Todo Cambia

Todo Cambia

22 juli 2021 2 Door Bonnie

In de pauze komt ze naar me toe. Ik ben al niet groot, maar zij is minstens een halve ‘kop’ kleiner dan ik. Een frêle, vlotte dame, keurig gekapt wit haar, een zacht geel broekpak met daaronder zwarte schoentjes. Die laatste herken ik onmiddellijk als zogeheten caractère dansschoenen, omdat ik ze zelf ook draag tijdens het dansen.

Mag ik u iets vragen?
Ik schiet in de lach, want ik ben degene die ‘U’ hoort te zeggen! Ik ben gewoon ‘jij’ hoor, zeg ik, maar daar wil ze niets van weten. Ja maar u bent de juf.
Glimlachend schud ik mijn hoofd, neem een slokje water en vraag: Wat wilt u weten?

Nou… aarzelt ze even, bij die ene dans van daarnet…daar zit een draai in en die lukt me niet. Niet dat ik het niet snap hoor…maar ik word daar draaierig van in mijn hoofd. Nu is mijn vraag: MOET ik per se draaien? Haar gezicht staat ernstig.
Neeee! roep ik langgerekt uit, u móet hier helemaal niets! Zeker niet als u er duizelig van wordt! Als u niet wilt draaien, dan hoeft dat beslist niet. Ik sta voor haar en draai rechts om mijn as: Kijk, ik doe ..vijf-zes-zeven-acht… en u doet (Ik maak kleine stapjes op de plaats zonder te draaien): rechts-links-rechts-links. Ziet u? En de rest kunt u gewoon weer meedansen.

Ze lacht en haalt opgelucht adem. Nou kijk en daar ben ik toch zo blij mee! Want als dat mag, dan kan ik gewoon blijven. Anders had het voor mij opgehouden….dan ben ik misschien toch te oud…. maar ik vind het veel te leuk!
Aahhh…zeg ik, blijft u maar lekker dansen hoor, daar is niemand ooit te oud voor! Dank u wel, zegt ze zacht, dan ga ik nu een kopje koffie drinken. 
Ik kijk haar na terwijl ze naar het groepje dames aan de koffietafel loopt. Ze is een voorbeeld voor velen met haar eenennegentig jaar…

Door het raam zie ik tot mijn verbazing een andere kanjer aan komen lopen. Ze is iets jonger, maar toch ook over de tachtig. Ze duwt moeizaam een lege rolstoel voor zich uit. Wat krijgen we nou?
Ik herinner me dat zij vorig jaar geen enkel corona-risico wilde nemen en was heel voorzichtig. Ze kwam daarom ook niet, toen we vóór de tweede lockdown nog een paar weken mochten dansen. Afgelopen juni was ze er wel weer bij. Fijn! Eén les heeft ze mee gedanst, maar de week erop kwam haar man ons vlak voor de les vertellen dat ze in het ziekenhuis lag. Ze had dat weekend een beroerte gehad. 

Zo geschrokken als we toen waren, zo verbaasd en verrast waren we nu. Ze vertelde dat ze door direct handelen en met de juiste zorg, er goed doorheen gekomen is en geen ingrijpende gevolgen overgehouden heeft aan de beroerte. Lopen kost haar veel energie, maar ze wil per se in beweging blijven. Mijn man komt mij straks ophalen, dan ga ik in de stoel hoor. Dan laat ik me lekker rondrijden, lacht ze. Zo, nu ga ik gezellig naar jullie kijken!

Als haar man later binnenkomt, zeg ik: Wauw…wat een doorzetter is ze toch hè. Haar man kijkt me quasi verontwaardigd aan, zegt even niets en dan: Doorzetter? Pffff….eigenwijs! Ze wilde per se hierheen om vooral niets te missen. Goed zo! zeg ik en dan lachen we er allebei hartelijk om.

De volgende dame dient zich aan. Ze heeft al een tijdje op haar beurt gewacht en vertelt me dan vol trots dat ze alwéér een achterkleinkind heeft. Ze heeft er een gedichtje over geschreven. Ook haar bewonder ik. Haar leven lang verwoordt ze haar emoties en belevenissen in dichtvorm, zowel de goede als de minder goede tijden. Oorlog, bevrijding, verlies, geboortes, verdriet, blijdschap, alledaagse dingen van het leven.

