Kinderen die vragen

Kinderen die vragen

8 juli 2021 1 Door Bonnie

“Kinderen die vragen….”
Ik ben benieuwd hoe deze zin nu wordt aangevuld.
We leven momenteel immers in een totaal andere tijd(sgeest). De originele versie, zoals die mij is aangeleerd en is bijgebleven, is nog steeds: Kinderen die vragen, worden overgeslagen. Maar, dat was in mijn tijd. Rare uitdrukking eigenlijk “mijn tijd”, daar moet je eens goed over nadenken 😉

Ik heb volgens mij al eerder iets over mijn opvoeding geschreven, maar voor nu samengevat: streng; luisteren naar papa en mama; met normen en waarden;  rekening houdend met en respect hebben voor anderen;  welbespraakt;  goedgemanierd; beleefd en bescheiden. Echt, ik was al een dametje voordat mijn zusje werd geboren.
Ssst, ik weet het….weinig van overgebleven vele losgeslagen jaren later…whoehaha 😉

Maar goed met de geboorte van mijn zusje, bedachten mijn ouders: Kom, nu doen we het eens heel anders met haar opvoeding. De basis bleef uiteraard, daar viel niet aan te tornen. Het was echter een mildere versie -zeg maar. Misschien omdat het toen de jaren zestig waren en alles meer ‘losjes’ ging? Flower power peace man relax, zoiets dergelijks?

Feit bleef dat andere mensen -uit beleefdheid- vóór gingen, dan pas was ik zelf aan de beurt. Bijvoorbeeld als ik koekjes mocht presenteren: Denk erom, éérst de visite, daarna mag jij er ook eentje.

Ik mocht dan wel een modelkind zijn geweest, maar op veel latere leeftijd botste dat nogal met al mijn andere ikken. Gelukkig leerde ik dat het ook anders kon en tegenwoordig kunnen wij heel goed met elkaar overweg 😉
Maar dit terzijde….

Anyway, één voorbeeld van dat het anders kan, is mij altijd bijgebleven en gaat precies over dat presenteren van die koekjes.

Waarom zou je eerst aan anderen moeten denken? vroeg een therapeut mij ooit. Stel je voor dat je zelf graag dat ene koekje op de schaal zou willen hebben. Nu ga je trakteren zoals je hebt omschreven: éérst de visite. Je blijft dan maar hopen, dat precies dát koekje voor jou overblijft. Sterker nog: je focust je alleen nog maar op dat koekje en bent teleurgesteld als een ander het voor je neus weg kaapt. Bovendien heb je geen oog meer voor de gasten zelf.

Wat nou als je  -voordat je gaat trakteren – het koekje dat jij graag wilt, apart houdt voor jezelf voor straks? Wedden dat je dan veel oprechter, guller en met aandacht voor de ander de rest weggeeft? Je weet immers dat je van te voren al voor jezelf hebt gezorgd. Delen is op deze manier toch veel leuker?

Ik kon me prima vinden in dit voorbeeld. Win-win, iedereen blij. En toch….. Stel, ik zit in een gezelschap aan een tafel en wij mogen als eerste opscheppen van een buffet….
Het zit er bij mij een soort van ‘ingebakken’, dat ik dan in één oogopslag registreer wat er gepresenteerd wordt en hoeveel gasten er zijn. Vervolgens houd ik rekening mét. Maar god weet hoe ik me achter de schermen gedragen zou hebben 😉

Ik zie overigens bij menig buffet heel dikwijls, dat sommigen heel goed voor zichzelf weten te zorgen -gezien de enorme stapels op hun (is er misschien nog een groter)bord. Moeten zij weten. Het enige wat ik er dan wel bij denk is: EET HET DAN OOK ALLEMAAL OP! Dan begrijp ik het, dan is het logisch: je had mega-trek. Maar wat als je het alleen maar doet omdat anderen het ook doen?

Kinderen die vragen, worden overgeslagen, versus de hedendaagse interpretatie: Pak wat je pakken kunt, want als je iets vraagt, krijg je niets! Conclusie: met beleefdheid schiet je niets op?

Is de beleefdheid daarom zo aan het verwateren? Daar lijkt het de laatste tijd steeds meer op. En dan heb ik het niet per se over een buffet waarvan iedereen zich rijkelijk bedient en aan zijn trekken probeert te komen. Sterker nog, verander het woord “buffet” eens in “vergadering” of “social media”. Ook hier gebeurt al dan niet letterlijk achter de schermen iets dergelijks. 

Met grote letters of met luide stem: Hoor mij! Zie mij! Luister naar mij! Aandacht!
Helaas blijken dan de wederzijdse gedachten, die je zou mogen verwachten, hierbij vaak te ontbreken:
Ik hoor jou ook. Ik zie jou ook. Ik luister ook naar wat jij zegt. Ik geef jou ook mijn aandacht.  
Nee hoor, niets van dat alles, wishful thinking. In plaats daarvan krijg je wel ongezouten meningen voorgeschoteld, gelardeerd met nagebootste kreten ‘van horen zeggen’ (een kudde papegaaien is er niets bij)
Kortom: iets zeggen om het zeggen, een ander doet ‘t toch ook?

prima alternatief, lijkt mij!

Ik vind dat het nog steeds “mijn tijd” is, maar af en toe lijk ik uit de toon te vallen met mijn -door de tijd vervlogen- ‘ouderwetse’ gedachten. Of misschien toch niet? Misschien zijn mijn gedachten juist retro. Vintage is toch hartstikke ‘in’?

Kunnen we dan op z’n minst Beleefdheid weer uit de mottenballen halen, die in ere herstellen en toepassen in mijn tijd, jouw tijd, onze tijd, deze tijd? ‘t Zou een stuk aangenamer worden bij alles, al is het maar een klein beetje beleefd…. dan hoeft een ander ook niet zo te schreeuwen om gehoord of gezien te worden.
Dagje proberen? (Ik zeg: Doen!)

Kinderen die vragen… Oké, nog één ander voorbeeld dan:
Ik was als kind op een verjaardagsfeestje. Toen we na afloop naar huis gingen, mochten we nog een snoepje uitkiezen om mee te nemen. Ik vroeg (let wel: netjes en beleefd): Mag ik er nog eentje? en voegde daar aan toe: Want ik heb thuis nog een klein zusje.
Aaahhh…. wat lief van jou, zei de gastvrouw geroerd. 
Ik zei er alleen niet bij: … maar ze heeft nog geen tandjes.

Grinnik.
Fout voorbeeld zeker?
Nou, da’s dan te wijten aan Herr Radstake, ooit mijn leraar Duits, want hij leerde mij ook:
Bescheidenheit ist eine Zier, aber weiter kommt man ohne ihr.