Dochter van Joop

Mijn huis is een bloemenzee, kaarten hangen aan een slinger alsof het Kerst is. De koelkast staat vol met kleine doosjes zomerfruit, chocolaatjes natuurlijk ook en naast mijn bed heb ik klein gezelschap. Mijn ieniemienie slapie in zijn lucifersdoosje, ligt daar net zo stil en wit te wezen als ik. Hij treft het beter, ik kan rammelen met het doosje wat ik wil, hij geeft geen kik. Bij mij is dat anders. Als ik alleen al kijk naar het ziekenhuisbed in mijn huiskamer, dan ga ik al jengelen.

Ik kom er wel in, maar vraag niet hoe en al helemaal niet hoe lang ik erover doe. Het lijkt een foute natuurfilm “Help de walvis op het droge”. Wat een ellende. Liggen kan ik niet op mijn rug, alleen op mijn zij in een bepaalde houding. Ik doe er dan wel een kwartier over om die te vinden.

Blèèhhh… zwaaar levennnnn. En toch moet ik tegelijkertijd toch ook grinniken om mijn gehannes en gescheld. Ik hoor de laatste dagen vooral mijn vader. Oh wat kon die man schelden, tieren en zelfs vloeken als iets niet lukte, geloof mij: ik ben écht zijn dochter.

Zitten kan ik helemaal niet meer door de pijn van de wond, de hechtingen en die suffe drain, die ook vast zit met hechtingen die aan me trekken. Bovendien moet ik er constant rekening mee houden. Dus het is staan, schuifelen of een soort van op mijn zij. Nu sta ik aan de eettafel met mijn laptop bovenop mijn omgekeerde wasmand, geen gezicht maar ik moet toch wat verzinnen….

Het ontslag uit het ziekenhuis ging ontzettend snel. Aanvankelijk té snel. Ik werd dinsdagochtend wakker door ongelooflijke pijn, waar ik inmiddels al aan gewend was, maar dit was anders. Alhoewel…. onzin natuurlijk… pijn went nooit, alleen het jammeren houdt op -omdat ik daar zelf niet bepaald vrolijker op werd. Dus: dragen zonder klagen (behalve als er niemand in mijn buurt is. Dan komt Joop zijn asociale dochter weer tevoorschijn. hihihi)

De dienstdoende zaalartsen kwamen hun ronde doen, daarvan is er altijd slechts eentje geprogrammeerd om wat te mogen zeggen. De anderen staan op ‘mute‘ en kijken neutraal naar de horizon richting de havens in de verte door mijn ziekenhuisraam. Zou ik ook doen geloof ik.

Hoe voelt u zich vandaag? Dat is de eerste geprogrammeerde vraag. Dus ik vertel over de pijn die deze dinsdag toch wel heel anders is, want ik kan er ineens niet meer door zitten. Oh, maar u weet toch wel dat we vanmorgen heel vroeg toen u nog sliep, uw ruggeprik hebben uitgeschakeld? Pardon? Tsja, als we de patienten vertellen hoe laat we dat gaan doen, dan geeft het geen eerlijk beeld, want dan gaan ze op de klok kijken en aftellen. En soms als je het niet zegt, dan voelen ze niets. O… maar u merkt dus wel verschil?
@#&*$%! dacht ik. 
Aha, dat verklaart, zei ik.
Zucht.

Ik kreeg morfine. Plus de katheter mocht eruit. Nou… nu heeft u alleen de drain nog, die moet sowieso nog wel even blijven zitten, maar die kan mee naar huis. We kijken even hoe de morfine vandaag aanslaat en of u zelfstandig kunt plassen. Wat mij betreft mag u dan opgehaald. Voor u veel fijner toch? Of u er nou hier zo bij loopt, of thuis. Dan beter maar thuis toch?
Ehhhh?!

Achter in het rijtje ‘gevolg’ zag ik Toms vertrouwde gezicht gebaren komt wel goed, ik regel wel iets. Toen iedereen dan ook vertrokken was, stelde hij mij gerust. Nee, we zetten u niet zomaar op straat hoor! Vandaag is wel een beetje snel en kort door de bocht. Ik ga eerst bellen voor een zorgbed en pas als dat bij u thuis afgeleverd wordt, dan mag u opgehaald worden. Afijn het bed kwam woensdag en dus mocht ik gewoon nog even blijven om te wennen aan massa’s pijn erbij, morfine waar ik rare dingen van ga zeggen en stoma Zakkelien die daar ook op haar manier fout op reageert. Pfff… vermoeiend.

De reis naar huis was een regelrechte ramp.
Ik wens u een fijne reis naar huis mevrouw, had het paasei nog vriendelijk gezegd. Hoezo fijn? Hoe denkt u dat ik dat ga ondernemen? Oh gut nee, u kunt niet zitten, hmm dat wordt inderdaad lastig. Maar misschien kunt u wel op de achterbank van de auto gaan liggen? Tuurlijk en wie schuift mij daar dan eventjes -hup-  in? -met een bengelend drain uit mijn bil? Hou toch op. Ik had echter geen indicatie voor ambulancevervoer of voor een speciale taxi.

Het werd dus inderdaad een ‘fijne autorit’. Eerst een gênante vertoning op de Kiss & Ride bij de hoofdingang. Lekker! Not! Een partij geklungel om überhaubt eerst een been binnen te krijgen. Want welk been? Het zit te stráááák. Au! Ik scheur uit mijn naad! Oef! Ze hebben me te strak vastgenaaid! Ik zei het allemaal nog netjes. En toen ik eindelijk opgevouwen op mijn linkerzij op de voorstoel hing, smeet Don de deur achter me dicht……. AUWWWWWWW de deurhandel precies daar waar ik ‘m niet kon handelen. Ergo: de hele reis naar huis was zij weer volop in beeld, de Dochter van Joop!

Eerste nacht thuis, so far so good. Ik doe het er maar mee zoals het gaat. Ik moet mijn draai echt zien te vinden in combinatie met het verdragen van de pijn. Maar hee, morgen is het pas een week geleden hè…. Rustig aan maar. Kleine stapjes. Volgende week piep ik vast weer heel anders en daar hou ik me dan maar aan vast! 😉

Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties onder mijn geposte berichtjes op social media. Ik heb ze allemaal gezien en werd er blij en warm van. Soms had ik de fut niet om iedereen iets te laten weten of terug te reageren. Niet netjes, maar ik denk dat er wel begrip voor is 😉

Dank, dank, dank! Alle kleine opstekertjes zijn en voelen echt als kleine cadeautjes!