Het is mijn manier van verwerken, verklaarde ze ooit, de één schrijft een dagboek en bij mij komt het er als een gedicht uit. Vele gedichten heeft ze met ons gedeeld tijdens de lockdown en als het zo eens uitkwam, vond ik er een passende dans bij. Dan stuurden we de bijlagen in een email naar de hele groep en hielden zo contact met elkaar.
Straks na de pauze dansen we Jasmijn, beloof ik haar. En als we dat doen, zie ik haar glimmen van trots terwijl ze haar best doet op alle danspassen. Achtentachtig is ze!

Jasmijn is overigens de naam van het eerste kleinkind van één van mijn dansdocenten. Zij maakte na de geboorte van haar kleindochter de choreografie van een dans en noemde die -hoe kan het ook anders- Jasmijn. Bij het aanleren van de dans aan ‘mijn’ groepje dans-dames, vertelde ik het verhaal erachter.
Steeds als iemand vertelt dat er een (achter)kleinkind is geboren, dansen we Jasmijn als eerbetoon aan het nieuwe wereldburgertje 😉

Maar eerst, als iedereen de koffie op heeft, zet ik de muziek een tandje harder en luiden de beginklanken van de Griekse Sirtaki, ofwel La danse de Zorba. De dans begint langzaam, de passen zijn aangepast naar een eenvoudigere versie van het origineel. Dan zweept de muziek op en danst de helft van de groep volhardend in tempo door. De rest moedigt net zo enthousiast klappend vanaf de zijlijn aan: Hoppaaa! Ela Elaaaa! Er wordt geroepen en gelachen. Zelfs de koffiedames zwieren mee van links naar rechts… Nee, niet à la Snollebollekes en nee, gelukkig worden er geen bordjes aan scherven gegooid 😉

Zo, iedereen is weer wakker geschud, het tweede dans-halfuurtje is ingeluid. Jasmijn volgt, een begroetingswalsje, een Roemeense dans, een meditatieve dans en daarna eentje die heet: Verandering. De muziek is van Mercedes Sosa en zij bezingt Todo Cambia. Heel toepasselijk, alles verandert. Want, zo is het maar net. Vandaag zijn we blij dat we nog samen kunnen en mogen dansen, volgende week kan alles anders zijn..

Een krachtig lied, een krachtige stem, er wordt met passie gedanst. Soms zelfs geklapt. Dan is het stil.
De les is afgelopen. De dame aan mijn linkerkant kijkt mij geëmotioneerd aan en slaakt een zucht die vanuit haar tenen lijkt te komen. Als je eens wist hoeveel dit met me doet…. zegt ze geraakt, Ik kan er niets aan doen, maar er gebeurt altijd zó veel met me tijdens de les. De muziek… de dans.. door jou….ik weet het niet meissie…. maar ik kan je wel vertellen dat ik hier de hele week mee aan kan!
Ik slik een brok in mijn keel weg en knipoog naar haar.

Bovenstaande ging over slechts een paar van “mijn dans-dames”, maar met net zoveel respect voor de anderen over wie ik niet iets schreef.
Ik hoef niet verder uit te leggen waarom ik zo graag met deze groep dans, toch?  

Eind 2018, toen ik startte was ik wat voorzichtig. Ik wist niet of ik het qua energie zelf zou kunnen volhouden. Bovendien was ik me al te goed bewust, dat vrijwillig niet vrijblijvend betekent.
Op mijn lesdag moet ik vroeg mijn bed uit, ik geef een half uur les en na een pauze van bijna een half uur nog eens een half uur les. Het klinkt misschien niet bijzonder, maar voor mij is dat het wel. Zeker omdat ik dan de rest van die dag eigenlijk fysiek niet veel meer kan. Dat maakt me niet uit, ik neem het voor lief. Het weegt niet op tegen het plezier dat ik iemand kan geven en er zelf in heb, simpelweg door samen te dansen. En naast het plezier, misschien zelfs (al was het maar in het humeur) een kleine verandering….