Veronderstel

Ik hoef vandaag niet per se de deur uit, dus combineer ik mijn schrijfdag met het draaien van de vaatwasser en wasmachine. Eén blik op Toon aan de muur laat zien dat er voldoende opgewekte energie van de zonnepanelen beschikbaar is, da’s mooi.  Ik tover alvast wat letters op het scherm, ruim tussendoor de vaatwasser uit en dirigeer het wasgoed door naar de tweede ronde: hup, de droger in. Als het meezit, strijk ik alles later meteen maar ‘even’ weg. 

Zou ik mijn gezicht op een lage stand, satijn of zo, ook glad kunnen strijken? Ik vraag het me grinnikend af als ik mijn weerspiegeling zie in het ruitje van de servieskast. Yep… ik ben zwaar gekreukeld. Ken je dat? Dat je ’s nachts kennelijk zo hebt liggen draaien op je kussen en dat je dan wakker wordt, in de spiegel kijkt en tot grote schrik constateert dat alle kreukels van je kussensloop als met een stempel zijn afgedrukt op de helft van je gezicht. Nooit grappig! Een kunstwerk op zich, dat dan weer wel. Nu lijkt het alsof er een stukje Google Maps op mijn wang prijkt. Oké, iets overdreven misschien.

Vraag me niet hoe mijn gedachten-kronkels werken, maar ik moest ineens denken aan een serie films op TV van tig jaar geleden. Ik weet niet eens precies meer wanneer dat was. Het ging over Angelique, Markiezin der Engelen, kort door de bocht: de verfilming van een kasteelroman tot een waar kostuumdrama. Echt om lekker bij weg te zwijmelen. Kijk dit is ze (gaat er bij iemand een belletje rinkelen of is er nu echt sprake van een generatiekloof?)

Maar waarom ik er aan moest denken, heeft meer te maken met de man aan wie zij was uitgehuwelijkt: Joffrey! Een welgestelde graaf, weliswaar ouder dan zij, getekend door de vele veldslagen met een groot litteken op zijn wang. En dat litteken, dat deed het hem nou net. Dat maakte Joffrey woest aantrekkelijk, heb ik van ‘horen zeggen’ hoor 😉
Want, oooh….wie wilde er destijds nou niet iets met Joffrey?

Hm hm, o ja! Dat dus, dat was de link. Zijn litteken en mijn kreukels op onze wang, onze ‘verwantschap’. Mijn fantasie viert hoogtij. Ik waan mij als een vrouwelijke versie van Joffrey: vrouwe zonder vrees of blaam, getekend door haar nachtelijke veldslag met het beddegoed.
Whoehaha… wat kan ik me hopeloos laten meeslepen, ik weet het… 

Tegelijkertijd kan ik ook met één vingerknip teruggeroepen worden naar de realiteit van vandaag.
Dat gebeurt direct nadat ik de TV aanzet voor het ochtendnieuws. Ik ben op slag ontnuchterd en ontzet. Rusland die vannacht een oorlog heeft ontketend door een roekeloze aanval op Oekraïne, met alle ingrijpende en ellendige gevolgen van dien. Afgrijselijk!! Het gaat mijn pet ver te boven als ik probeer de gevolgen te overzien. Intussen kleurt heel Europa in één dag zwart.

Ik doe een poging om mijn gedachten op iets anders te brengen, maar natuurlijk lukt dat niet gemakkelijk -de nieuwsberichten voeren de boventoon. 

Maar dan schiet toch mijn dansles van afgelopen dinsdag te binnen. Maandagavond bereidde ik die voor met in mijn achterhoofd de gedachte: Het is zo’n rare tijd geweest met veel korte-lontjes-gedrag, het zou helemaal  zo gek niet zijn om eens een beetje lief te zijn voor elkaar. Daar kon ik mijn danskeuze op afstemmen en rangschikte zo’n 12 dansen bij elkaar. Eentje die over vriendschap gaat, eentje over ontmoeten, eentje over samen zijn, eentje…. Tsja, iets nieuws verzinnen misschien?

Eens kijken of ik iets passends kan vinden. En ja hoor! Ik stuitte op muziek met een eenvoudige choreografie. Ik oefende de danspassen een paar keer via de keuken naar de huiskamer, dat was goed te doen. 

De volgende ochtend introduceerde ik de dans die we vervolgens samen dansten, waarbij gebaren de songtekst benadrukten. Na afloop was de groep stil. Uit de koffiehoek achter in de zaal, klonk applaus. Prachtig! werd er geroepen.
Schrijnend ook…. omdat we toen niet wisten dat Rusland een paar dagen later een oorlog zou ontketenen…

Dit is de muziek:

…en de dans zullen we beslist nog vaker doen!