De Planning

Ik voel me al een paar dagen opgejaagd. Het relaxte gevoel van: “Laat maar liggen, kan morgen ook” is totaal verdwenen. Alles moet nu. Moet? Moet van wie? Tsja… daar vraag ik me zoiets… Het zit allemaal in mijn eigen hoofd. ook dat ‘nu’, want dan is het maar klaar en geregeld. Straks lukt me dat voorlopig even niet. En wanneer dat ‘straks’ is… dat weet geen mens.

Een akelige bijkomstigheid van dat opgejaagde is, dat ik ineens meer prikkelbaar ben dan ‘normaal’. Zeker als iets niet lukt, of als ik dingen laat vallen of als ik in mijn haast een zoveelste blauwe plek op loop tegen het hoekje van de tafel (Wie heeft ooit bedacht dat dat ding precies daar moest staan?!) Ik heb op dit moment zelfs symmetrische blauwe plekken, links en rechts op dezelfde hoogte van mijn benen. Best knap. En daar moet ik dan eigenlijk ook wel weer een beetje om grinniken. Schaapachtig, dat wel.

Als dingen deze dagen niet willen lukken dan word ik chagrijnig, vooral omdat het mijn schuld niet is. Nee hoor, momenteel is álles de schuld van De Planning. De koffie is op, net als ik even een bakkie troost wil pakken. De printer loopt vast en zegt: paper jam (ik heb liever ananasjam). Mijn glas water valt om (oeiiiii net op tijd mijn laptop weggehaald). Het eten brandt aan. Komt allemaal door De Planning! Of nou ja.. in dat laatste geval is er misschien meer sprake van Mijn Planning (ik denk nog altijd dat ik kan multitasken tijdens het koken….)

Als ik heel eerlijk ben, zie ik zelf het belachelijke van “Overal De Planning de schuld van geven” -en er nog mee weg denken te komen ook. Ja ja, as if! Ik krijg meteen een déja vu, ik herken mijn gedrag. Was ooit niet Kanker overal de schuld van? En was vervolgens niet Chemo de zondebok? Hm hm. Eye-openertje, Bo!

Dat ene plekje ergens in mijn achterhoofd, waar ik stiekem de hoop op mijn operatie op 22 april had verstopt, is mij inmiddels ook ruw ontnomen. Ik weet dat iedere dinsdag een planning op de oncologie wordt gemaakt. Wishful thinking natuurlijk, maar toch waagde ik eergisteren een poging.

Ook mijn onco-verpleegkundige legde uit dat zij allen met hun rug tegen de muur staan. Operaties worden niet meer vooruit gepland. Ja, dat wist ik al. Er is totaal geen zicht op wie wanneer een oproep krijgt. Wist ik ook al. Wat ze er aan toevoegde is, dat mijn operatie niet vaak (lees: zelden) voorkomt, dus dan komt het voor dat De Planning eerst andere ingrepen laat plaatsvinden en de mijne nog even uitstelt.

Ik heb nog maar weer eens mijn lichamelijke problemen opgesomd en benadrukt, waarop verontwaardigd gereageerd werd met: Ja maar mevrouw! Dat zijn serieuze klachten!
Eehhh… jahaa! Hoe vaak en tegen wie nog meer moet ik het blijven herhalen?? Ik word er al niet eens meer moedeloos van. Maar mijn onco-verpleegkundige vond het een reden om direct een email te sturen naar De Planning.

Ik zie namelijk een mogelijkheid op 11 mei, zei ze, en ik ga vragen of ze u op die datum willen zetten. Of nee, beter nog: het liefst zoveel eerder als mogelijk! Het zal mij benieuwen, vooral ook omdat ik weet dat mijn chirurg zelf eerder al zo een poging heeft gedaan. En ja, ook nu geldt: Geen garantie. Bovendien is de oproep kort van te voren, als in: Vandaag bellen = morgen aantreden. Een soort Russisch Roulette, en precies dát geeft me dat opgejaagde “je-weet-maar-nooit” gevoel.

Goed, ik zucht nog één keer heel diep en ga het dan van me af zetten. Niks datum ergens in mijn achterhoofd opslaan, weg ermee. Ik zie wel. Twee dagen chagrijnen is genoeg geweest. Klaar nu.
En net als ik schuin langs het beeldscherm van mijn laptop kijk, valt mijn oog op een berg strijkgoed. Blèèhh. Schuld van De Planning, dat die daar nog steeds over de stoelleuningen hangt. O nee, dat zou ik niet meer doen.

Dus denk ik resoluut: Kan morgen ook. Vandaag is het mooi weer. Weet je wat,  ik pak de auto en ga kijken hoe de planning van de aanleg van de metro is gevorderd. Met name die van het laatste traject, vlak voor het eindpunt bij het strand in Hoek van Holland. Ik heb een invalidenparkeerkaart, waardoor ik -schaamteloos- mijn auto dicht in de buurt kan parkeren. “Ieder nadeel, heb…” 😉

O ja, er schiet mij te binnen dat daar toevallig een strandtent zit, die van die hazelnoot taartjes serveert van Maison Kelder. Schuim, dus allemaal lucht. Nootjes, dus gezond. Bovendien drink ik mijn koffie zwart, dat compenseert ook nog meer.
Strak plan!

Conclusie: mijn Eigen Planning maakt mij toch een gezelliger, of in ieder geval een meer aangenaam persoon. Oké, voorlopig voor vandaag dan.