Boos

Vandaag zou een bezige dag worden, dat wist ik natuurlijk al van te voren. ‘s Morgens zou ik de hele ochtend in de weer zijn en mijn volgende leuke afspraak staat om 17:00. Ik zou de middag aan mezelf hebben om te schrijven. Natuurlijk niet: dingen lopen niet altijd zoals je denkt. Na mijn afspraak van vanmorgen, wilde iemand mij graag even spreken. Dat was nodig, het kon, tijd zat.

Maar van het één kwam het ander en daarna moest ik ook nog even iets gaan afgeven bij iemand. Daar liep het ook wat uit de hand. Geeft niets, moet kunnen. Sommige dingen zijn niet zomaar even af te raffelen, daar wil ik dan de tijd en aandacht aan besteden. Zeker als het gaat om iets persoonlijks.

Veel later dan ik had gepland kwam ik thuis. Snel nog even in de brievenbus gekeken of vandaag de brief die ik gisteren al verwachtte er lag. Nee dus, geen post van het Erasmus met informatie over mijn operatie. Eerst maar een mok thee zetten, dan zal ik ze bellen of ik de brief nog voor het weekend kan verwachten.

Het fijne van mijn hoortoestel is, dat ik mijn telefoon daar via bluetooth op aan kan sluiten. Ik heb mijn handen dan vrij en kan gewoon van alles doen, terwijl een stem mij om de zoveel seconden vertelt dat ik de eerst wachtende in de rij ben. Nou, ik weet niet wie degene was vóór mij… maar dat gesprek heeft dus een half uur geduurd.

Als er eindelijk wordt opgenomen meld ik mij meteen maar met mijn patiëntennummer, meestal wordt dat toch als eerste gevraagd. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een vriendelijke mevrouw was. Toen ze mijn gegevens bij de hand had, begon ze aarzelend “Oh.. aha.. ja… ik zie het…U wilt iets weten over uw operatie natuurlijk?”  Ja, antwoord ik nieuwsgierig. De mevrouw haalde diep adem en ik citeer:

Helaas moet ik u teleurstellen. Wij hebben vandaag een email ontvangen dat wegens tekort aan verplegend personeel een aantal kamers gesloten zijn en we hebben ook een operatiekamer moeten sluiten. Vandaar dat wij u weer teruggeplaatst hebben op de wachtlijst. Er is geen zicht op wanneer u daadwerkelijk wordt geopereerd. We hebben geen idee wanneer er weer voldoende personeel is. Ik kan wel zeggen het wordt waarschijnlijk 22 april, maar misschien gaat dat dan ook weer niet door….

Terwijl zij sprak, voelde ik allerlei irritaties kriebelen en telde ik bij mezelf tot tien. Ik hoorde mijn eigen stem ijzig beleefd zeggen: Ik weet dat u hier niets aan kunt doen. Ik zou wel willen schelden, maar dat doe ik niet tegen u. Ik kan u wel zeggen DAT IK BIJZONDER GEFRUSTREERD BEN en dat is nog heeeeeeel zacht uitgedrukt. Ik heb er geen woorden meer voor. Ik zuchtte moedeloos en zweeg. Zij zweeg ook even en zei toen zacht: Ik begrijp u helemaal, ik vind het ook heel vervelend.. maar zonder personeel beginnen we niets…

Toen ik het gesprek had beëindigd, was ik in staat om het hier thuis he-le-maal te gaan verbouwen, in de meest negatieve zin van het woord. AAARRGGHHHH! Fokfokfokfokfok!

Een blik op de klok liet weten dat ik nog maar heel even de tijd heb, ik moet zo naar mijn afspraak. Kan ik in die tijd mooi mijn frustraties nog even ongenuanceerd van mij af schrijven.  Of nee, toch maar eerst een soort van inleidinkje, om de ergste scherpe kantjes van mijn venijn eraf te halen.

Zo. Ik ben er klaar mee. Letterlijk. Want mijn blog voor vandaag houdt hier op. Ik ben boos.