Laag pitje

Laag pitje

9 september 2021 2 Door Bonnie

Ook vandaag staat het schrijven op een laag pitje. Don is nog steeds vrij en we hebben toch maar besloten om de bomen in een andere omgeving te bekijken. Eikebomen om precies te zijn, of is het Eiken? Hoe dan ook: de eikels vallen -met gevaar voor eigen leven- met een noodgang naar beneden. Enorme takken vormen een natuurlijke overkapping over een deel van het huis en de oprit. Gelukkig is het over het algemeen aardig windstil, maar toch donderen die eikedingen regelmatig met een harde klap op het terras, het platte dak en mijn auto -die ik om deuken te voorkomen, inmiddels ergens anders heb geparkeerd. 
Zelf zit ik uit voorzorg onder de royale parasol en hoor alleen het harde geluid Tok!….Tok!….Tok!

ooit haakte ik zelf deze vriendelijkvallende versies… beter!

Het geluid wordt ineens afgewisseld met een super versnelde versie, die een beetje doet denken aan een klopboor. In alle vroegte heeft een specht zich kennelijk voorgenomen om een mega hart met de initialen van zijn geliefde in een boomstam te roffelen of zoiets. Ik schrik ervan en denk heel even “Vlieg op! Ga dat effe in een andere boom doen ja, d’r zijn er hier zat!” Maar het volgende moment zie ik het totale plaatje weer: Bomen om mij heen, de stralen van de opkomende zon die zich tussen de takken door laten vallen en alles overgieten met een prachtig goud sausje.

Jullie wisten het al, maar ik herhaal het nog maar eens 😉
Ik hou ervan: het bos in alle vroegte met alle geluiden die -hoe tegenstrijdig ook- onderdeel zijn van de stilte. Het zachte ruisen van de bladeren en het geritsel van kleine roodborstjes tussen de struiken. In de verte hoor ik nog een enkele gans, terwijl ik dacht dat ze allemaal vertrokken waren naar nog zuidelijker dan dit zuiden.  Gisteravond vloog er namelijk een partij over. Eén zo’n beest kan al een lawaai uitkrijsen, laat staan diens hele familie. Dat doodleuk in de avondstilte boven je hoofd. Allemachtig! “Vlieg op!”, dacht ik weer. Tamelijk overbodig, want dat deden ze al.

Iets verder van mij af staat een enorme vlinderstruik met witte bloemen, tientallen vlinders komen er regelmatig op af. Ik kan minutenlang met een glimlach naar dat bonte gefladder kijken. Kijk daar, die ene witte, dat is mijn vader. Oh en nu strijkt er zomaar ineens een oranje heel even neer op de armleuning van mijn stoel. Dag ma, kom je nieuwsgierig even kijken wat ik allemaal zit te tikken? 

Vlinders, ja ook daar hou ik van. Naar mijn idee brengen zij al fladderend vluchtige herinneringen van vergane dierbaren heel eventjes terug. En dan ineens zoemt er een luidruchtige libelle en lijkt met cirkelende bewegingen de vlinders bijeen te vliegen, net zoals een herder zijn verloren schaapjes terug voert naar één kudde. Wonderbaarlijk zo’n libelle, ‘t is eigenlijk net een drone, bedenk ik me dan ineens nuchter.

Heerlijk even alleen maar buiten zijn en genieten van alles wat om me heen ritselt en vliegt. Alles lijkt hier vleugels te hebben en ja… ook de tijd -helaas- en die vliegt net zo hard mee. Dus nu die er nog is, duik ik er nog maar even midden in! En zet mijn blog nu direct in de sudder-stand, of zoals ik aan het begin schreef: op een laag pitje.

O nee, wacht (nog drie tellen…) Ik kan het niet laten om tóch dit nog even heel kort te vertellen: Grinnik.
Gisteravond gezond gekookt. Op een laag pitje. Uit voorzorg (want: thuis geen gas en aan inductie gewend).
Giet jij de boontjes even af? vroeg ik aan Don, terwijl ik buiten de tafel alvast ging dekken. Uit de keuken klonk een kreet, zoiets als Wat heb jij in godsnaam met die pannen gedaan?!

Ik begrijp er werkelijk niets van…alles stond gewoon op een laag pitje. Nou ja, voor de variatie: beter die pan zwart dan de boontjes. Toch?

Zo, nu ga ik echt vliegen! Volgende week neem ik weer wat meer schrijftijd 😉