2 x 21/10

Facebook liet vanmorgen een herinnering zien: vandaag 4 jaar geleden. Het was een link naar een blog die ik op 21 oktober 2017 schreef in het ziekenhuis. Grappig is dat, want als iemand mij vanmorgen gevraagd zou hebben Wat deed je en waar was je vier jaar geleden? dan had ik heel diep moeten nadenken. Maar nu Facebook de link op mijn netvlies doet verschijnen, lijkt het ineens weer alsof het gisteren was. Toen meldde ik me met forse ademnood bij mijn toenmalige longarts, die uit wanhoop besloot dat ik dan maar meteen moest blijven.

Ik herinner me nog dat ik direct een bed kreeg toegewezen op de longafdeling. Ik herinner me mijn kleding nog, een jurkje van K Design met zebra print. Dat weet ik, omdat ik prompt zo’n ziekenhuis polsbandje omgebonden kreeg, waar Zebra op stond. Daar moest ik toen zó om lachen, dat ik -op z’n plat Westlands- de dievenmoord stak van het hoesten en de benauwdheid. De verpleegkundige zag er de humor niet van in. Alle bandjes heten Zebra mevrouw, dat is gewoon het merk, zei ze droog. Duh!

Een longafdeling, weinig bezet door patiënten, waar ik zomaar terecht kon voor opname zónder afspraak. Hoe onvoorstelbaar is dat vandaag! Het contrast is enorm als ik me bedenk dat ik afgelopen januari te horen kreeg dat ik niet eerder dan in oktober aan de beurt zou zijn. Nu is het oktober en heb ik het donkerblauwe (zeg maar diepzwarte)vermoeden dat het nog wel een paar maanden kan gaan duren.

Ik heb niet de illusie dat ik op korte termijn geopereerd ga worden. En nee hoor: ik denk niet somber, maar reëel. Zeker als ik op het nieuwsbericht hoor, dat er patiënten uit andere (overvolle)ziekenhuizen overgebracht zijn naar het Erasmus MC. Die patiënten hebben de IC plekjes harder nodig dan ik op dit moment. Zij moeten er nog maar bovenop zien te komen! Iets wat ik zelf al bijna voor elkaar heb, nou ja op een klein stukje na dan. ‘t Komt vast wel een keer goed! Het had trouwens veel anders kunnen lopen, dat had ik niet eens geschreven de vorige keer… nu alsnog.

Vooropgesteld: vergissingen zijn menselijk. Iedereen maakt wel eens een foutje en dat is helemaal niet erg, daar leer je alleen maar van. Medische vergissingen… tja, die kunnen wel wat lastiger zijn. Gelukkig liep het in mijn geval dit keer goed af.

Toen ik een paar weken geleden bij mijn oncoloog ‘groen licht’ kreeg om geopereerd te worden, mocht ik meteen bij alle andere afdelingen de preoperatieve gesprekjes en onderzoeken laten doen. De uitslag van mijn CEA tumorwaarden had de arts nog niet ontvangen, maar daar maakte ik mij niet al te druk om. Mijn waarden waren immers al een paar keer op rij ruim onder de 5 en dus goed.

Terug in de wachtkamer na het gesprek met de arts, zei Don: Jij kunt toch zelf inloggen bij het ziekenhuis waar je bloed hebt laten prikken? Slim! Ik kon allicht proberen of daar al een uitslag bekend was. En ja hoor, op het scherm van mijn telefoon verscheen de uitslag: 2.6. Keurig netjes! Ik liep er mee naar de balie en liet het daar zien. Dat is mooi! zei de verpleegkundige. Kunt u er misschien een screenshot van maken en die per email naar de onco-poli sturen? Dan zorg ik ervoor dat het bij uw oncoloog terechtkomt.  Oh, wonder der techniek! Zo gezegd, zo gedaan. Appeltje, eitje!

