Ont-moeten

Vanmorgen begon mijn dag met een bezoekje bij mij thuis. Gezellig bijgekletst met thee en een tompouce. Daarna zou ik gaan schrijven, want: donderdag.

Laat ik eerst nog wat boodschappen gaan doen. Dan schrijf ik daarna.

Of nee, eerst wat lunchen en daarna schrijven.
Wacht, ik doe intussen een was in de machine, dan kan die alvast draaien.

Ach, ligt die poster die ik iemand had beloofd nu nog hier? Ik breng die nu maar even snel weg.
Ik hoor het mezelf nog zeggen bij de deur: “Ik kom dit alleen maar even afgeven hoor.”
Natuurlijk wordt het wel een babbeltje. Niet erg, soms neem ik daar dan tóch de tijd voor. Hierna ga ik wel schrijven.

Op de terugweg kom ik langs een ander adresje. Hallo, kom je even binnen? Wil je koffie?
Ik glimlach, omdat ik me nu realiseer dat alles anders loopt vandaag. Gezellig, zeg ik en denk bij mezelf: Daarna schrijf ik wel iets.

Dan is het zomaar ineens donker, de lichten gaan aan en op mijn telefoon licht ook het scherm op. Een Whatsapp bericht van Don: Klaar met werken, ik kom naar huis.
Wat? Zo laat al?

Koken, eten, koffie, bijkletsen. Hoe was jouw dag? 
Koffie en de hamvraag: En? Wat heb je geschreven?
Niets, beken ik en voeg daar gekscherend aan toe: ik heb vandaag schrijfvrij genomen.

Dan voel ik me toch  enigszins beschaamd. Maar waarom?Omdat ik vandaag de dag genomen heb zoals die kwam? Daar is toch niets mis mee? Behalve dan dat het donderdag is en ik een stukje had ‘moeten’ schrijven.

Nou, laat ik deze donderdag dan niet als schrijfvrij benoemen, maar als ont-moeten.
Moet kunnen voor een keertje 😉