I told you

I told you

20 januari 2022 2 Door Bonnie

Hahaha… krijg ik twee dagen geleden onderstaand e-mailbericht:

TADAAAAA…..!

Ik vermeld het hier graag even, omdat ik het er uitgerekend in mijn vorige blog over had. Het bekende zoethoudertje als prijs!

Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om mij een paar tellen met een grijns tot Aagje te richten:
Hi hi, jij ook prijs zeker? Ik zag er geen rode, doch wel zonnebloem-sokken tussen staan.. Doe jij die maar, kies ik wel wat anders. Een paraplu of zo.

Voor degenen die Aagje ‘gemist’ hebben, licht ik haar nog even toe: zij laat de laatste tijd regelmatig een reactie achter, direct onder mijn blog. Zo ook vorige week over het winnen van (g)een prijs. Nou, als dat geen toeval is!
Bij nader inzien doe ik toch maar geen paraplu, da´s de Goden verzoeken… ik kies een hamamdoek. Klaar. 

Hamamdoeken ben ik gaan gebruiken sinds ik (gelukkig al weer jaren geleden) extreem last had van eczeem. In die periode kon ik geen normale badhanddoek verdragen op mijn zwaar beschadigde, pijnlijke huid. Zo’n hamamdoek bracht uitkomst. Groot formaat, dun, zacht en super absorberend. Ik hoef het ding alleen maar om me heen te wikkelen à la ik-ben-Vietnamese-loempia. Zo ben ik binnen no time blij droog zonder geïrriteerde huid. Ook later met mijn kapotte huid als gevolg van bestralen en operaties, bleken de doeken ideaal. Inmiddels ben ik er zo aan gewend geraakt, ik wil niets anders meer. Superfijn en bovendien neemt het weinig plaats in beslag in mijn vakantiekoffer. Erg handig, kunnen er twee (of drie…of…) extra jurkjes mee 😉

Ach ja…vakantie… dan rijst bij ons steevast de vraag: Kunnen we dit jaar eigenlijk wel weg? En nee, dat heeft niet per se met het hele corona-gebeuren te maken.
Aan het begin van het nieuwe jaar, vragen werkgevers meestal al wie wanneer en hoeveel vakantiedagen wil opnemen. Logisch, want iedereen wil plannen maken en weten of iets te combineren valt. Op Don zijn werk is dat niet anders en dus hebben we nu zelfs alvast wat data kunnen vastleggen waarop hij vrij is. Meer valt er nog niet vooruit te plannen, we nemen alles gewoon zoals het komt. Eén van de dingen waar we rekening mee willen houden, is mijn opname cq. operatie in het Erasmus MC. 

Zo af en toe check ik online in mijn dossier of mijn status al gewijzigd is naar ‘opname gepland’, maar helaas…tot nu toe staat er nog altijd ‘wachtlijst’ bij mijn naam. Nu is het niet zo, dat ik constant wil weten wanneer ik aan de beurt ben. Het is echter wél zo, dat ik de laatste tijd steeds meer last ervaar van alle verzakkingen en dat gaat vaak gepaard met pijn. Meestal een ‘wel-te-doen-pijnscheut’, maar toch. Feit is dus, dat ik er dagelijks mee geconfronteerd word -of ik nou wil of niet.

Vorige week had ik telefonisch contact met mijn longarts uit het Franciscus Gasthuis. Hij laat met enige regelmaat mijn longfunctie testen en belt mij daarna om te vragen hoe het gaat. Sinds corona zit een persoonlijk contact er helaas niet in. 

Wat ontzettend fijn dat het zo goed met uw longen gaat! Ik ben blij dat we eindelijk geslaagd zijn in het vinden van een medicijn voor uw astma, dat aanslaat! Hoe gaat het verder met u, bent u al geopereerd? 
Eh nee… ik sta op de wachtlijst.
Wáát?! Dat meent u niet! Nog steeds?
Ja, maar ik heb er wel begrip voor, want achterstallige kanker-behandelingen gaan voor.
Aha… u bedoelt te zeggen, dat het bij u geen levensbedreigende situatie is. Hmmm… kan zijn, maar dat is toch best verdrietig. U moet toch ook geholpen worden. U mag best boos zijn hoor. Bent u boos?
Nou nee.. ik ben niet boos…
Oké verdrietig dan. Dat mag best! Ik vind van wel, kom op zeg!
Ik onderdruk een grinnik en dan voelt het alsof ik een compromis sluit:  Nou goed, jammer dan! Ik ben niet boos of verdrietig, maar ik vind het jammer!  

En zo heb ik tussendoor nog wel eens ‘onderhoudend’ contact met mijn behandelend artsen of verpleegkundigen. Stuk voor stuk vinden die het spijtig, dat ik nog niet aan de beurt ben. Dat biedt slechts een schrale troost. Intussen heb ik mijn manier van leven weten aan te passen en doe gewoon mijn ding. Ik plan mijn activiteiten met afwisseling: niet te lang bewegen en niet te lang zitten. Als ik dat niet doe, dan protesteert mijn lichaam heus vanzelf. Daar kan ik niet omheen, soms weigert het acuut en weet ik: Oh ja.. iets te lang doorgegaan, volgende keer een beetje eerder stoppen. Da’s nog wel eens ‘een dingetje’ 😉

En ik weet wel, als ik ‘straks’ eenmaal geopereerd ben, dan volgt er waarschijnlijk nog een behoorlijke weg te gaan met -wie weet- nog de nodige aanpassingen. Maar dat is anders. Dan weet ik tenminste, dat ik er alles aan heb gedaan om er meer kwaliteit uit te kunnen halen. En dan kan ik eindelijk een periode écht afsluiten, want nu voelt het nog niet ‘af’ en alsof ik nog steeds in een ‘na-traject van‘ leef. 

Maar goed, ik laat het voor dit moment weer allemaal los. Ik moet wel bekennen dat er een stiekeme reden is waarom ik er vandaag een blog over schrijf. Ik koester namelijk de ijdele hoop, dat het net zo werkt als bij mijn vorige blog. Zo van: ik schrijf er vandaag over en een week later is het dan werkelijkheid. Kan ik dan met een big smile zeggen: Da’s nou ook toevallig! I told you! 🙂
Ach… laat mij de rest van de dag nog maar lekker even in die waan 😉