Later op diezelfde dag, toen ik al lang en breed weer thuis was, ging mijn telefoon en herkende ik het 010 nummer als zijnde van het Erasmus. Het was inderdaad mijn oncoloog. Dag mevrouw Groenewout… ik ehm… Helaas heb ik niet zo een goed bericht voor u. Het spijt me, maar we kunnen de operatie niet door laten gaan, die moeten we voorlopig cancellen.
Huh? ik was verbaasd, maar dacht dat het te maken had met behandelingen van andere patiënten.

Tsja… het is namelijk zo: ik heb zojuist van het lab de uitslag van uw waarden ontvangen en die liegt er niet om. Uw waarden zijn enorm gestegen. Niet goed. We moeten dit eerst tot op de bodem uitzoeken.
Pardon?! Ik reageerde verbijsterd met een langgerekt en verbouwereerd: Neeeeee!!
Jaaaa..echt waar, het spijt me.
Maar hoe kan dat nou? Is mijn screenshot niet goed leesbaar overgekomen dan?
Screenshot? Waar heeft u het over?
Ik heb de uitslag vanmorgen zelf gezien en gemaild naar de poli, die is 2,6
Eehhh? Nee hoor! Ik kijk op dit moment in uw dossier en ik zie dat het lab er zojuist uw uitslag in heeft gezet. Die is 10 en dus véél te hoog!
Dat kan niet! Dat kan écht niet, ik heb het zelf gezien in mijn dossier…2,6…stamelde ik weer.

Wacht even, dan check ik de mail van de poli nog even… of nee..wacht eens even…
Het geluid van gerammel op een toetsenbord klinkt, gevolgd door een verontwaardigd:
Oooohh neeeee! Wat is dit nu? Mevrouw…. het spijt mij ontzettend dat ik u zo heb laten schrikken! Wat erg! Ik zie nu ineens dat het wel uw dossier is, maar…. de uitslag die ze erin hebben gezet, hoort bij een andere patiënt! Wat een slordige fout! Ik ga hier achterheen. Vergeet u maar wat ik gezegd heb, u staat gewoon op de operatie-wachtlijst. Nogmaals, het spijt me oprecht!

Eind goed, al goed. Wat was ik blij dat Don mij die ochtend had gevraagd “Waarom probeer je zelf niet even in te loggen?” Wát als ik dat niet had gedaan? Dan had ik zonder meer aangenomen dat mijn onco de juiste uitslag had toen hij mij belde. Dan was alles ‘on hold’ gezet en had ik eerst weer ‘door de onderzoeken-molen’ gegaan (waar dan niets uit was gekomen), met alle lange wachttijden en gevolgen van dien… Pfff…

Of? Of ik had ongelovig met mijn eigenwijze hoofd alsnog ingelogd om mijn dossier zelf te bekijken… Ja, nu ik er over nadenk had ik dat waarschijnlijk wel gedaan 😉 Maar ach, het maakt qua wachttijd sowieso niet veel meer uit denk ik. Dus ‘soedah al’.

Deze misser heeft er wel toe geleid dat ik alles ook zelf nog maar even check in mijn dossiers, waar dat mogelijk is. Kan nooit kwaad -al klinkt het misschien wel wat paranoia. Hoe dan ook, ik vind het wel een voordeel, dat zelf kunnen inloggen om je dossiers in te zien. En zo niet: dan zou ik iedereen aanraden om altijd alert te zijn en bij twijfel: Stel vragen!!

Zoals ik enkele regels hierboven al schreef: Het komt vast (een keer)allemaal goed! Daar durf ik wel op te vertrouwen. Als ik alleen al terugblik op de blog van vandaag, vier jaar geleden en zie hoe geweldig goed het gaat met mijn longen….
Ook dat heeft de nodige tijd, zo niet jaren, geduurd om een passende behandelmethode te vinden die werkt. Uiteindelijk heb ik daarmee de controle over mijn astma, mijn longen, dat ene specifieke deel van mijn lijf. Dat andere deel, dat komt ook nog wel!
Ik denk dat ik alvast een pyjama met zebraprint ga aanschaffen voor in het ‘Opname-Koffertje’ dat klaar staat “voor als” 😉

Gerelateerde blog:
“Hé Ananas!”