Riempje

Vanmorgen was ik al vroeg wakker, heb meteen ontbeten, gedoucht en aangekleed. Lekker op tijd, dacht ik nog. Kon ik meteen met mijn chromebook in de aanslag om iets te schrijven. Of zou ik juist nu eerst even de deur uit in plaats van ná het schrijven van mijn blog? Ik was toch lekker vroeg en als ik snel heen en weer ging naar die ene winkel waar ik alleen maar even een riempje wilde  kopen, dan was ik zo weer thuis.

Een riempje, dat ik een tijdje terug al had gezien en bedacht dat het wel bij mijn jas zou passen. Niet gekocht, want niet echt nodig, al was het volgens mij wel precies de juiste kleur. En dan bij thuiskomst denken “Had ik nou tóch maar…”
(her)Ken je dat?

In onze vakantie, afgelopen september, had ik alvast een winterjas gekocht. Voor het eerst weer eens een lang model van ‘stof’ in plaats van halflang gewatteerd-met-rits. Jassen vind ik lastig. Vaak vind ik ze leuk als ze op een hanger of om een etalagepop hangen. Met deze jas was dat anders. Ik liet ‘m letterlijk links hangen. Hij sloeg helemaal niet aan, zeg maar.

Een verkoopster deed een poging: Wilt u deze niet passen? Het was juist Don die meteen reageerde: Ja leuk! Ik was min of meer verbaasd. O ja? Vind je? Ik aarzelde, maar uit ervaring weet ik inmiddels dat kleding op een hangertje niet alles zegt. Soms kan het verrassend zijn als ik het dan toch aantrek. Soms ook niet.
Hm… mwah…ik weet niet hoor. Lijkt die print niet erg op het Beeld en Geluid gebouw in het Mediapark dan?

Een lange jas is wel praktisch, zei mijn verstand. Ik kan daar dan ook mijn wat langere jurken onder aan. Nu ‘vlaggen’ die steeds onder mijn huidige jas vandaan. Als ik mezelf dan in de spiegel bekijk, oogt het totale plaatje soms rommelig. Goed, niet echt ma-flodderig, maar toch..

Ik ging over stag. Niet omdat de verkoopster, maar ook Don het eens was. Staat je leuk! Moet je doen! Weer eens wat anders! Ik denk dat ik thuis nog wel een sjaal heb die er qua kleur precies bij past, dacht ik hardop. Had ik niet moeten doen, want Don zuchtte prompt verontwaardigd: Pfffff… vertel mij: wat heb jij nou niet thuis? Het zou me verbazen als je tussen die hele verzameling sjaals net niet precies die ene kleur hebt liggen!
Hihi…hij had gelijk.

Ooit waren het schoenen waar ik er geen genoeg van kon hebben. Bij iedere outfit had ik wel een pump die er qua kleur bij paste. Omgekeerd gebeurde ook wel: dan had ik schoenen waar ik een passend jurkje bij zocht. Och als ik daar nog aan terug denk…

Sinds ik jaren geleden mijn carrière switch maakte van zakelijk naar zorg en dans, verdwenen gaandeweg steeds meer pumps en naaldhakken uit mijn collectie. Ik kies nu bewust voor ballerina’s en iets met een laag hakje. Bovendien neutrale kleuren die goed te combineren zijn bij meerdere kledingstukken. Comfortabel, praktisch en duurzaam. Hoor mij nou! Wie had nou ooit gedacht dat ik er ooit zo over zou denken 😉

Maar goed, tegenwoordig heb ik dus massa’s sjaals in allerlei soorten en maten. Met de komst van stoma Zakkelien, had ik een goed excuus om ze aan te schaffen onder het mom: “Leuk jurkje, maar daar moet een sjaaltje bij.” De reden was (en is nog steeds) om die bobbel op mijn buik een beetje te verdoezelen. Misschien ook wel om te willen voorkomen dat iemand mij zou vragen: Wat heb jij daar nou voor een bult? Niet dat dat ooit is gebeurd overigens.
Ik schaam me zeker niet voor Zakkelien, dat is het niet, maar ze hoeft niet altijd zo prominent aanwezig te zijn 😉

Vorige week werd het ineens aanzienlijk kouder buiten. Tijd om mijn Beeld-en-Geluid-jas tevoorschijn te halen. Na wat kritische blikken op mijn spiegelbeeld, vond ik toch dat er iets ‘miste’. Waarschijnlijk door mijn lengte, of beter gezegd mijn niet-lengte. Omdat ik klein ben, lijkt het ineens wel heel veel jas aan mijn lijf. Recht toe, recht aan bovendien.

En ineens wist ik het: Dat riempje! Oranje, cognac of hoe je de kleur ook wilt noemen. Zo’n accent zou alles net even ‘breken’. Zo beland ik terug bij mijn ‘even heen en weer’ actie van vanmorgen. Het riempje was inderdaad snel gekocht. Wel jammer van het mooie weer om al meteen weer in de auto te stappen om naar huis te gaan. Een klein stukje wandelen in het zonnetje dan.

Vlak bij waar ik mijn auto had geparkeerd, is een winkel die alleen op donderdag, vrijdag en zaterdag open is. Ik ben er wel eens op een zaterdag geweest, maar dan is het er veel te druk en onhandig om met mijn Rollz binnen te struinen. Nu zag ik dat het er rustig was. Zou ik? Nee, ik ga naar huis. Ik ga schrijven. Of…?

Zeg nou eerlijk, wie kan dit weerstaan…
Wachten tot een paskamer vrij is met een cappuccino en werkelijk het allerlekkerste bokkepootje wat ik ooit geproefd heb.

Ik ging naar binnen om alleen maar even te neuzen. Er hingen veel rokken, maar die pas ik zelden vanwege de tailleband in combinatie met Zakkelien. Nee hoor mevrouw, geen probleem, want kijk eens: de taille is met elastiek…  Hmmm. Maar wat draag ik daar dan op? Die truitjes vind ik wel leuk…maar de mouwen zitten altijd zo strak (deels de schuld van die wapperende kalkoenfilets onder aan mijn bovenarmen…) Wederom: Nee hoor mevrouw, geen probleem, want kijk eens: vleermuismouwen!

Tsja, ‘even snel’, werkt bij mij niet altijd en al helemaal niet als ik dan denk: Van wie moet dat dan snel? Ik heb toch alle tijd vandaag? Er zit toch geen deadline aan het schrijven van mijn blog? Ja oké, donderdag klaar en dat is het nog steeds. Dus nam ik het er vandaag spontaan even van.

Door het praatje met een bekende die ik tegenkwam en verderop nog eens een ontmoeting, kwam ik uiteindelijk pas een paar uur later thuis. Geeft helemaal niets. Ik ben blij dat ik tegenwoordig de tijd kan nemen, aandacht kan schenken zonder op hete kolen te zitten. Ik realiseer me daarbij, dat er een tijd was dat dat anders was. Hoe vaak ik in het voorbijgaan vluchtig riep: “Ik spreek je! Ander keertje! Ik moet nu opschieten, moet nog heel veel doen!” 

Dus: allemaal kleine blij-makertjes vandaag. Lekker even buiten in de zon, ontmoetinkjes, verwennerijtjes… Had ik allemaal gemist, als ik de deur niet was uitgegaan voor dit riempje….

…en de rest 😉