Klaar voor!

Morgenochtend om 06:30 uur mag ik mij nuchter komen melden in het Erasmus MC en dan ben ik direct als eerste aan de beurt.
Zo, dat valt lekker met de deur in huis! 

Het lijkt er nu echt op, dat er een eind is gekomen aan het gejojo welles-nietes en ingepland vs. wachtlijst.  Mijn operatie is een feit, morgen om deze tijd lig ik tussen de blauwe lakens. Tenzij….. Nee wacht, daar ga ik nu niet aan denken, ik prop alle spoedgevalletjes ergens ver weg uit mijn buurt. Nu even niet!

Ik moet bekennen dat ik me wat gematigd voel, waarschijnlijk door alle voorgaande geplande en uitgestelde data. Het op een zware ingreep voorbereiden om vervolgens de teleurstelling van het niet doorgaan weg te moeten slikken, daar werd ik onderhand een soort ballorig van. Maar nu dan toch: blij en tegelijkertijd ook benieuwd. Bang of bezorgd niet. Wel nieuwsgierig of het zal lukken om alles wat nu buitenboord hangt, terug op z’n plek te krijgen en er een stuwdam tegenaan te bouwen. Bij wijze van dan. 

Oké, ik weet het, ik heb praatjes zat. Maar hee…één van ons beiden nerveus is wel voldoende toch? Don in dit geval. Ach arme hij, die zich zorgen maakt op zijn manier. Ik op de mijne en die gaan bijvoorbeeld over matchende slippers bij mijn nachthemd. Whoehaha grapje! Sowieso kan ik de eerste dagen helemaal niet lopen door de ruggenprik, die er voorlopig in blijft zitten tegen de pijn. 

Tot vannacht 00:00 uur mag ik nog vanalles eten en drinken, daarna niet meer. Dus zo dadelijk ga ik dan ook maar eens uitgebreid genieten van een zussenlunch, samen met nog twee andere niet-genetisch-met-ons-verbonden zussen. Altijd gezellig en altijd te weinig tijd, want altijd té veel te vertellen.

Don heeft andere ‘afleiding’, hij werkt vandaag ondanks bevrijdingsdag. Daarentegen heeft hij vanavond geen koopavond. Kunnen we mooi nog even de bevrijding samen vieren (tegelijkertijd ook een beetje symbolisch…)

Nu eerst nog wat laatste dingetjes afronden hier in huis. Zorgen dat alle was weg is, het bed verschoond. Alvast wat eenpersoons-lakens opgezocht (zie je wel, ik zei het toch: wie wat bewaart, heeft wat!)  en klaar gelegd voor het geval dat er een zorgbed moet zijn als ik thuiskom. Ik heb trouwens nog geen idee of dat nodig is.

Het hoe-en-wat na een opname blijft altijd een vaag grijs gebied. Vaak weten ze je op de afdeling waar je ligt ook niet altijd helemaal te informeren. Ach, ik zie het wel en wacht het maar af. Volgende week weet ik er álles van, want als het allemaal goed gaat word ik 12 mei ontslagen.  

Ik zal zometeen de digitale foldertjes nog eens doorscrollen, het zijn er ‘slechts’ zes. De meeste informatie spreekt voor zich. Eens kijken…hoe zat dat nou ook alweer met nagellak? Ja oké, dat moet eraf, maar wat is nou precies de reden? De één zegt dat het gaat om het kunnen zien van de (eigen) kleur, de ander zegt dat anders de saturatiemeter niet goed werkt.

Hi hi, dat doet me ineens denken aan mijn spoedgeval van een paar jaar geleden, toen ik à la minute onder het mes moest in verband met mijn stomabreuk. Mijn gebitsframes hadden ze er al onmiddellijk uitgewurmd. Door de gangen murmelde ik vanaf het bed “Ik heb nog nagewwak…. Hawwoo, ik heb nagewwak op..” Gehaast riep iedereen terug: Laat maar zitten! Geen tijd!
Dus nee.. écht kwaad kan het dus niet -lijkt mij.

Dan nu alle losse dingen die her en der verspreid liggen inpakken. Zo gepiept (Zóóó veel eenvoudiger dan bij een weekje logeren bij Bollo). Oh wacht, geen waardevolle dingen mee. Mijn laptop blijft voorlopig thuis, maar zodra ik in staat ben om er iets mee te kunnen, laat ik ‘m invliegen. Dan laat ik wel iets van me horen/lezen, tenzij ik plat moet blijven liggen…dat tikt wat lastig.

Hè hè! Ik denk dat ik alles nu wel op een rijtje heb. Ik ben er klaar voor. Snel aankleden nu en dan: Lunchtime! 🙂