dus een aantal klanten al heel wat jaartjes en heeft met sommigen een speciaal contact.

Af en toe geniet ik indirect mee van de kleine cadeautjes die Don soms krijgt van zijn klanten. De ene keer zijn het bloemen of een plantje, de andere keer is het iets lekkers bij de koffie. Dat laatste deelt hij uiteraard in de eerste plaats met collega’s. Maar soms krijgt hij een aardigheidje mee naar huis: “Geef dit maar aan je vrouw”. Dan krijg ik een kaartje, een gedichtje, een boekje, een zelfgebreid frutseltje, chocolaatjes… Het zijn zomaar van die kleine cadeautjes waar ik vrolijk van word!

Zo kregen we een paar dagen geleden dit bijzondere boekje van een bijzondere klant. Hij had er een persoonlijk bericht in geschreven, heel mooi en treffend. Ik vond het heel erg passen in de tijd waarin we nu leven en die ik persoonlijk ervaar als: een groot deel van de dag in stilte. En inderdaad: in die stilte gebeurt iets…ontstaat iets….in die stilte is iets levends.

Heb ik wel eens verteld over het Zen-aquarel dat in onze huiskamer hangt? Het canvas is talloze keren voorbijgekomen op foto’s die in diverse blogs van mij zijn verweven. Het is van één van Don’s klanten, Michelle. Zij is kunstenares. Ooit kreeg ik van haar -toen ik net was geopereerd- een klein aquarelletje van een ballerina ter bemoediging. Dat was mijn eerste kennismaking met haar.

Toen we verhuisden naar ons huidige appartement en iets voor aan de muur zochten, vonden we in haar collectie een zen aquarel van een boom. Op de een of andere manier sprak die me zo aan, dat -ie nu uitvergroot aan een van onze muren prijkt.

Een vriendin die op bezoek was en de boom zag, vroeg zich af of er geen workshop zou zijn om dit soort zen-aquarellen te maken. Don heeft er toen voor ons naar geïnformeerd bij Michelle. We mochten bij haar thuis komen voor een les, de keuze was aan ons: wilden we zen aquarelleren of zen tekenen? We kozen voor het laatste.

Pfoeh… ik had het zwaar onderschat… Het is niet iets ‘wat je zomaar even doet’…. Het vereist beslist enige voorbereiding, concentratie, stilte….
Ik zeg het, met alle respect, nu maar even heel kort en simpel: Je focust op dat wat je wilt tekenen, je blijft naar het voorwerp kijken en tekent het na, zonder op je papier te kijken. Je tekent dus vanuit je gevoel, niet vanuit je hoofd. Oefening baart kunst…. Ook al wilde het mij op dat moment niet zo erg lukken…

Zag je overigens op de tafel ook het nieuwste boek van Michelle liggen? Dat is een paar weken geleden uitgekomen. Ik kreeg het als cadeautje, gesigneerd en met een aardig woordje voorin geschreven.

Het is een ontzettend leuk boek! Er staan mooie dingen in, die me niet al te moeilijk lijken en uitnodigen tot actie.
Ik meen me te herinneren dat ergens in de krat met mijn moeders spullen nog een aquarel-verfdoosje ligt. Daar zou ik meteen iets mee kunnen uitproberen. ‘ns Even kijken in mijn kast….

Kijk aan! Hier moet ik wel mee uit de voeten kunnen, lijkt me.
Ik vond ook de blauwe verzamelmap met aquarellen die mijn moeder ooit maakte. Jaren heb ik er niet naar om gekeken, maar nu komen ze één voor één tevoorschijn als een mini galerie. Oh ja, ik herinner me het ineens weer. Uren zat ze aan de eettafel bij het raam met haar penseeltjes en water-verfde haar favoriete bloemen, blaadjes, takjes…in stilte.
En ik maar zeggen: Ja maar mam, je moet ze natuurlijk wel ondertekenen hè!
En dan haar steevaste antwoord: Ach, waarom. Hoeft niet. Het zijn maar probeersels. Al.

Grappig hoe ik hierdoor dan weer geïnspireerd raak. Net zoals dat het Watercolor boek aanleiding gaf om het tekenmateriaal van mijn moeder op te zoeken en ‘haar werk’ te herontdekken.
Zal ik er dan toch maar iets mee gaan doen? Strak plan!

Oh wacht, maar ik wil eerst nog iets vertellen over mijn meest recente cadeautje van Don: Een lijstje.
Welke wil je: die blauwe of deze? – hij liet me beide exemplaren zien. Huh? Ik vroeg hem verbaasd waarvoor. Voor jouw kunstwerk. Ik zei je toch dat ik het ging inlijsten.
Ik schoot in de lach. Nee joh! Doe niet zo gek!

Een paar weken geleden tijdens een “Mijmeren op papier” schrijfbijeenkomst, kregen we voorafgaand aan onze schrijfopdracht een oefeningetje. Het deed me onmiddellijk terugdenken aan de zen-tekenworkshop ‘van toen’.

Samengevat luidde de opdracht: kijk goed naar een (pas)foto van jezelf, laat die in stilte goed op je inwerken. Pak dan de stift en teken jezelf in één lijn, zonder naar je papier te kijken en zonder de stift van het papier af te halen.

Na afloop liet ik Don mijn resultaat zien. Whoehahaa… moet je kijken! Zoek de zeven verschillen, dit ben ik! Terwijl ik hartelijk moest lachen om mijn poging, keek Don er serieus naar.
Ja maar Bon, dit is minimalistische kunst! Ik lijst ‘m in!
Ehhhh…. Huh? Grapjas!

Zo gezegd, zo gedaan. Klein cadeautje: Lijstje.

Mocht iemand zich vervelen vandaag….
Maak een selfie, wees stil, observeer en teken jezelf ook eens in één lijn na.
Wie weet pas jij ook wel in een lijstje… klein cadeautje 😉