Herinnering to-be

Veel van mijn schrijfsels zijn gebaseerd op herinneringen, sommige zijn recent en een aantal van lang tot veel langer geleden. Opmerkelijk, hoe dat gaat met herinneringen. Sommige borrelen spontaan op en naar andere moet ik echt in mijn geheugen graven. Dat laatste vooral als ik iets doelbewust probeer te achterhalen.

Dan moet ik even denken: Hoe zat dat ook alweer precies, wanneer was het? Vaak kom ik er via allerlei randverschijnselen wel weer op. Dan schiet me bijvoorbeeld ineens te binnen, dat ik toen een oranje halter-topje droeg en oh ja.. van die onmogelijke lompe schoenen met enorme plateauzolen. Ha, dan zal het halverwege jaren zeventig geweest zijn, herinner ik me dan.

Grappig, als ik naar het huidige straatbeeld kijk dan zou die mode van toen, vandaag de dag niet eens misstaan. Of nou… dan moet wel iemand anders het aantrekken, want een halter-top met mijn bovenlijf erin gewurmd… Ahum, er zijn grenzen! 😉 Om over die schoenen maar te zwijgen, tegenwoordig sta ik een stuk lager bij de grond.
Maar dit terzijde. 

Een enkele keer overkomt het me, dat ik iets heel bewust of intens beleef. Op dat zelfde moment voel, weet en benoem ik ook vaak dat het later -ergens in de toekomst- bij me terug zal komen als een herinnering. Klinkt dat vaag? Voor mij niet, omdat ik weet dat het bij mij echt zo werkt. Gebeurtenissen die ik in het verleden als zodanig benoemde en die ik me nu inderdaad feilloos weet te herinneren, zijn daar het bewijs van.
Waarom ik er nu over schrijf? Omdat ik gisteren toevallig zo’n momentje had. 

Kijk nou! Waar mijn zusje en ik ruim vijfenvijftig jaar geleden nog Koninginnedag op straat vierden met onze hoedjes, vlaggetje en toeter, zaten wij gisteren samen op Koningsdag buiten beschut naast een aanhangwagen vol bouwafval aan een oranje moorkop.

Onze stoffige klapstoeltjes op de grond van een kale vlakte, die ‘straks’ achtertuin is. Temidden van stukken hout, verpakkingsmaterialen, pallets en brokstukken kalk van gesloopte muren uit een spiksplinternieuw net opgeleverd huis.

Binnen galmen de stemmen van twee hardwerkende broers en hun vader. Hier een muur eruit, daar een muur erbij. Hakken, breken, metselen, stof… Meten, zagen boren…Rachels tegen het plafond. Tussendoor een pauze, koffie in papieren bekertjes. Is er nog ergens oranje-tompouce? Doe mij maar een halve. 

Aan het eind van de dag koelt het buiten behoorlijk af. Er wordt eten gehaald. Binnen staat een grote steiger die we omdopen tot eettafel en naar de toekomstige woonkamer rollen. Daar zitten we even later in een kring omheen op werkbankjes en klapstoeltjes te kletsen en te eten. Klapstuk na de maaltijd is de champagne. Er wordt getoost. Nee niet op de koning. We heffen het glas op mijn neefje en zijn vriendin. Veel geluk in jullie huis! 

Temidden van alles wat er om ons heen rondslingert aan gereedschap en bouwmaterialen, stel ik me voor dat straks uit deze chaos een nieuw bestaan verrijst. Een nieuwe geschiedenis ontstaat en een nieuw leven. Letterlijk, besef ik dan, want….er is een kleintje op komst 🙂

Als ik de kring stilletjes nog eens aandachtig rond kijk, overvalt me een warm en rijk gevoel bij het zien van mijn beide neefjes met hun vriendinnen, mijn kleine achterneefje, mijn zwager, mijn zusje, Don…

En ja, daar plopt -ie op, dat ene specifieke gevoel van ‘zeker weten’: Jongens, dit moment is er zo eentje, nu al een mooie herinnering voor later! Nog voordat ik het hardop kan uitspreken, hoor ik mijn zwager toevallig iets in die trant zeggen. Of nou ja, toevallig? Het hing er volgens mij gewoon in de lucht, zó voor het grijpen…

Al met al, voel ik me een trotse tante. Ik zie mijn neefjes nog als kleine snotneusjes voor me op hun verhuiskaart, toen ze met hun ouders hun nieuwe woning betrokken.
En sinds de oplevering van het nieuwe huis, daags voor Koningsdag, hebben ze nu dan alletwee écht hun eigen sleutel.