Heel Goed?

Gek is dat, het gebeurt me nog steeds: na een aantal vrije dagen, het weekend plus in dit geval Koningsdag, dan ben ik een soort van slag. Qua dagen bedoel ik dan. Zo dacht ik gister dat het maandag was.

Vanmorgen zat ik op mijn dooie gemak te ontbijten. In tegenstelling tot het mooie weer van gisteren is het vandaag druilerig en grijs. Ik hoef niet per se de deur uit, dus vandaar alles lekker in de relax-stand en wat ‘rommelen’ in huis.

Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar soms denk ik wel eens: Heerlijk vandaag geen verplichtingen! Doen waar ik zelf zin in heb! En heel soms voel ik me daar dan nog wel eens een beetje ‘schuldig’ over. Ergens in mijn achterhoofd zegt een stemmetje dan: Maar eigenlijk had dit pas over ruim drie jaar zo moeten zijn, dan pas zou je officieel stoppen met werken en met pensioen gaan.

Het voelt soms zelfs alsof ik in een vaag tussengebied leef, wanneer ik vertel dat ik niet meer werk. Dan ben ik geneigd om er direct achteraan uit te leggen dat ik daar een ‘geldige reden’ voor heb. Wat een onzin eigenlijk. Wat boeit het nou wat een ander er van vindt. Maar toch…. dat kleine knaagje soms….

Kom, ik zal mijn laptop alvast gaan opstarten en mijn berichten checken. Aha, een email van het Erasmus Mc.
Volgende week heb ik een telefonische afspraak met mijn oncoloog. Hij belt mij dan met de uitslag van mijn CEA tumor waardes. Het email bericht is een verzoek om in mijn elektronisch dossier een vragenlijst in te vullen, zodat de arts daar alvast naar kan kijken.

Appeltje-Eitje! Ik zoef door de vragenlijst en zet mijn keuze-vinkjes bij de Uitstekend-Goed-Matig-Slecht opties.
Wat ben je aan het doen? vraagt Don, die ondertussen zijn veters vast strikt om daarna de deur uit te gaan richting werk. Vragenlijst, mompel ik en som wat dingetjes op die ik aangevinkt heb.
Hè? Heb je daar ‘goed’ ingevuld? Nou dat dacht ik niet! Zet maar ‘redelijk’! Oh… en daar, zet daar gerust maar ‘slecht’. En dat cijfer bij je pijn, dat kan gerust een vijf zijn!
Nee joh! roep ik verontwaardigd uit.

Als Don naar zijn werk vertrokken is, loop ik toch mijn lijstje nog eens na. Met zijn opmerkingen in gedachten, moet ik toegeven dat ik mezelf misschien een tikje te hoog heb ingeschat. Oké, ik moet eigenlijk wel écht en eerlijk naar mezelf kijken.

Ja, natuurlijk zou ik graag willen dat alles heel goed gaat, mijn energie heel goed is, ik het huishouden heel goed zelf kan doen en dat ik weinig tot geen pijn heb. Maar de vinkjes bij Heel Goed heb ik toch maar gauw weggehaald en vervangen door Redelijk, soms Goed.

Een cijfer voor Pijn tussen 0 en 10 blijf ik een lastige vraag vinden. Ligt dat aan mij?
Als ik stil zit is het een nul. Als ik bijvoorbeeld het wasgoed uit de wasmachine haal is het een vier, maar uit de droger een twee. Ik noem maar iets… Zo schommelt het de hele dag door. Dat geeft niet, want ik ben er inmiddels aan gewend en pas mijn dagelijkse bezigheden regelmatig aan. Daar zit meteen het hiaat: de gewenning.

Inmiddels ben ik zo gewend om aanpassingen te doen, Niet rechtsom? Dan linksom! Ik heb mezelf allerlei trucjes aangeleerd en weet de signalen van mijn lijf meestal goed te vertalen naar: Ho stop, pauze! Nu even zitten! Vandaag even thuis blijven! Of: Kennet! 😉

Daarnaast ben ik echter ook van mening dat, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt, ik mijn lijf af en toe moet blijven uitdagen. Dat lukt me overigens prima in de sport-praktijk bij mijn fysio, waar ik momenteel twee keer per week zelfstandig een half uurtje spierkracht train.

De professionele hulp die ik heb ingeschakeld is van een gepassioneerde voedingsdeskundige, die verder kijkt dan alleen maar naar Lengte + Gewicht = Zoveel-kilo-afvallen. Zij luistert en heeft beslist aandacht voor de mens die voor haar zit. Ik ben blij met haar ondersteuning en advies bij mijn eetpatroon, gewichtsbeheersing en spieropbouw ter voorbereiding op (en herstel na) mijn eventuele operatie aan het eind van dit jaar.

Let wel: Ik volg dus géén dieet! Het is ook niet bedoeld als iets ‘tijdelijks’. Nee, ik leer met hulp mijn levensstijl aanpassen, zodat het ‘eigen’ wordt. Daarbij kreeg ik het advies om vooral niet te veel in een te korte tijd af te willen vallen. Mijn medische achtergrond in acht genomen, zou een verlies van 1 tot 1,5 kilo per maand prima zijn. Langzaam maar gestaag dus en daar helpt mijn trainen heel goed bij.

Er is wel een punt van aandacht: het verbranden van buik-vet. Daarmee is wat voorzichtigheid geboden, aangezien dit vet bij mij is gebruikt als ‘opvulmateriaal’ waar weefsel is weggehaald. Daarom train ik voornamelijk arm-, schouder-, borst-, rug- en beenspieren. Automatisch doen de buikspieren dan toch een beetje mee, maar specifieke oefeningen hiervoor doe ik niet -ook enigszins rekening houdend met stoma Zakkelien.

Hoe de stand van zaken nu is? Ik vind dat het heel goed gaat.
Zéker als ik bedenk dat ik medio januari jl. ben gestart en op dit moment 7,6 kilo ben afgevallen. Daarnaast is mijn spierkracht toegenomen. Nou, als dát geen vinkje verdient voor Heel Goed ? 🙂

Dat brengt mij onmiddellijk terug naar mijn vragenlijstje. Als laatste wordt een open vraag gesteld: “Wat wilt u nog meer met uw arts bespreken?”
Daar vul ik sowieso in hoe ik voorbereidend bezig ben voor een operatie. Zo! Dan staat het ook maar zwart op wit in mijn dossier en hou ik het onder de aandacht.

Klaar. Ik druk op ‘send’ en ga een koffietje zetten. Lekker relax. Daarna ga ik me uitgebreid douchen, tuttelen en wat zal ik nog meer? Misschien toch even naar de markt als het droog is.
Dan schrik ik ineens. Ohhh…. wacht, het is donderdag! Zie je nou, dat bedoel ik dus. Door al die vrije dagen Don thuis, ben ik in de war: er is helemaal geen markt, want het is helemaal geen dinsdag.

Ik moet gauw even een schrijfsel verzinnen… helemaal niet over nagedacht!
Ach weet je wat… ik vat alles wel ff samen.
Voilá! 😉
Al.