Altijd lente

Zo, ik dacht: ’t Is weer eens een andere manier om mijn blog van vandaag te beginnen.
Nu maar hopen dat dit niet de rest van de dag als een oorwurm in je hoofd blijft hangen, of juist wél… 😉

De reden van mijn intro is heel simpel. De periode van dit liedje was om en nabij de pensionering van mijn moeder als tandartsassistente bij Defensie. Om precies te zijn op het Schefferskamp, de kazerne in De Lier. Zij werkte daar ten tijde van de dienstplicht, die in mei 1997 officieel werd opgeschort (niet afgeschaft dus, dat is het nooit. Vanaf dat moment werden burgers in ieder geval niet meer opgeroepen voor dienstplicht -maar dit terzijde)

Al met al heeft mijn moeder menig dienstplichtige tandarts onder haar hoede gehad. Zij bleef, maar om de paar jaar zwaaide de ene tandarts af en diende de volgende zich aan. Zo heel af en toe kom ik nog wel eens een naam tegen van een tandarts van wie ik weet dat die nog met mijn moeder heeft samengewerkt.

Ik zag deze foto een paar dagen geleden en daar was ineens mijn link naar de lente in de ogen van deze tandartsassistente. Zo zong ik haar wel eens toe. Doe niet zo gek! zei ze dan.

Tegelijkertijd bedacht ik me ook, dat zij iets van de lente op haar rouwkaart wilde. Ze koos toen zelf voor een afbeelding van een door haarzelf geaquarelleerd krokusje, voorzien van haar eigen woorden: Kijk, de lente heb ik gehaald.
Toevallig is het over een week al weer vijf jaar geleden dat mijn moeder overleed. Gek hè, dat “al weer” voelt soms als “pas”.

Misschien is het dan niet eens zo heel toevallig dat ik de foto precies nu vond. Soms zijn er van die kleine dingen die je letterlijk toe vallen. De ene keer is het een gevonden voorwerp en een andere keer is het een ontmoeting of een onverwachts gesprekje. Eigenlijk zijn het juist die dingen, die je weer even doen glimlachen om de herinnering, of zomaar een gedachte, die het naar boven haalt. En heel soms kan zoiets nét dat kleine duwtje in je rug geven om door te gaan, of die onzichtbare, doch voelbare, hand op je schouder zijn als troost. Zomaar, heel even.

Ik denk dat een gedichtje van Toon Hermans hier niet mag ontbreken. Ik vond er eentje die past bij wat ik hierboven schreef. Maar….het zou zomaar ook iets voor iemand anders kunnen betekenen. Tegen die ander(en) wil ik daar dan, bij wijze van hart onder de riem, nog bij zeggen: Ik denk aan jou! 😉

Lente me
~ Toon Hermans ~

Ik zing je, ik refrein je
Ik sherry en ik wijn je
Ik cello en ik vleugel je
Ik Rembrandt en ik Brueghel je
Ik koffie en ik thee je
Ik strand je en ik zee je
Ik spel je en ik blader je
Ik moeder en ik vader je
Maar zou ik jou iets mogen vragen
Dat gaat veel verder dan een zoen
Zou ik jou wat mogen vragen
Zou je voor mij wat willen doen

Lente me, zomer me
September me en winter me
Want ik heb je onophoudelijk lief
Morgen me, middag me
Avond me en nacht me
Met andere woorden
Blijf bij me alsjeblieft

Gerelateerde blogs:
(van)De Kaart
Ave Maria