Tolerant?

“Tolerantie is de erkenning dat naast de eigen denkbeelden, gewoonten en kenmerken, er andere zijn van gelijke waarde. Tolerantie betekent dat afwijkende meningen en gedragingen niet met sancties bestreden worden.“

Tolerantie is een groot goed, dat een belangrijke factor is voor het functioneren van de democratie en van een samenleving als geheel. Daarnaast heeft het begrip ook een persoonlijke betekenis.

Het is amper een week geleden, dat ik op woensdagavond een Zoom bijeenkomst had met als thema Tolerantie. De vraagstelling was: Wat is tolerantie nu werkelijk en hoe ver ga je (of moet je gaan) met dit begrip? 

De avond was niet zo zeer bedoeld om er lijnrecht tegenover elkaar over te discussiëren, maar juist om verschillende zienswijzen naast elkaar te leggen ter vergelijking. Ik bedacht me nog wel hoe toevallig het was, hoe dit onderwerp min of meer aansloot bij mijn dans(les) van de dag ervoor -waar ik iets over schreef in mijn voorgaande blog. 

Maar goed, nietsvermoedend kregen wij die Zoom-avond om beurten de gelegenheid om onze vrije mening uit te spreken. Dat er de volgende dag een oorlog zou uitbreken, daar hadden wij totáál geen weet van en veroorzaakte een schok van verbijstering. Mijn tolerantie kreeg op slag een andere visie.

Werkt dat niet altijd zo met tolereren? Hangt het niet altijd af in welke situatie je je bevindt? Denkend aan hoe je in een beginsituatie iets prima kunt verdragen, maar hoe langer het duurt des te lastiger het wordt. Als het té lang duurt, dan is de maat vol, dan verdraag je het ineens niet meer.

Ik hou het voor nu even dicht bij mezelf en gooi het over een totaal andere boeg dan wat er in de wereld gaande is -niet oneerbiedig bedoeld. Maar, dan was het voor mij: jeuk door eczeem, benauwdheid door astma, pijn door behandelingen. In al die gevallen best ‘even’ te verdragen. Als ik probeer de situatie te veranderen door mijn te grens verleggen, kan ik het zelfs nog ‘iets langer’ volhouden.

Als mij een vooruitzicht wordt geboden, bijvoorbeeld “Het duurt nog maar een maandje”, dan geeft me dat ook een soort boost om alles ‘nog heel even maar’ op te brengen. Het eind is immers in zicht en het aftellen kan beginnen. Maar zonder vooruitzicht….tsja…. lastig.

Zonder vooruitzicht, haal ik het uit kleine dingen. En dat ‘het‘, slaat op energie, kracht om door te gaan, hoop… of hoe je het ook noemen wilt. Dingen die me op de been houden en waar ik vrolijk van word, zodat het onverdraagzame weer een beetje te verdragen is. Het is een afgezaagd cliché, maar: het leven gaat gewoon door. Met doemdenken schiet ik niets op, met situaties aanpassen wel.

Ik heb gemerkt dat mijn tolerant-zijn soms ook samenhangt met vergelijkingen. Als voorbeeld haal ik mijn operatie nog maar weer eens uit de kast (hopende dat mijn chirurg dat ook doet binnenkort….)
Toen ik vorig jaar te horen kreeg dat ik op een wachtlijst geplaatst zou worden, door de vele achterstallige kankerbehandelingen die voorrang hadden, had ik daar alle begrip voor. De stand van zaken was onbetwistbaar en helder. Natuurlijk moesten de ziekenhuisbedden daar beschikbaar voor zijn. Zondermeer!

Toen echter gewonde relschoppers door totaal zinloze en onnodige vechtpartijen, de beschikbare bedden in beslag namen, werd ik asociaal boos. Wat zeg ik: nijdig intolerant! Opzouten met je gebroken neus, eigen stomme schuld, MIJN plek! Wég begrip voor de situatie….

Afgelopen januari werden mijn bloedwaardes weer nagekeken en werd ik gebeld voor de uitslag -die zoals ik al vermoedde goed was -hoeraaa! Het was meteen een mooie gelegenheid om mijn operatie weer onder de aandacht te brengen. Helaas, zowel op de onco-poli als die van de anesthesie/planning konden ze me niets meer zeggen dan “Wij hebben er geen zicht op, u staat nog op de lijst….”

Mijn lichamelijke situatie veranderde gaandeweg, het (lang)lopen en trainen gaat me niet meer goed af. Met gewicht(en) kan ik niet staand trainen, want dan verzakt er van alles nog meer. Vandaar dat ik het zittend doe, maar dat geeft nu ook problemen. De huid van het litteken is door het bewegen en schuren dun geworden en is al eens kapot gegaan.

Uiteindelijk heb ik mijn huisarts gevraagd of hij iets kan bespoedigen. Hij ging mijn onco/chirurg bellen, zei hij en ik zou er nader over horen.
En nee, ik hoorde niets. Ik ben ik online in mijn dossier van het Erasmus gaan zoeken en….. Ja hoor! Daar stond het echt! De status van mijn opname voor operatie was gewijzigd van “wachtlijst” naar “inplannen“. Yes! Eindelijk schot in de zaak!

Een paar dagen later checkte ik opnieuw, omdat de volgende status “opgeroepen” is. Dat wil zeggen dat de brief met opname info wordt verstuurd. Ik hoopte dat het misschien al zo ver was, echterrrr……
Neeee!! Tot mijn stomme verbazing zag ik, dat mijn status weer teruggezet is naar “wachtlijst“. Ik geloofde mijn ogen niet!
En ik kan je vertellen: dat doet hele rare dingen met mijn (in)tolerantie, zo’n dooie mus!! (ik heb liever een Eras- )

Mijn huisarts liet weten dat hij daadwerkelijk contact had met mijn onco. Die zou direct actie ondernemen en dat terugkoppelen naar mij, zo vertelde hij. Afijn, dat was vorige week….Ik heb zelf maar weer gebeld naar de onco-poli, die mij doorverwees naar de planning. Daar was wederom niets bekend, behalve “U staat op de wachtlijst”. Pfff, die kende ik al.

Na het uitleggen van mijn situatie, zei de dame van de planning vriendelijk: Ik begrijp het, maar helaas mevrouw, u zult even moeten wachten, want de chirurg is met vakantie deze week. Zodra hij er weer is, ga ik vragen hoe het zit en dan bel ik u terug. Als u eind volgende week nog niets hebt gehoord, mag u ons gerust zelf weer bellen hoor. Dat vinden wij helemaal niet erg.
Niet erg? Niet erg?! Nou ik vind het toevallig allemaal wel erg! -dacht ik, maar zei ik niet.

Het is maar goed dat die Zoom bijeenkomst vorige week was. Toen alles nog rustig leek, op alle fronten. Mijn relaas over tolerantie zou vanavond bijvoorbeeld heel anders geklonken hebben: grimmig, schat ik in. Geeft niet, ook dat moet kunnen. Op z’n tijd lekker uitrazen en dan daarna weer opgelucht dóór.

Oké, nu wacht ik begin van de volgende week af en als ik niets heb vernomen, dan bel ik zelf naar het Erasmus donderdagochtend. Heb ik op z’n minst iets om over te schrijven 😉 Wordt vervolgd.

En intussen blijf ik relativeren. Dat helpt met het tolereren…